Ο Huey Newton (1942-1989) ήταν ένας αδερφός που έζησε στο Όκλαντ της Καλιφόρνια στις ΗΠΑ. Στο σχολείο δεν τα πήγε καλά γιατί κανένας καθηγητής δεν είχε να του πει κάτι για το δικό του βίωμα ως αφροαμερικανού, για τη δική του ιστορία. Μετά έμαθε μόνος. Και πήρε πτυχία να γίνει καθηγητής στη κοινωνική φιλοσοφία. Το 1966 ίδρυσε μαζί με τον Bobby Seale το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ως απάντηση στις αστυνομικές βαναυσότητες κατά των αφροαμερικανών της Αμερικής. Είχε, λοιπόν, ένα πρόβλημα. Οι ζωές των Αφροαμερικανών αλλά και των άλλων μειονοτικών κοινοτήτων ήταν δομικά υποτιμημένες. Λέμε ‘δομικά υποτιμημένες’ για να υπογραμμίσουμε πως αυτές οι ζωές, το ότι είναι κυριαρχημένες, ευάλωτες και αναλώσιμες δεν οφείλεται σε κάποια ιστορική ατυχία ή σε κάποια εγγενή αδυναμία τους, αλλά στο γεγονός πως υπάρχει μια εξουσιαστική δομή, ένας τρόπος συγκρότησης της κοινωνίας, ο οποίος ‘πατάει’ πάνω στον αποκλεισμό ακριβώς αυτών των ζωών. Η εικόνα της λευκής αμερικάνικης οικογένειας – υγιής, ασφαλής και πάντα παραγωγική – είναι πάντοτε αποσταθεροποιημένη όσο αρμονική και να φαίνεται. Γιατί πέρα από την εικόνα υπάρχει βία, ρατσισμός, οικονομική εκμετάλλευση. Επιβίωση, στην καλύτερη, χωρίς ατομική ή συλλογική αυτό-εκπλήρωση για κάποιους και κάποιες. Αυτό για τον Newton συνιστούσε μια πρόκληση. Ήταν, δηλαδή, ένας καλός λόγος για οργάνωση και στρατηγικές χειραφέτησης. Το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ήταν βασικά μια δομή αυτο-άμυνας, ενδυνάμωσης, καλλιέργειας της αφροαμερικάνικης συνείδησης. Ο Newton πέρασε χρόνια της ζωής του στις αμερικάνικες φυλακές για εγκλήματα που κυρίως δεν διέπραξε. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετό. Δολοφονήθηκε μια μέρα του 1989 στο σημείο όπου χρόνια νωρίτερα δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα των Μαύρων Πανθήρων, στο Όκλαντ της Καλιφόρνια.[1]
Ομιλία του Huey Newton για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων (15/08/1970)[2]
Τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες και οι ομοφυλόφιλοι έχουν αναπτύξει ισχυρά κινήματα ζητώντας την ελευθερία τους. Έχει δημιουργηθεί, όμως, μια αμφιβολία όσον αφορά το πώς θα συσχετιστούμε μ’ αυτά τα κινήματα.
Όποιες κι αν είναι οι προσωπικές σας αντιλήψεις και οι ανασφάλειές σας για την ομοφυλοφιλία και τα διάφορα απελευθερωτικά κινήματα των ομοφυλόφιλων και των γυναικών (και αναφέρομαι στους ομοφυλόφιλους και τις γυναίκες ως καταπιεσμένες ομάδες) πρέπει να προσπαθήσουμε να ενωθούμε μαζί τους σε μια επαναστατική κατεύθυνση. Λέω «όποιες κι είναι οι ανασφάλειές σας» γιατί όπως ξέρουμε πολύ καλά, καμιά φορά θέλουμε ενστικτωδώς να χτυπήσουμε κάποιον ομοφυλόφιλο στη μούρη, και να πούμε σε μια γυναίκα να βγάλει το σκασμό. Θέλουμε να του σπάσουμε τη μούρη επειδή φοβόμαστε ότι ίσως είμαστε κι εμείς ομοφυλόφιλοιˑ και θέλουμε να χτυπήσουμε μια γυναίκα ή να την κάνουμε να σκάσει γιατί φοβόμαστε ότι μπορεί να μας ευνουχίσει, ή να μας στερήσει τον ανδρισμό που μπορεί να μην έχουμε καν.
Πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, κι επομένως να αποκτήσουμε σεβασμό και αισθήματα για όλους τους καταπιεσμένους ανθρώπους. Δεν πρέπει να αναπαράγουμε τη ρατσιστική συμπεριφορά που οι Λευκοί ρατσιστές χρησιμοποιούν εναντίον των ανθρώπων μας επειδή είναι Μαύροι και φτωχοί. Πολλές φορές ο πιο φτωχός Λευκός είναι και ο πιο ρατσιστής γιατί φοβάται ότι μπορεί να χάσει κάτι, ή να ανακαλύψει κάτι που δεν έχει. Έτσι, είστε κάτι σαν απειλή γι’ αυτόν. Αυτό το είδος ψυχολογίας τίθεται σε λειτουργία όταν βλέπουμε καταπιεσμένους ανθρώπους και είμαστε θυμωμένοι μαζί τους εξαιτίας της ιδιαίτερης συμπεριφοράς τους, ή της ιδιαίτερης απόκλισής τους από την κυρίαρχη νόρμα.
Θυμηθείτε, δεν έχουμε εγκαθιδρύσει ένα επαναστατικό αξιακό σύστημαˑ δεν είμαστε παρά μόνο στη διαδικασία εγκαθίδρυσής του. Δεν θυμάμαι να έχουμε δημιουργήσει τίποτα αξίες που να λένε ότι ένας επαναστάτης πρέπει να εκτοξεύει προσβολές εναντίον των ομοφυλόφιλων, ή ότι ένας επαναστάτης πρέπει να σιγουρευτεί ότι οι γυναίκες δεν θα μιλάνε άφοβα για τον τρόπο που καταπιέζονται. Για την ακρίβεια, ισχύει το ακριβώς αντίθετο: λέμε ότι αναγνωρίζουμε το δικαίωμα των γυναικών να είναι ελεύθερες. Δεν έχουμε πει τίποτα όσον αφορά τους ομοφυλόφιλους αλλά πρέπει να αποκτήσουμε σχέση με το κίνημα των ομοφυλόφιλων γιατί αποτελεί ένα πραγματικό διακύβευμα. Και ξέρω τόσο μέσα από το διάβασμα όσο και από την προσωπική μου εμπειρία και την παρατήρηση ότι σ’ αυτήν την κοινωνία στους ομοφυλόφιλους δεν έχει δοθεί καμιά ελευθερία από κανένα. Πιθανόν να είναι τα πιο καταπιεσμένα άτομα της κοινωνίας.
Και τι είναι αυτό που τους έκανε ομοφυλόφιλους; Ίσως είναι ένα φαινόμενο που δεν το καταλαβαίνω πλήρως. Κάποιοι λένε ότι είναι η παρακμή του καπιταλισμού. Δεν ξέρω αν είναι αυτή η απάντηση. Μάλλον αμφιβάλλω. Αλλά όποια κι αν είναι η απάντηση, αυτό που ξέρουμε είναι ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί μια υπαρκτή συνθήκη και πρέπει να την κατανοήσουμε στην πιο αγνή της μορφή: η οποία είναι ότι ένα άτομο πρέπει να έχει την ελευθερία να κάνει το σώμα του ό,τι θέλει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε πτυχές της ομοφυλοφιλίας που δεν τις θεωρούμε επαναστατικές. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι ένας ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να είναι επίσης και επαναστάτης. Και ίσως να εκφράζω κάπως τις προκαταλήψεις μου λέγοντας ότι “ακόμα κι ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να είναι επαναστάτης”. Το αντίθετο μάλιστα, ίσως ένας ομοφυλόφιλος θα μπορούσε να είναι ο πιο επαναστάτης.
Όταν έχουμε επαναστατικά συνέδρια, συλλαλητήρια και διαδηλώσεις, πρέπει να υπάρχει πλήρης συμμετοχή των κινημάτων για την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων και των γυναικών. Κάποιες ομάδες μπορεί να είναι πιο επαναστατικές από άλλες. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τεχνηέντως τις ενέργειες κάποιων λίγων για να πούμε ότι είναι όλοι αντιδραστικοί και αντεπαναστάτες, γιατί δεν είναι.
Πρέπει να αποκτήσουμε σχέσεις μ’ αυτές τις οργανώσεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σχετιζόμαστε με οποιαδήποτε άλλη ομάδα ή κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι επαναστατικό. Πρέπει να κρίνουμε με κάποιο τρόπο κατά πόσο αυτές οι οργανώσεις λειτουργούν με έναν ειλικρινή επαναστατικό τρόπο και από μια πραγματικά καταπιεσμένη θέση. Και θα συμφωνήσουμε ότι εάν είναι γυναίκες μάλλον είναι καταπιεσμένες. Αν κάνουν πράγματα που δεν είναι επαναστατικά ή είναι αντεπαναστατικά, τότε ασκήστε τους κριτική. Αν πιστεύουμε ότι το πνεύμα μιας ομάδας συνεπάγεται και μια επαναστατική πρακτική αλλά δεν ερμηνεύουν σωστά την επαναστατική φιλοσοφία, ή δεν αντιλαμβάνονται τη λειτουργία της διαλεκτικής των κοινωνικών δυνάμεων, σ’ αυτό είναι που πρέπει να ασκήσουμε κριτική κι όχι να κριτικάρουμε τις ίδιες γιατί είναι γυναίκες που προσπαθούν να είναι ελεύθερες. Και το ίδιο ισχύει και για τους ομοφυλόφιλους. Ποτέ δεν πρέπει να λέμε ότι ένα ολόκληρο κίνημα είναι αφερέγγυο όταν εκ των πραγμάτων προσπαθεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Απλώς κάνουν καλοπροαίρετα λάθη. Στους φίλους επιτρέπονται τα λάθη. Στον εχθρό είναι που δεν επιτρέπονται τα λάθη, γιατί η ίδια του ύπαρξη είναι ένα λάθος από το οποίο και υποφέρουμε. Αλλά το μέτωπο για την απελευθέρωση των γυναικών και των ομοφυλόφιλων είναι φίλοι μας, εν δυνάμει σύμμαχοί μας και χρειαζόμαστε όσο πιο πολλούς συμμάχους γίνεται.
Πρέπει να είμαστε θετικά διακείμενοι να συζητάμε για τις ανασφάλειες που πολλοί έχουν για την ομοφυλοφιλία. Κι όταν λέω “ανασφάλειες”, εννοώ το φόβο ότι αποτελούν κάποιο είδος απειλής για τον ανδρισμό μας. Μπορώ να καταλάβω αυτό το φόβο. Εξαιτίας μιας διαρκούς συνθήκης που δημιουργεί ανασφάλεια στον Αμερικάνο άνδρα, η ομοφυλοφιλία ίσως μας δημιουργεί σοβαρές επιφυλάξεις. Κι εγώ ο ίδιος έχω επιφυλάξεις για την ανδρική ομοφυλοφιλία, αλλά απ’ την άλλη, δεν έχω καμιά επιφύλαξη για την γυναικεία ομοφυλοφιλία. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα από μόνο του. Πιστεύω ότι είναι έτσι επειδή η ανδρική ομοφυλοφιλία είναι απειλή για μένα ενώ η γυναικεία όχι.
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν χρησιμοποιούμε λέξεις που διώχνουν τους φίλους μας. Οι όροι “αδερφή” και “λούγκρα” πρέπει να διαγραφούν από το λεξιλόγιό μας, και κυρίως δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε λέξεις που αρχικά χρησιμοποιήθηκαν για τους ομοφυλόφιλους σε άνδρες που είναι εχθροί του λαού, όπως ο Nixon ή ο Mitchel. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι εχθροί του λαού.
Πρέπει να δημιουργήσουμε μια πραγματική συμμαχία με τις οργανώσεις για την απελευθέρωση των γυναικών και των ομοφυλόφιλων. Πρέπει πάντα να χειριζόμαστε τις κοινωνικές δυνάμεις με τον πιο κατάλληλο τρόπο.
[1] Ελαφρώς παραποιημένο εισαγωγικό από το σχετικό κείμενο του antifa beat #3.
[2] ο Κ. έκανε τη μετάφραση του κειμένου, ο Α. βοήθησε στην επιμέλεια.