Η ελλάδα ξεπλένεται με το βρώμικο τρόπο (την ‘κρίση’)

[ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ]

Δεν είναι πρωτότυπο στην ελληνική ιστορία να εμφανιστεί μετά από την ανάδυση ενός αριστερού κινηματικού ριζοσπαστισμού ή μιας εξέγερσης, όπως π.χ. και το Δεκέμβριο του 2008, μια πλατειά αντίδραση που θα κινητοποιήσει τα συντηρητικότερα χαρακτηριστικά σε ευρύτερα (και σίγουρα πλειοψηφικά) κοινωνικά στρώματα. Ούτε είναι πρωτότυπο το υπέδαφος της ‘οικονομικής κρίσης’ να λειτουργεί ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για το ξέπλυμα των χειρότερων ελλήνων φασιστών. Τρία χρόνια μετά την πανελλαδική εξέγερση των πιτσιρικάδων, πολλοί συνεχίζουν να αναρωτιούνται για το αν η ελληνική κοινωνία είναι ήδη φασιστική ή φασιστικοποιείται σταδιακά σήμερα, καθώς ακόμη και το μέινστριμ πολιτικό πεδίο συζήτησης μετακινείται προς το φασισμό. Άλλοι, βέβαια, δεν πρόκειται να πειστούν ότι υπάρχει φασιστικό πρόβλημα, παρά μόνο αν δουν έξω από το σπίτι τους να παρελαύνουν οι μελανοχίτωνες. Αλλά για πόσο αυτοί οι τελευταίοι και όποιοι άλλοι θα μπορούν να αγνοούν την ποιοτική αναβάθμιση της βίας, καθώς και τις ριζικά νέες μορφές του θεσμικού ή μη ρατσισμού; Εδώ ακολουθεί μια ανασκόπηση για υπενθύμιση οικείων κακών.

Ήδη λίγο μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, στις 18/12/2008 πυροβολήθηκε 16χρονος μαθητής στο Περιστέρι έξω από το σχολείο του και υπέστη χειρουργείο. Οι δράστες δεν βρέθηκαν. Στις 24/02/2009, πετάχτηκε χειροβομβίδα στην καρδιά των Εξαρχείων, στο Στέκι Μεταναστών, στην οδό Τσαμαδού, την ώρα που το στέκι ήταν γεμάτο κόσμο καθώς βρισκόταν υπό εξέλιξη εκδήλωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης. Λόγω ενός γκελ που έκανε η χειροβομβίδα, ευτυχώς τελικά δεν πέρασε το παράθυρο του στεκιού. Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεν βρήκε τους δράστες ποτέ. Στις 12/07/2010 παραδίδεται στην αστυνομία ο βομβιστής της Πάρνηθας, αξιωματικός και νεοναζί, ο οποίος παραδέχεται ότι τοποθέτησε βόμβα σε χώρο όπου ήταν να πραγματοποιηθεί εκδήλωση αριστερών και αναρχικών. Ο 32χρονος αφέθηκε ελεύθερος. Αφήνοντας για λίγο τα όπλα και για να πάμε στο εκλογικό σκηνικό, ας πούμε ότι στις δημοτικές εκλογές του 2010 οι νεοναζί της χρυσής αυγής ιστορικά πήραν την πρώτη τους έδρα στο Δήμο Αθήνας με ποσοστό 5,3% στην περιοχή του 6^ου δημοτικού διαμερίσματος της Αθήνας (Κυψέλη, Κ. Πατήσια, Άγιος Παντελεήμονας) και  10,000 περίπου ψήφους. Ας σημειωθεί ότι το σχετικά νέο κόμμα των εθνικιστών του ΛΑΟΣ (από το 2000), μπήκε στη Βουλή στις εκλογές του 2007 και αύξησε την κοινοβουλευτική παρουσία του το 2009. Τώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, είμαστε λίγο πριν τις εκλογές του 2012 και οι δημοσκοπήσεις τουλάχιστον λένε για είσοδο στη Βουλή για πρώτη φορά των νεοναζί της χρυσής αυγής. Α! Ας σημειώσουμε ότι το ΛΑΟΣ ήταν στον κυβερνητικό σχηματισμό για τρεις μήνες με τον Μάκη Βορίδη, πρώην εκπαιδευτή νεοναζί, να γίνεται υπουργός Μεταφορών και τον Άδωνη Γεωργιάδη, τηλε-πλασιέ βιβλίων, όπως τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, να έχει γίνει υφυπουργός Ναυτιλίας (σ.σ. τη στιγμή που γραφόταν αυτό το κείμενο οι δύο υπουργοί εκδιώχτηκαν από το ΛΑΟΣ γιατί ο φύρερ τους αποφάσισε να μετακινηθεί – και πάλι – προς την ‘αντι-μνημονιακή’ στρατηγική, αυτοί οι δύο, δε, τελικά κατέληξαν στο μεγαλύτερο χωνευτήρι της ‘μεγάλης δεξιάς παράταξης’, τη Ν.Δ.). Ας μιλήσουμε, τέλος, και για το «κινηματικό» επίπεδο των φασιστών: δικές τους περιοχές πλέον θεωρούνται η πλατεία Αττικής και η πλατεία Αγίου Παντελεήμονα ενώ νωπές είναι ακόμα οι μνήμες από το πογκρόμ του Μάη του 2011 στο κέντρο της Αθήνας με πρακτικό αποτέλεσμα τον τραυματισμό εκατοντάδων Ασιατών ή γενικά μη-λευκών μεταναστών και τη δολοφονία ενός από αυτούς. Επίσης, χαρακτηριστικός είναι στην τελευταία τριετία ο σχηματισμός τάσης ‘αυτόνομων εθνικιστών’ στην ελλάδα.

Επίσης, εκτός από την επίσημη εκπροσώπηση και τα της ‘κινηματικής’ ενασχόλησης, είναι βάσιμο να μιλάμε και για μια πιο ευρεία ‘εθνικιστική ηγεμονία’ η οποία είναι κάτι παραπάνω από τη μάτσο κινηματική δράστη της Χ.Α. αλλά και από τα ποσοστά του ΛΑΟΣ (και ακριβώς επειδή είναι μια επιρροή πέρα από αυτά μπορεί να χαρακτηριστεί και ηγεμονία). Το ΛΑΟΣ (και η ΧΑ δευτερευόντως) έχει καταφέρει να έχει επιρροή απείρως ισχυρότερη των ποσοστών του σε πολλές περιπτώσεις: βιβλίο έκτης δημοτικού (με την καμπάνια εκείνη μπήκαν στη βουλή), ιθαγένεια, περίπτωση Δραγώνα, άσυλο κλπ. Όλα αυτά είναι εξάλλου που ‘λινκάρουν’ τον φασισμό με σβάστικα με τον κοινωνικό φασισμό.

Η φασιστικοποίηση, λοιπόν, είναι έκδηλη και σε περιπτώσεις συμπεριφοράς του ντόπιου όχλου σε πολλές περιπτώσεις που ήρθε αντιμέτωπος με κοινότητες μεταναστών, όπως π.χ. στην Πάτρα (εμπόδιση πυροσβεστικών οχημάτων την περίοδο του 2009 να σβήσουν την … τυχαία πυρκαγιά που είχε ανάψει στον καταυλισμό τους), στην Ηγουμενίτσα (όπου ο όχλος συνέβαλε όλο το 2011 στον αποκλεισμό των μεταναστών από την είσοδο στην πόλη, συνδράμοντας τις «κάρτες κυκλοφορίας» που έδινε το κράτος στους μετανάστες οι οποίες κάρτες τους απαγόρευαν να κυκλοφορούν στους νομούς Ιωαννίνων και Αχαΐας) και στη Σπάρτη (όπου 13 μαθητές λυκείου έκαψαν σπίτι Μπαγκλαντεσιανών μεταναστών την ώρα που κοιμόντουσαν το Φεβρουάριο του 2010). Επίσης, σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε τη βίαιη στροφή της αντισημιτικής βίας τα τελευταία χρόνια με επιθέσεις σε συναγωγές και εβραϊκά νεκροταφεία σε όλη τη χώρα και την ατιμωρησία των δραστών. Επίσης, την αθώωση του Κ. Πλεύρη από τα ελληνικά εφετεία ως «επιστήμονα ελεύθερου να διατυπώνει» τις αντισημιτικές εγκληματικές του ιδέες. Επίσης, τη δικαστική, αστυνομική και ποινική εξόντωση χιλιάδων μεταναστών που περνάνε κάθε μέρα από τα χέρια μπάτσων και δικαστών σε σημείο που να έχουν γεμίσει όλες τις φυλακές της χώρας με μετανάστες. Καθώς και τις δολοφονίες τους στα αζήτητα, είτε του Νίκολας Τόντι στην Αθήνα, είτε του Τόνι Ονούα στη Θεσσαλονίκη κ. ο. κ. Και ταυτόχρονα τις αθωώσεις των στρατιωτικών κομάντο για τα hardcore αντι-αλβανικά και αντι-μακεδονικά ρατσιστικά συνθήματά τους σε δημόσια παρέλαση, όπως και την αθώωση εκατοντάδων μπάτσων και στρατιωτικών, π.χ. για υποθέσεις βασανιστηρίων που δικαιώνονται μόνο σε ευρωπαϊκά δικαστήρια.  Επίσης, στο γενικότερο αυτό κλίμα θα έπρεπε να προσθέσουμε τα νέα μέτρα των υπουργείων που επιβάλουν τη δυσκολία πρόσβασης των μεταναστών φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Σε όλα αυτά τα περιστατικά βλέπουμε μια αναβαθμισμένη βία σε σχέση με τη δεκαετία του ’90 και μια αρραγή όσο ποτέ συνεργασία κράτους και όχλου – ελληνικής κοινωνίας δηλαδή – γύρω από το κυνήγι μεταναστών.

Και για να ‘χετε το παζλ κάπως πιο συμπληρωμένο, πρέπει να προσθέσετε κάτι διαδηλώσεις καταδρομέων στο κέντρο της Αθήνας, συν κάτι δημιουργίες νέων κομμάτων από στρατιωτικούς συν τον μέινστριμ – πάντα εκεί – ρατσισμό (και φυλετικό ορισμένες φορές) και αντισημιτισμό που ενστερνίζονται οι μέινστριμ πολιτικοί χώροι της δεξιάς και του λεγόμενου κέντρου, όπως η νέα δημοκρατία και το πασόκ, αλλά – γιατί όχι; – και η αντιιμπεριαλιστική αριστερά. Ας αναφέρουμε εδώ απλά τις δηλώσεις που έκανε το Δεκέμβρη του 2011 ο υπουργός υγείας του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος σύμφωνα με τις οποίες θα έπρεπε να απελαθούν όλες οι μαύρες μετανάστριες που δουλεύουν ως πόρνες στην Αθήνα γιατί μεταφέρουν ανεξέλεγκτα AIDS στους έλληνες οικογενειάρχες.

Για όλα αυτά που θίγουμε εδώ – και τα οποία απλώς σκιαγραφούν το εύρος της φασιστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας σε πολλούς τομείς του δημόσιου χώρου και της δημόσιας σφαίρας – θα είχαμε περισσότερο χρόνο σε μια πιο μακροσκελή ανάλυση. Για την αριστερά ας αρκεστούμε να πούμε εδώ ότι όχι μόνον η πλήρης απώλεια από πλευράς της οποιασδήποτε εμφυλιοπολεμικής συνείδησης και η παρεπόμενη πριμοδότηση των εθνικών ερμηνειών της κρίσης, έχει συμβάλει σα στοιχείο στη συγκρότηση μιας ομοιογενούς και γενικευμένης θέσης απέναντι στο ‘ξένο’ που μας επιβουλεύεται με ο,τι αμφισημία πρόκειται αυτό να πάρει: στην προκειμένη, είτε τα ξένα αφεντικά της λεγόμενης «τρόϊκας» στα οποία πρόκειται να επιτεθούμε επειδή βασικά είναι ξένα, είτε οι πολλοί ξένοι εργάτες-«μετανάστες» ( σ.σ. στην αριστερή γλώσσα οι τελευταίοι ονομάζονται και «αδιέξοδο της ανυπαρξίας μεταναστευτικής πολιτικής από πλευράς κυβέρνησης») τους αγώνες και τα βάσανα των οποίων θα θάψουμε.

Τα όσα αναφέρθηκαν μέχρι τώρα δείχνουν πως η λεγόμενη ακροδεξιά δεν είναι μόνη της, απομονωμένη σε μια σφαίρα διαφορετική από αυτήν που ζει η υπόλοιπη κοινωνία και μάλιστα απέναντι της δε βρίσκει και κάποιο σημαντικό κοινωνικό κομμάτι μέχρι στιγμής. Επίσης, δείχνουν ότι αυτή την εποχή δε μοιάζει να θεωρούνται «ακραίες» οι απόψεις της λεγόμενης άκρας δεξιάς από σχεδόν κανέναν. Είπαμε ότι οι εθνικιστές, για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος ΑΛΛΑ και για έναν σταθερό λόγο (βλ. οι έλληνες είναι ρατσιστές!), ηγεμονεύουν σε ανταγωνισμούς με ποσοστά πολύ μεγαλύτερα από αυτά που τους αντιστοιχούν. Πιστεύουμε ότι για να εστιάσουμε καλύτερα στο «γιατί» της ανόδου της ακροδεξιάς ή της φασιστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να δούμε το «πώς» αυτής της ανόδου ή φασιστικοποίησης, το πως ψηλώνει δηλαδή η κορυφή του παγόβουνου και μάλιστα όχι ανεξάρτητα από το κυρίως σώμα του παγόβουνου. Μέρος αυτής της αναφοράς θα ‘πρεπε, λέμε, να περιλαμβάνει και το πετυχημένο ρετουσάρισμα στο look της περιβόητης ‘φασιστικής μειοψηφίας’ που έχει λάβει χώρα την τελευταία δεκαετία.

WhenNazisgoPublic!

α) Όπως ειπώθηκε και πριν, οι φασίστες έχουν ανανεώσει τις σχέσεις τους με τους κρατικούς θεσμούς χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι τους είχαν ξεχάσει και ποτέ, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Η ποιοτική αλλαγή, όμως, σήμερα είναι και η δημόσια επαναφορά της συζήτησης περί του ‘χώρου’ τους, μια συζήτηση που μετά τη στρατιωτική δικτατορία είχε παρακμάσει σχετικά. Σήμερα, οι φασίστες αξιοποιούν τη διείσδυσή τους στα ΜΜΕ αναπτύσσοντας τη στρατηγική της «διπλής γλώσσας» σε ξεχωριστά ακροατήρια. Στα ΜΜΕ μεγάλης τηλεθέασης και ακροαματικότητας παίζουν το ρόλο του «νομιμόφρονα πολιτικού» που παλεύει για το εθνικό συμφέρον ενώ στα ιδιωτικά τους κανάλια και στις εφημερίδες τους οι ίδιοι άνθρωποι χαϊδεύουν το ‘άγριο ακροατήριο’ τους, επιστρέφοντας στους βασικούς αντισημιτικούς και ρατσιστικούς λίβελους. Κάπως έτσι, μαθαίνουν και οι ίδιοι να ‘ανοίγουν’ τα ζητήματα αιχμής της ατζέντας τους (π.χ. βιβλίο ιστορίας της 6^ης δημοτικού, νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, ντοκιμαντέρ ΣΚΑΪ για το 1821, εγκληματικότητα στο κέντρο της Αθήνας) στο ευρύτερο κοινό.

β) Το ανανεωμένο λουκ στην τηλεόραση επέβαλε και μια άλλη κινηματική παρουσία στο δρόμο μιας και οι σκατόφατσες των ξυρισμένων νεοναζί φάνηκε ότι ήταν εκτός μόδας. Η λύση λέγεται «επιτροπή κατοίκων», ένα μάτσο μικροαστοί εθνικόφρονες δηλαδή που μπήκαν βίαια στην κεντρική πολιτική τα τελευταία τέσσερα χρόνια κυρίως. Οι «επιτροπές κατοίκων» με αιχμή του δόρατος τον αντιμουσουλμανισμό και το λεγόμενο «μεταναστευτικό πρόβλημα» πρωταγωνίστησαν στο πογκρόμ του Μάη του 2011 στο κέντρο της Αθήνας – εκεί ήταν που αυτές οι επιτροπές αναπλήρωναν την παρουσία των φασιστών βουλευτών και δημοτικών συμβούλων στα ΜΜΕ, αποτελώντας παράλληλα την κοινωνική τους νομιμοποίηση. Οι επιτροπές κατοίκων, κινητοποιώντας φόβο, υπερβολές και συκοφαντίες εις βάρος μεταναστών έμπαιναν στην υπηρεσία της δικαιολόγησης των πάρτυ με τα μαχαιρώματα που ακολουθούσαν όταν έσβηναν τα φώτα των καμερών.

γ) Ένα τελευταίο όπλο που φαίνεται να χρησιμοποιεί με περισσότερη ένταση την τελευταία πενταετία το φασιστικό κίνημα είναι το άνοιγμα του στην ελληνική λευκή νεολαία. Αυτή η προσέγγιση γίνεται πουλώντας ένα αντι-συστημικό και κατά περιπτώσεις αντι-καπιταλιστικό εξεγερσιακό προφίλ, με τις ιδεολογικές αιχμές – όπου υπάρχουν – του αντιιμπεριαλισμού και του αντισιωνισμού/αντισημιτισμού. Για τέτοιου είδους στρατολογήσεις χρησιμεύουν τώρα τελευταία και οι σύνδεσμοι των οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων ενώ πρακτικός αντίκτυπος των στρατολογήσεων παρεών 15χρονων πιτσιρικάδων είναι το χτύπημα και οι ληστείες εις βάρος μη-λευκών κυρίως μεταναστών κι από την άλλη η πύκνωση των γραμμών των φασιστών στα φεστιβάλ τους.

Οι παραπάνω εξελίξεις δεν βρίσκουν απέναντι τους μέχρι στιγμής έναν ενωμένο ή έναν αποφασισμένο αντιφασιστικό χώρο, παρά τις όποιες μερικές και τοπικές επιτυχίες των αντιφασιστών. Κατά κύριο λόγο, οι ριζοσπαστικοί χώροι παρακολουθούν αμέτοχοι τη διείσδυση των φασιστών στα ΜΜΕ, το κοινοβούλιο και τις δημοτικές αρχές καθώς όλα αυτά είναι τομείς με τους οποίους παραδοσιακά οι ριζοσπάστες αρνούνταν να συνδιαλεχθούν. Ωστόσο, αφήνουν το προβάδισμα της προβολής των φασιστών απλά να υπάρχει. Σε σχέση με το ‘άνοιγμα στη νεολαία’ από πλευράς φασιστών, καθώς αυτή η μέθοδος δεν είναι η πλέον πετυχημένη ακόμα, οι ριζοσπαστικοί χώροι επίσης δεν φαίνεται να ανησυχούν (πολύ). Η κυρίως αντιπαράθεση μπορούμε να πούμε ότι γίνεται σήμερα στο πεδίο των «επιτροπών κατοίκων», κάποιες από τις οποίες ξεφωνίζονται ως φασιστικές ενώ υπάρχει και μια αντίδραση ώστε να μην ελεγχθούν από αυτές κι άλλες πλατείες της Αθήνας.

Μην θέλοντας ούτε να υποτιμήσουμε ούτε να υπερτιμήσουμε τη διάδοση των φασιστικών ιδεών και πρακτικών στο ελληνικό πόπολο – και αφήνοντας κατά μέρος την επιτυχία ή μη των φασιστικών στρατηγικών – πάμε να δούμε και ένα άλλο συναφές πεδίο συζήτησης, γύρω από τις, ας πούμε ιδεολογικές, ζυμώσεις στο φασιστικό χώρο. Ναι, έχουν κι αυτοί ζυμώσεις! Και, μάλιστα, πλακώνονται σχετικά και μεταξύ τους. Γιατί καλό είναι να ξέρουμε ότι κι αυτοί δεν έχουν ενιαίο μέτωπο (προς το παρόν, τουλάχιστον, και ευτυχώς) και, επίσης, καλό είναι να ξέρουμε με τι ασχολείται ο εχθρός και τι προσχήματα και τακτικές βάζει μπροστά. Δεν θα περιγράψουμε τα πάντα, θα εστιάσουμε σε τρεις τέτοιες ζυμώσεις στο χώρο των φασιστών. Και στο μέτρο που μπορούμε να τις περιγράψουμε.

Τρεις Ζυμώσεις στα ελληνοδεξιά

α) Ισλάμ ή Ισραήλ?

Οι ζυμώσεις που σήμανε αθόρυβα η δεκαετία του ’90 και του 2000 μέσα στην ευρωπαϊκή ακροδεξιά γύρω από το αν θα έπρεπε να ακολουθήσει μια φιλο-Ισλάμ τακτική εναντίον του Ισραήλ ή μια φιλο-Ισραήλ τακτική εναντίον του Ισλάμ, κορυφώθηκαν με τα γεγονότα του λεγόμενου στόλου της ελευθερίας προς τη Λωρίδα της Γάζας. Τα αδιέξοδα με αφορμή το γεγονός αυτό κορυφώθηκαν. Οι ζυμώσεις εντάθηκαν και γίνανε δημόσιες αντιπαραθέσεις. Δύο χρόνια μετά τα γεγονότα εκείνα, στα ανοιχτά του Ισραήλ, μπορούμε να πούμε ότι η πλειοψηφία των ακροδεξιών κομμάτων πήρε θέση και στάση.

Στη μητέρα-γερμανία το θέμα λύθηκε με παρέμβαση του διευθυντή του πολιτικού γραφείου του NPD, του κ. Ούβε Μένεν, ο οποίος με το κείμενο του «Στο προκείμενο: Αποσαφήνιση των μετώπων» ξεκαθαρίζει μεταξύ true εθνικισμού, σοσιαλιστικής επιρροής (if you know what we mean), και «δεξιών λαϊκισμών» (έχουν και στη γερμανία τα αντίστοιχα ΛΑΟΣ). Οι αυτόνομοι εθνικιστές από τη μητέρα-γερμανία (οι οποίοι σε μερικές γερμανικές πόλεις έχουν ξεπεράσει πλέον τη δύναμη του NPD) δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πόσο αντι-Ισραήλ παραμένουν – ίσως και 10 φορές περισσότερο από τους Παλαιστίνιους Άραβες.

Στη Βρετανία παρουσιάστηκε το αντίστοιχο χάσμα. Όμως, ως γνωστόν, το νησί είναι πιο μετριοπαθές. Για το ρόλο του συνεπούς εθνικοσοσιαλιστή δεν πάλεψαν πολλοί αξιόλογοι. Όμως, για το ρόλο του ‘ρεαλιστή’, ‘προοδευτικού’, αντι-μεταναστευτικού, λαϊκιστικού ακροδεξιού κόμματος παλεύουν ακόμα μέχρις εσχάτων τόσο η English Defense League όσο και το British National Party, με την πρώτη να κερδίζει στα σημεία καθότι και με ισχυρή λαϊκή, εργατική βάση. Για αυτό και τόση μανία με τις ισραηλινές σημαίες στα συμπόσια, στα συνέδρια και στις πορείες τους: ακόμα παλεύουν ποιος θα είναι ο συνεπέστερος αντι-ισλαμιστής.

Ε, να μην το κουράζουμε, είχαμε και στην ελλάδα τα θεματάκια μας. Εδώ, βέβαια, το χάσμα είναι πιο σαφές: το ΛΑΟΣ διάλεξε τη «φιλο-Ισραήλ» τακτική ενώ η Χρυσή Αυγή τη «φιλο-Ισλάμ».

Κι οι αυτόνομοι εθνικιστές διάλεξαν τη «φιλο-Ισλάμ», εδώ και καιρό. Ουκ ολίγες οι αποδείξεις για αυτό το τελευταίο μιας και τα μπάνερ της Χαμάς κοσμούν τα ιστολόγια του αυτόνομου εθνικιστικού χώρου ενώ ο αντισιωνισμός και ο αντισημιτισμός τους βρίσκουν φιλοξενία σχεδόν σε κάθε σχόλιο τους, σε κάθε κείμενο τους, σε κάθε διακήρυξη και δράση τους. Τρανταχτό παράδειγμα ότι οι αυτόνομοι εθνικιστές του Μαύρου Κρίνου έβγαλαν εκείνο το υποκριτικό γράμμα αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας της Υπατίας και του Εργατικού Κέντρου – όταν είχε ξεκινήσει ήδη η απεργία πείνας – με σκοπό να δηλώσουν εργατική αλληλεγγύη προς τους ‘μουσουλμάνους εργάτες αδέλφια τους’ και να τους συμβουλέψουν να συνεχίσουν τον αγώνα τους από τα σπίτια τους … στις δικές τους πατρίδες.

Περιττό να διευκρινίσουμε ότι αυτό το «φίλο-» είναι απλώς προπέτασμα καπνού και συγκυριακή στρατηγική τακτική που επιλέγουν οι νεοναζί των διάφορων αποχρώσεων με βάση το ‘ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου’, οπότε ο καθένας και η καθεμιά θα έπρεπε να συνεχίσει να πιστεύει ότι στόχος των νεοναζί και των πατριωτών παραμένουν τόσο οι μουσουλμάνοι όσο φυσικά και οι εβραίοι, τόσο ο περιβόητος «ισλαμισμός» όσο και ο περιβόητος «σιωνισμός» αλλά και «εβραϊσμός» ως τέτοιος. Εξάλλου, επειδή ακριβώς αυτές οι πολιτικές είναι συγκυριακές και φτιαγμένες από τους κατεξοχήν δημιουργούς λυκοφιλιών, θα έπρεπε η διαυγής αναγνώστρια να αντιληφθεί και τα όρια τους (π.χ. αντίθεση του κόμματος του ΛΑΟΣ στην επιβολή εμπάργκο στο Ιράν, βλέπε ανακοίνωση 16/02/2012).

Γενικά, όμως, το ΛΑΟΣ πήρε μια οπορτουνιστική στάση με αυτό το «φιλο-Ισραήλ» ρεαλιστικό σκεπτικό του με βάση το οποίο είναι ευκαιρία η ελλάδα να αντικαταστήσει την πρώην μεγάλη σύμμαχο του Ισραήλ, την Τουρκία, η οποία μάλιστα τυγχάνει να είναι και η προ-αιώνια εχθρός της. Εξάλλου, ενόψει κρίσης – έλεγε το αφήγημα Καρατζαφέρη – η ελλάς θα βοηθηθεί από την καλή και τεχνολογικά προϊούσα ισραηλινή καπιταλιστική οικονομία αλλά και – γιατί όχι; – γεωπολιτική θέση. Το ότι όλα αυτά είναι συγκυριακά κόλπα φαίνεται, βέβαια, κι από το ότι το ΛΑΟΣ δεν σταμάτησε να φτύνει εθνικοσοσιαλιστικής κοπής αντισιωνισμό-αντισημιτισμό μέσω της Α1 αλλά και σε άλλες πολλές περιπτώσεις, ενώ αντίστοιχα η χρυσή αυγή από την πλευρά της δεν απείχε, βέβαια, από το πογκρόμ του Μάη 2011 στην Αθήνα όπου ανάμεσα στους κύριους στόχους ήταν και οι μουσουλμάνοι μετανάστες.

Η χρυσή αυγή κράτησε την εθνικοσοσιαλιστική της περηφάνια όταν ήδη από πέρυσι, 18 Ιανουαρίου 2011, δήλωνε πως θα παραμείνει πιστή στη γραμμή του γερμανικού NPD – το οποίο στη χώρα των παλιών ναζί βίωνε τα ίδια πάνω-κάτω αδιέξοδα[1] – και πιο συγκεκριμένα έγραφε στην ιστοσελίδα της: «θα παραμείνουμε διστακτικοί απέναντι σε κάθε αστοιχείωτη, ατεκμηρίωτη και ανερμάτιστη δαιμονολογική καταδίκη των διαφόρων ισλαμικών ακροτήτων, υπερβολών, απόψεων και δραστηριοτήτων από «κατήγορους» που δεν επιδεικνύουν τουλάχιστον την ίδια ευαισθησία ενάντια στις αντίστοιχες ακρότητες, υπερβολές, απόψεις, πεποιθήσεις και πρακτικές του σιωνισμού.»[2] (οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Παρένθεση για οικεία αυτιά: Φυσικά, μερικοί εξυπνάκηδες φρόντισαν πολλάκις να μας δείξουν τις ισραηλινές σημαίες που κοσμούν τις πορείες της βρετανικής EDL ή να μας παρουσιάσουν τις φιλο-Ισραήλ απόψεις του ΛΑΟΣ. Γιατί; Μα γιατί βολεύει τις φαντασιώσεις τους και τη μεγάλη βαθυστόχαστη «θεωρία» που λέει ότι «πάει τα κάνανε πλακάκια ισραηλινός, ελληνικός και κυπριακός εθνικισμός», άρα το να ‘σαι έλλην αντιεθνικιστής θα έπρεπε να σημαίνει πάραυτα ότι θα είσαι και αντι-ισραηλινός/ αντι-σιωνιστής. Για αυτό και οι εν λόγω ‘μερικοί’ δεν παρέπεμψαν και στο παρακάτω άρθρο της χρυσής αυγής όπου αποδεικνύεται όλο το «φιλο-ισλαμικό» της μεγαλείο! Μπούρδες βέβαια! Τα αυγά δεν αρχίσανε το διάβασμα του Κορανίου κι ο Βελόπουλος δεν θα αρχίσει να πουλάει την Τόρα από τον Κάδμο. Οι φασίστες παραμένουν φασίστες. Όποιος παρουσιάζει, όμως, όπως θέλει την ελληνική φασιστο-πραγματικότητα για να ενισχύσει απλώς το αντι-ισραηλινό του βίτσιο, του αξίζει τουλάχιστον διασυρμός των αναλυτικών του ικανοτήτων, για να μην πούμε τίποτα χειρότερο, ενδεικτικό του αντιεθνικισμού τους, πχ ότι για να καυλώσουν «τις μάζες τους», πρέπει να τους δείξουν το αστέρι του δαυίδ! Ή, ακόμη, πως πάνε να παίξουν επικίνδυνο παιχνίδι απομακρύνοντας την κουβέντα ακόμη κι από τον ακροδεξιό αντισημιτισμό! Ε βέβαια, κύριοι του περιοδικού Sarajevo και άλλοι, πως είναι δυνατόν οι σημερινοί ακροδεξιοί να μισούν το εβραϊκό κράτος αφού μόλις χτες ήταν αυτή η ακροδεξιά και τα θαυμαστά έργα της που οδήγησαν στη δημιουργία αυτού του κράτους, ε;

Επιστροφή: Βέβαια, όσο κι αν αυτές οι αντιθέσεις φαίνονται ως … αντιθέσεις, να σημειώσουμε ότι και σε άλλες πολιτικές διαμάχες δεν έχουν φανεί τόσο σημαντικές για να στείλουν τον έναν από τους δύο αντιπαρατιθέμενους οριστικά στο καναβάτσο. Όλα αυτά δουλεύουν σε μια διαλεκτική ανάμεσα στο ιδεολογικό μάντρωμα και τα κρατικά ή προσωπικά (γιατί όχι;) συμφέροντα. Παράδειγμα του τι εννοούμε: παρακάτω.

β) Περί μνημονίου ο λόγος

Αντίστοιχο χάσμα εμφανίστηκε στους δύο ακροδεξιούς πόλους της χώρας και στο ζήτημα του μνημονίου. Και οι δύο, όμως, ωφελήθηκαν! Η Χ.Α. ωφελήθηκε κι ακόμη ωφελείται σε νόμισμα «αντι-μνημονιακό» κατηγορώντας το ΛΑΟΣ για συναίνεση στο μνημόνιο, ενώ το δε ΛΑΟΣ ωφελήθηκε και μιντιακά και πρακτικά από τα γλυκόλογα Πάγκαλου, Παπαχελά και λοιπών καραγκιόζηδων που έπαιζαν τελευταίως τις όπερες ‘ο Καρατζαφέρης υπεύθυνος!’, ‘ο Καρατζαφέρης συναινετικός!’, ‘ο Καρατζαφέρης ενωτικός!’, ‘ο Καρατζαφέρης συνομιλητής!’, ‘ο Καρατζαφέρης γόνιμη αντιπολίτευση!’ κτλ. Ακόμη κι αν οι όπερες έχουν κάποτε τον τελειωμό τους, ή τον προσωρινό τελειωμό τους. Βλέπε κάτι φωτό του Βελόπουλου με τον υπόδικο Καραμπέρη, βλέπε κάτι φωτό που έχουν βγει στα γλέντια του ΛΑΟΣ με όλη τη σαλονικιώτικη μαφία γενικώς, βλέπε κάτι άρθρα στο ΒΗΜΑ για τα κονέ παλιών χορηγών του ΛΑΟΣ με τη στρατομαφία στα 90ς και, τέλος, κάτι δημοσκοπήσεις που σε ρίχνουν στα τάρταρα και ίσως εκτός βουλής το κόμμα και, έτσι, φαίνεται πως έχει ο καιρός γυρίσματα.

Σπάνιο το φαινόμενο αλλά ο Καρατζαφύρερ τα δέχτηκε όλα αυτά με πανικό – κυρίως βέβαια όταν έχασε τους υπουργούς του Άδωνι και Βορίδη προς τη «μεγάλη δεξιά παράταξη». Κάπου εκεί ήταν που έκανε αυτές τις πανικόβλητες δηλώσεις: «Θεωρώ το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να φροντίσουμε όλοι μας είναι να μην έρθει ο κομμουνισμός. Φοβούμαι πάρα πολύ την εξέλιξη αυτού του ενδεχομένου.» Καλά, δεν τον ενημέρωσε κανείς ότι τελείωσε ο ψυχρός πόλεμος; Ποιος ‘κομμουνισμός’; Ή τον φόβισε το συν 1% του συριζα και το συν 2% του κκε; Με κάτι τέτοια σκιάχτρα ο άλλοτε ‘ενωτικός’ Καρατζαφύρερ καταβαραθρώνεται ακόμη περισσότερο, προσπαθώντας να συσπειρώσει με παλιά σλόγκαν το ακροδεξιό μαντρί, το οποίο τουλάχιστον στην αντιμνημονιακή του βερζιόν φαίνεται ότι γουστάρει χρυσή αυγή με ο,τι κι αν αυτή αποτελεί (περί του 3% ο λόγος). Δεν αμφιβάλουμε ότι το ΛΑΟΣ έφαγε ένα πρόσκαιρο πακέτο αλλά επειδή είμαστε σκατόψυχοι και δε θέλουμε να σας αφήσουμε να χαρείτε για πολύ με το πακέτο του ΛΑΟΣ, σας υπενθυμίζουμε ότι το κόμμα στο οποίο πήγαν οι Βορίδης και Άδωνις είναι η Ν.Δ. Αυτό το κόμμα λοιπόν έχει αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά, έναν τύπο που όταν στις 29 Ιανουαρίου του 1990 (κάτι σαν πρώιμα Ίμια, φανταστείτε) γινόταν το περιβόητο πογκρόμ της Κομοτηνής ενάντια στους τούρκους της Θράκης αυτός κατείχε θέση υπουργού εξωτερικών. Και δε νομίζουμε πως σε μια τέτοια τεταμένη εποχή με την Τουρκία, όπου δεν μπορούσες να κλάσεις αν δεν το ήξερε πρώτα η ΚΥΠ, ότι αυτό το πογκρόμ με τους τουλάχιστον 400 πατριώτες (που πολλοί ήρθαν με πούλμαν) και όχλο εναντίον των Τούρκων προετοιμάστηκε και έγινε χωρίς να ξέρει τίποτα το ΥΠΕΞ.[3] Απλά για υπενθύμιση αυτό. Επίσης, ο Σαμαράς κουβαλά και πολλές άλλες αμαρτίες στην πλάτη του, μακεδονικές, βορειο-ηπειρώτικες, αντιμουσουλμανικές και αντισημιτικές, πράγμα που ανησυχεί εξάλλου και πολλούς από τους πιθανούς στόχους του.[4]

Το σίριαλ «η ακροδεξιά ενάντια στο μνημόνιο» θα συνεχιστεί, έχουμε την υποψία, οπότε επιφυλασσόμαστε για κάτι αναλυτικότερο.

γ) το «νέο ρεύμα» ιστορίας (που είναι παλιό)
και οι αυτόνομοι εθνικιστές (όχι ως πιθανότητα μα ως δυνατότητα!)

Ένα από τα, για κάποιους πρωτεύοντα για κάποιους δευτερεύοντα, εύκολα συμπεράσματα που βγήκαν μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ήταν πως μάθαμε ούτε λίγο ούτε πολύ να προφέρουμε τη λέξη «αντιεξέγερση». Μέσα στη λέξη αυτή, τις πρώτες μόλις μέρες της εξέγερσης, συμπεριλαμβάνονταν οι παρατεταγμένοι σε κάθε στενό του κέντρου ροπαλοφόροι μαγαζάτορες της Λάρισας που κυνηγούσαν και συλλαμβάνανε μαθητές (άραγε από πού πήρανε τα γκλομπ και από που μάθανε να παρατάσσονται;), ο αγανακτισμένος «συρφετός» της Κομοτηνής που πολιορκούσε τους καταληψίες του Δημοκρίτειου πανεπιστημίου χώνοντας πέτρες και απαιτώντας παράδοση των ταραξιών, καθώς και οι γνωστοί «λευκοί φρουροί» της Πάτρας [από φασίστες και οννεδίτες μέχρι ασφαλίτες και καταστηματάρχες] οι οποίοι το βράδυ της 9ης Δεκέμβρη έκαναν επισκέψεις σε σπίτια συμμετεχόντων στα δεκεμβριανά με σκοπό να τους λιντσάρουν. Φυσικά, έξω από την ΑΣΟΕΕ, το Πολυτεχνείο, εδώ κι εκεί (συν κάτι χειροβομβίδες που πετάχτηκαν και κάτι πυροβολισμούς που πέσανε από εδώ κι από κει… όπως είπαμε πριν), εμφανίζονταν true αγανακτισμένοι και στην Αθήνα.

Μετά το Δεκέμβρη καταλάβαμε πως η διαδικασία αυτή δεν τελείωσε, έστω κι αν το αναλυτικό εργαλείο της «αντι-εξέγερσης» ξέφτισε με την έννοια πως δεν μπορούσε πια να εγκλωβίσει το νόημα όλων αυτών των σημαντικών πραγμάτων που συνέβαιναν από πλευράς κράτους-παρακράτους-και φασιστών μέσα απλώς σε μια λέξη που στο κάτω-κάτω εξέφραζε το ‘τέλος και την αντίδραση στον δεκέμβρη’. Το κράτος είχε μπόλικη ακόμα δουλειά να κάνει. Αφού σκοπός πια δεν ήταν να μαντρώσει στα σπίτια τους, τους και τις αγωνιζόμενες των προηγούμενων ημερών, αλλά και να τους βγάλει από το μυαλό να επιχειρήσουν ξανά κάτι αντίστοιχο. Και σε κάποιους από αυτούς (τους έλληνες μαθητές και νεολαίους ίσως;) αυτό θα γινόταν και με την επιστράτευση της ιδεολογίας πως ο,τι αντικρατικό γίνεται δεν είναι δα και επαναστατικό. Εξάλλου αυτό το κράτος δεν είναι που φτιάχτηκε στη μεταπολίτευση από την αριστερά κυρίως; Για αυτή την ιδεολογική μπαρούφα μιλάμε εδώ.

Στόχος, όμως, ήταν επίσης, εκ μέρους του κράτους, να πάρουν λιγάκι το αίμα τους πίσω σε μια σειρά τομείς που πιάστηκαν αδιάβαστοι: πχ το σμπαράλιασμα της εικόνας της ελληνικής αστυνομίας που επιτεύχθηκε μετά από εντατική εικοσαετή προσπάθεια των υπουργείων δημόσιας τάξης να κάνουν το σύνθημα «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» να ακούγεται όλο και λιγότερο. Το κράτος για λίγες μέρες έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του, το εν λόγω σύνθημα όχι μόνο ξανακούστηκε αλλά κυριάρχησε και το θέμα φυσικά δεν είναι απλά το σύνθημα αλλά η όλη στάση απέναντι στην αστυνομία, όχι μόνο η έλλειψη εμπιστοσύνης αλλά το αίσθημα πως η αστυνομική στολή αποτέλεσε κόκκινο πανί, λόγο αναστάτωσης και επίθεσης για όποιον κινούταν στο δρόμο όχι μόνο στις πορείες πια αλλά και στην καθημερινότητα. Έτσι, ήρθαν οι νέες πολιτικές στρατηγικές για το μεταναστευτικό (πχ νομοσχέδιο για ιθαγένεια), νέες στρατηγικές προσεγγίσεις προς τους μαθητές και τα αιτήματα τους, η ψήφιση του κουκουλο-νόμου και η ίδρυση των σωμάτων ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ, η πρόσληψη 3,000 περίπου νέων μπάτσων, η επιβολή του τρομονόμου σε πολλούς συλληφθέντες του Δεκέμβρη… κι άλλα τέτοια ωραία που γύρευαν όχι μόνο να αντιμετωπίσουν διακριτά και στοχευμένα το κάθε ένα κοινωνικό/πολιτικό κομμάτι που πήρε μέρος στα δεκεμβριανά ’08 αλλά και να προλάβουν όπως είπαμε οποιοδήποτε άλλο κομμάτι που θα του περάσει από το μυαλό να ξαναδεί ή – even worse – να συμμετάσχει σε ένα νέο Δεκέμβρη… Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλα αυτά τα μέτρα λίγο-πολύ, για τους διαβασμένους τουλάχιστον της κινηματικής ιστορίας, όχι μόνο της ντόπιας αλλά και της ξένης, ήταν αναμενόμενα. Πέρα, βέβαια, από τη σύγκρουση στους δρόμους και τις ζωές του καθενός και της καθεμιάς, δεν ήταν έκπληξη φυσικά ότι αντίστοιχη σύγκρουση έγινε και πάνω στο πεδίο της νοηματοδότησης της εξέγερσης προς την κατεύθυνση που υπονοήσαμε παραπάνω: ότι δηλαδή η εξέγερση του δεκέμβρη ήταν αντιδραστική, όχι επαναστατική. Και πως – κατά συνέπεια – ο αντικρατισμός είναι αντιδραστικός.

Κράτος και κοινωνικά κομμάτια που εκμεταλλεύτηκαν την αμηχανία ή και την έλλειψη δημόσιου βήματος των εξεγερμένων του Δεκέμβρη βγήκαν παγανιά στα γνωστά λημέρια [πχ Βήμα, Νέα, Καθημερινή] και τα είπανε χύμα και τσουβαλάτα για την ανομία που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες στο τεμπέλικο και πελατειακό αριστερό κράτος, για την τεμπέλα νεολαία, το μέγα πρόβλημα βίας των αναρχικών, τους κρυφο-ισλαμιστές μετανάστες κτλ. Ποιοι βγήκαν να διεξάγουν μια τέτοια μάχη; Οι γνωστοί απολογητές κάθε τι αντιδραστικού, καθηγητές πανεπιστημίου και έλληνες διανοούμενοι (από μόνο του ανέκδοτο!), άνθρωποι δηλαδή πλήρως εξαρτημένοι διοικητικά από ακαδημαϊκές αρχές και κράτος, άνθρωποι που μεταλλάσσονται εν μία νυκτί από σπουδαίοι συγγραφείς σε αγανακτισμένους κονδυλοφόρους. Big deal! θα πει κάποιος. Και δικαίως. Σε τι θα θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή όμως; Θα θέλαμε να επισημάνουμε μια πλευρά αυτής της επίθεσης που για κάποιο λόγο μας φαίνεται συγγενής και συναφής με άλλες πλευρές αυτού που ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Αυτό, λοιπόν, που φαίνεται ενδιαφέρον σε μερικούς από αυτούς τους «καθηγητές του τίποτα» που ανέλαβαν το κομμάτι της επανανοηματοδότησης της εξέγερσης, από πλευράς της ελληνικής «διανόησης», είναι ότι πλασάρουν μεν μια ξαναζεσταμένη ακροδεξιά ρητορική γύρω από την ανάγκη καταστολής αυθεντικών κοινωνικών κινημάτων, από την άλλη αυτή η ρητορική ενδύεται έναν κινηματικό μανδύα, ή αν όχι κινηματικό, έστω, αντικομφορμιστικό. Μπορεί ο λόγος τους να είναι κυρίως ο γνωστός δεξιός-ακροδεξιός λόγος που ομιλεί περί ‘ξένων που επιβουλεύονται την ελλάδα’, ενός ‘κύματος νεολαιίστικης βίας δίχως αύριο και λογική’, της ανάγκης ‘ενός κράτους δικαίου πιο επεμβατικού και κατασταλτικού’ και άλλα τέτοια γνωστά και αστυνομικά… οι μεν να διακηρύσσουν «Ποτέ πια Δεκέμβρης!» ενώ οι δε, προσποιούμενοι τους ειδικούς της εξέγερσης να επιζητούν τη σύλληψη των λίγων εκατοντάδων αναρχικών πανελλαδικώς ώστε να λυθεί το πρόβλημα… Όμως παράλληλα παίζουν και τους αντικομφορμιστές, ισχυριζόμενοι πως η αναρχική βία – το σημερινό μέγα πρόβλημα της ελλάδας – συνεχίζει να υπάρχει και να γίνεται ανεκτή βάσει της ευρύτατης κοινωνικής νομιμοποίησης που απολαμβάνει, το παραμύθι δηλαδή της φιλο-αναρχικής κοινωνίας.

Εντελώς τυχαία, ας σημειώσουμε ότι παράλληλα με τη χρονική εξέλιξη των παραπάνω ότι και μια άλλη μπάντα έχει ξεπηδήσει τα δύο-τρία τελευταία χρόνια με παρόμοια ρητορική και αντικομφορμιστικούς μανδύες αποικιοποίησης του ριζοσπαστικού λόγου. Δεν μιλάμε παρά για τους wanna be αυτόνομους εθνικιστές που στην πρώτη σύλληψη που φάγανε πήρανε τηλέφωνο τον Καρατζαφέρη να τους βγάλει από τη φυλακή… Μπορεί οι αυτόνομοι εθνικιστές να μην μπορούν να γράψουν στα Νέα και στην Καθημερινή και ούτε να επικαλούνται τις αυθεντίες επί των γεγονότων του εμφυλίου και του Δεκέμβρη ’08, κρυμμένοι πίσω από εντυπωσιακές ακαδημαϊκές έδρες στο Yale και λιγότερο εντυπωσιακές έδρες στο ΠΑΜΑΚ – και μπορεί επίσης να μην έχουν οργανική σχέση με τους παραπάνω κονδυλοφόρους – ωστόσο κάνουν τις ίδιες βασικές παραδοχές με αυτό το «νέο (παλιό) ρεύμα» ιστορίας και προσπαθούν να εφαρμόσουν στην πράξη έναν αντικομφορμισμό ο οποίος βέβαια δε μιμείται/αντιγράφει μόνο το Antifa lifestyle (κονκάρδες, μαύρα ρούχα, ραφτά κτλ) και την Antifa δράση (στένσιλ, συνθήματα, αυτοκόλλητα, αφίσες κτλ) αλλά εμπεδώνει και έναν λαϊκό αντικαπιταλισμό (εθνικισμός + σοσιαλισμός) ενάντια στην … ελεγχόμενη από το σιωνισμό ελληνική κυβέρνηση.

Αντίστοιχα, οι μεγάλοι έλληνες διανοούμενοι μιμούνται/αντιγράφουν μια αριστερή ρητορική, δήθεν διωκόμενων για τις αλήθειες που λένε συγγραφέων. Μπορεί εσείς να διατείνεστε ότι κάνετε επανάσταση – φαίνετε να λένε – αλλά κάνομεν κι εμείς Επανάστασιν! Κι αν το target group των αυτόνομων εθνικιστών μπορεί πράγματι να μασήσει σε επαναστατική φρασεολογία (νεολαίοι δίχως κινηματική μνήμη), το ίδιο πιστεύουμε ότι μπορεί να κάνει και το target group των νεο-ιστορικών (επίσης, νεολαίοι και δίχως εμφυλιοπολεμική μνήμη). Θέλει βέβαια πολύ νερό ακόμη στο μύλο για να τη δούνε οι νοικοκυραίοι και τα πιτσιρίκια τους, επαναστάτες και να αποφασίσουν ποιο θα είναι το επόμενο βήμα τους… Ωστόσο, η προπαγάνδα έχει αρχίσει να ψήνεται – αυτό επισημαίνουμε.

Επίσης, καλό θα ήταν να αποφασίσουμε να δούμε πως τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά – πέρα από σφαλιάρες και κλωτσιές (αυτά εννοούνται) … Πράγματι, μπορεί ακόμη η παρουσία τους να μην είναι τόσο σημαντική. Όμως, πρέπει να επισημανθεί τουλάχιστον η προσπάθεια εκεί στα δεξιά να φτιάξουν έναν αντικομφορμισμό, έστω και με ελεεινά επιχειρήματα που ξεκινάνε από το «η ελλάδα ελέγχεται από ένα μαρξιστικό παρακράτος» του Άδωνη, τα γκραμσιανά σχήματα του Βορίδη και τις νέες αντιλήψεις για τον εμφύλιο που αποκάλυψαν οι αξιότιμοι κ. κ. Καλύβας, Μαραντζίδης (και γιατί όχι Βούλγαρης;) – όπως π.χ. ότι οι ταγματασφαλίτες τελικά ήταν καλά παιδιά και απλώς αντιδρώντες στον ‘κόκκινο τρόμο’ – μέχρι βέβαια τη δυνατότητα άρθρωσης ενός αυτόνομου εθνικισμού στο δρόμο. Βέβαια, αυτόνομος εθνικισμός σα πιθανότητα στο δρόμο σήμερα υπάρχει σε οικτρά φαντασιωτικά επίπεδα και ίσως αν επιχειρήσουν να τον ξανα-συλλάβουν οι μπάτσοι, οι αυτόνομοι να ξανα-αποδειχτούν τσιράκια του ΛΑΟΣ ή της ΧΑ. Όμως, εμείς κάτι βλέπουμε να χτίζεται σε επίπεδο αντικομφορμισμού έστω σα δυνατότητα ειδικά τώρα που οι έλληνες μυξοκλαίνε σα θύματα της κρίσης. Εντάξει, μη σας κρατάμε σε αγωνία, το χουμε ξαναπεί πως τον αντιμετωπίζουμε αυτόν τον μεταλλαγμένο μεν αλλά κατά τα άλλα ράντικαλ φασισμό: με ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟ και μόνο, ούτε αντιμνημονιακές ούτε ψευτο-ράντικαλ μαλακίες. Αυτό κάναμε κι αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Γιατί δε λέει να θρέψουμε αυτή τη δυνατότητα των φασιστών, όπως τη θρέφουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι του ‘Συντάγματος’ (ξέρετε, εννοούμε αυτούς τους τύπους που τα σπάγανε την Κυριακή στις 12 φλεβάρη του 2012, δίπλα και ανάμεσα σε τυπάκια με γαλανόλευκα κουρελόπανα και πίτμπουλ φόρμες – προς θεού όχι τίποτα μαχαιροβγάλτες χρυσαυγίτες!).

Προοπτικές για το μέλλον – Είναι όλοι (τους) έλληνες;

Είπαμε πριν ότι οι φασίστες κάνουν τις δικές τους καμπάνιες για να προωθήσουν τα ζητήματα τους και είδαμε τρεις ‘στιγμές’ των στρατηγικών τους. Είπαμε, επίσης, ότι σε άλλες περιπτώσεις ηγεμονεύουν σε λόγους με αξιώσεις πολύ πέρα και πάνω από τα ποσοστά τους. Κι ότι αποικιοποιούν έτσι, μπορεί πρόσκαιρα και συγκυριακά, αλλά σίγουρα με ένα κόστος ηθικό και πολιτικό, και πεδία του μέινστριμ (τι βιβλίο θα διδάσκεται στα παιδιά του δημοτικού, αν θα δίνεται ιθαγένεια στους μετανάστες για να μπορούν κι αυτοί να λένε ‘είμαστε όλοι έλληνες’ ή μόνο ντελικάτοι γερμανοαριστεροί μπορούν να το κάνουν αυτό σύνθημα, ποιος και πως μιλάει για την εγκληματικότητα ως σοβαρό πρόβλημα της πρωτεύουσας της ελλάδας και τέτοια πράματα που τετριμμένα δεν τα λες). Μέσα σε αυτό το ονειρικό περιβάλλον, δεν θα ήταν μήπως μεγάλη μαλακία οι φιλελεύθεροι χώροι, με τη σειρά τους, και με τα πολύ μεγαλύτερα μέσα που διαθέτουν (μέινστριμ ΜΜΕ, μπάτσους κτλ) να επηρεάζουν με τη σειρά τους άλλους χώρους, πιο αριστερούς ας πούμε;

Η αλήθεια είναι ότι ήδη υπάρχει και ένα επικίνδυνο σημείο σύγκλισης ανάμεσα στους μέινστριμ φιλελεύθερους πολιτικούς χώρους (είτε φιλο-δεξιούς, είτε όχι) και το ριζοσπαστικό χώρο, ακόμη κι αυτόν που υπό άλλες συνθήκες έχει αντιφασιστικά αντανακλαστικά. Τέτοια πεδία σύγκλισης είναι βέβαια που μας πείθουν στην τελική πως μέσα στο ρευστό σήμερα κοινωνικό κλίμα στην ελλάδα, οποιαδήποτε ριζική αλλαγή γίνει (αν γίνει), θα τραβήξει προς την αντίδραση και τη χειροτέρευση των συνθηκών για πολλούς από εμάς, ξένους και αντιφασίστες, και δεν εννοούμε το επίπεδο μισθών μας απλά αλλά το πολύ βασικότερο υπαρξιακό επίπεδο. Για παράδειγμα, φαίνεται πως τόσο οι ριζοσπάστες όσο και οι οποιοιδήποτε κομφορμιστές στην ελλάδα δίνουν μια κοινή απάντηση – μόνο οι λέξεις αλλάζουν – σε δύο τελείως διαφορετικά, μάλλον αντίθετα μάλιστα, ερωτήματα: το ερώτημα «τι σταματάει την πρόοδο της χώρας και τι την οδήγησε στην κατάντια της κρίσης;» που κάνουν οι εθνικά πλειοψηφικοί και το ερώτημα «γιατί δεν ξεσπάει ο άτιμος ο ‘εργατικός’ Δεκέμβρης που όλοι περιμένουμε;» που θέτει όλο το αριστερό φάσμα και η αναρχία. Για μια μεγάλη μερίδα φιλελεύθερων και δεξιών αυτό ‘το κάτι’ που ευθύνεται για τη μη-πρόοδο της χώρας εντοπίζεται στο λεγόμενο ‘φαινόμενο της ανομίας’ στην ελλάδα – ένα υποτίθεται ομοιογενές πράγμα που ξεκινά από τις αντιγραφές των μαθητών στα σχολικά διαγωνίσματα μέχρι το ‘ρουσφέτι’, το ‘φακελάκι’, την ‘εγκληματικότητα’ βασικά, το ‘παράνομο εμπόριο’ μικροπραγμάτων από πλανόδιους μετανάστες πωλητές στο δρόμο, τη ‘διαφθορά’, τα ‘σκάνδαλα’, το ‘μαρξιστικό παρακράτος που έθρεψαν οι παλιές αριστερές φατρίες και συντεχνίες’ και γενικότερα τη μη τήρηση των νόμων.

Για ένα σεβαστό κομμάτι της απέναντι μπάντας, που θέτει το ερώτημα περί ‘εργατικού Δεκέμβρη’, υπάρχουν άλλα προβλήματα, όπως π.χ. ότι καταλαβαίνουν πως η σκληρότητα των οικονομικών μέτρων από μόνη της δεν αντανακλάται σε μια συλλογική επαναστατική διάθεση. Φαίνεται ότι αυτό το σεβαστό αντικαθεστωτικό (με ή χωρίς εισαγωγικά) κομμάτι βιώνει το αδιέξοδο του να απευθύνεται σε μια εθνικά προσδιορισμένη και ρατσιστικά σκεπτόμενη μάζα μικροαστών και εργατών την οποία εν μία νυκτί θέλει να μετατρέψει σε προλεταριακή αιχμή του δόρατος. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που αυτή η μάζα δεν λέει να απογίνει αυτό που θέλει η οργανωμένη ελληνική αριστερά και αναρχία. Και εκτιμήσεις για το γιατί δεν θέλει, υπάρχουν ήδη πολλές. Άλλοι εστιάζουν στο ότι αυτή η μάζα ως μικροαστική έχει ήδη άλλα ταξικά συμφέροντα από αυτά του προλεταριάτου. Άλλοι εστιάζουν στο φόβο ή στον ατομικισμό που μοιράζονται τα άτομα αυτής της μάζας τα οποία την καθηλώνουν και δεν τη θέτουν ακόμη έτοιμη να ξεπεράσει τα κόμπλεξ της να συγκρουστεί με το κράτος της, κ. ο. κ. Εμείς λέμε ότι κάπου εκεί ανάμεσα σημαντικό ρόλο ίσως παίζει, ίσως λέμε, και η αντίθεση μεταξύ ξένων και ελλήνων στη σημερινή κατάσταση του ελλαδικού προλεταριάτου, πόσο μάλλον δε όταν η πλειοψηφία των ελλαδικών προλετάριων είναι ξένοι! Αυτή η αντίθεση εκφράζεται πολλές φορές στην απουσία των τελευταίων από τα στημένα ραντεβού του συντάγματος, στην απομόνωση τους ή απλώς στην αποσιώπηση του λόγου τους. Κι άλλες φορές εκφράζεται μέσω της συκοφάντησης και της δαιμονοποίησης τους. Εδώ, σε αυτό το τελευταίο – και σε εκπληκτικά παρόμοιο πνεύμα με τους δεξιούς λόγους περί ανομίας και εγκληματικότητας – έχουν παίξει το ρόλο τους και τα Εξάρχεια (όποια είναι αυτά τέλος πάντων) που μέσω του ‘θεωρήματος’ του ‘κοινωνικού κανιβαλισμού’ τώρα τελευταία βάλθηκαν, λέει, να χτυπήσουν μια ‘αλβανική μαφία’, το ‘πρόβλημα των ναρκωτικών’, τις κλοπές από τις ‘ξένες μαφίες’ στα Εξάρχεια, τις ληστρικές δολοφονίες στο κέντρο της Αθήνας και άλλα τέτοια.

Παρένθεση. Σύμφωνα με την «ανάλυση» περί κοινωνικού κανιβαλισμού, λοιπόν, φταίνε οι ξένοι που δεν αποδέχονται τα επαναστατικά οράματα των ελλήνων αναρχικών και δεν αναπτύσσουν ταξική συνείδηση, έτσι προσφεύγουν στο μικρο- ή μεγαλο- έγκλημα εναντίον ελλήνων και με τη σειρά τους οι έλληνες τους φέρονται ρατσιστικά, άρα … ο ένας αναπτύσσει κανιβαλική συμπεριφορά απέναντι στον άλλον και όλοι μαζί οδηγούν την κοινωνία στο … χάος. Αυτή η αφήγηση, βέβαια, στα δικά μας αυτιά απομακρύνει κάθε ενδεχόμενο αντιμετώπισης του οξύ, από τα κάτω ρατσισμού στην ελλάδα αφού μοιράζει ίσες ευθύνες σε θύτες και θύματα του ρατσισμού ενώ κύριο πρόβλημα της φαίνεται να είναι η γνωστή και περιβόητη ‘εγκληματικότητα’, με όποια λέξη κι αν την αντικαθιστούν στην τελική [η αριστερά νομίζει ότι είναι ευκολότερο στην ελλάδα να μιλάει για την ‘εγκληματικότητα’ όταν την (περιορίζει σε αυτό που) ονομάζει ‘το πρόβλημα των ναρκωτικών’). Επιπλέον, με μια τέτοια αφήγηση φαίνεται να προστατεύεται και η εργατίστικη φαντασίωση κρύβοντας ο,τι για αυτήν συνιστά ‘υπαρξιακό παράδοξο’ (και άρα ενδεχόμενο αυτοκατάργησης της φαντασίωσης). Αυτή η ιδεολογική κατασκευή και μετατόπιση εμφανίζεται μάλιστα σήμερα που οι ‘μετανάστες’ είναι στο προσκήνιο, δηλαδή στο στόχαστρο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, δηλαδή συκοφαντούνται και δαιμονοποιούνται και από άλλες μπάντες. Για να γίνει κατανοητό αυτό το τελευταίο ας πούμε  ε ν δ ε ι κ τ  ι κ ά  πως όταν ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ζήτησε από τον Σαμαρά να τον βοηθήσει στις διαπραγματεύσεις με το Δ.Ν.Τ., ο τελευταίος του απάντησε ότι θα δεχόταν την πρόταση του με δύο όρους, ένας εκ των οποίων ήταν η σκλήρυνση της «μεταναστευτικής πολιτικής» από πλευράς ελληνικού κράτους. Ο περιβόητος «φράχτης του Έβρου» που θα εμποδίζει τους μετανάστες να μπαίνουν στη χώρα από ένα κομμάτι των βορειοανατολικών συνόρων ήταν, έτσι, το κερασάκι στην τούρτα.

Αφηγήματα σαν τα παραπάνω είναι εκεί όπου πρέπει να ψάξουμε γιατί τελικά ελάχιστοι και ελάχιστες (μια εκατοντάδα μόνο άνθρωποι) από τον αναρχικό, τον αντιρατσιστικό και τον αντιφασιστικό χώρο αντιτάχθηκαν στο μεγάλο χτύπημα (συλλήψεις, καταστροφή των εμπορευμάτων τους, ξύλο κτλ) που δέχονταν οι μικροπωλητές μετανάστες όλο τον Ιανουάριο του 2012 έξω από τη σχολή της ΑΣΟΕΕ και της Νομικής στην Αθήνα, από τους μπάτσους, τους δημοτόμπατσους, τον εμπορικό σύλλογο της Αθήνας και τις πανεπιστημιακές αρχές. Η εντεινόμενη επίθεση στις μικροπωλητές στις αρχές του 2012 αποτέλεσε τη σύντομη κορύφωση (και πρόσκαιρη, μέχρι να υπάρξει η επόμενη) μιας μακράς διαδικασίας εφαρμογής ενός θεσμικού ρατσισμού, αγκαζέ με μια αριστερή χαλαρότητα για το θέμα, και σημαίνει πια ένα ενδεικτικό επίκαιρο του πολέμου που διαδραματίζεται τα τελευταία χρόνια εναντίον των ξένων. Και αγκαζέ, επίσης, με μια κοινωνία που ακόμη κι αν ψώνιζε από τους μικροπωλητές μετανάστες, σήμερα σφυρά αδιάφορα για την ύπαρξη τους. Η επίθεση στους μικροπωλητές – παίρνοντας υπόψη όλα αυτά – υπήρξε απλώς η συνέχεια του μακρύ καταλόγου περιστατικών που παραθέσαμε στην αρχή. Ωστόσο, δε νομίζουμε ότι έγινε αντιληπτό αυτό το επίκαιρο πολέμου ως τέτοιο. Το πρόβλημα «των μικροπωλητών» έγινε αντιληπτό ως πρόβλημα κάποιων παράνομων μεταναστών και άρα αφέθηκε στις πλάτες των ίδιων να το αντιμετωπίσουν. Κι ευτυχώς, βέβαια, μια του μπάτσου, δυο του μπάτσου, τρεις και τρέχαν οι ΜΑΤάδες να σωθούν από την οργή των μικροπωλητών μεταναστών στην Πατησίων και αλλού.

Με λίγα λόγια, όταν τα μαγαζιά της Αθήνας έχουν εκπτώσεις – όπως μετά την περίοδο των χριστουγέννων κάθε χρόνο – είναι απολύτως θεμιτό για την ελληνική κοινωνία αλλά και την περιβόητη αντικαπιταλιστική αριστερά της, τα ΜΑΤ να εξασφαλίζουν η ελληνική αγορά να μη βιώνει οικονομικές απώλειες  από την πραμάτεια που πουλάνε οι μαύροι στην Πατησίων και την Ακαδημίας. Ενώ αντίστοιχα όταν τσατίζεται ο πρόεδρος του εμπορικού επιμελητηρίου Αθήνας, κύριος Μίχαλος, με τους μετανάστες μικροπωλητές κι αμέσως τα ΜΑΤ κινητοποιούνται σε καθημερινή βάση εναντίον τους, αυτό δεν έχει να κάνει με τα ΜΑΤ ως «στρατό κατοχής της τρόϊκάς και του μνημονίου», οπότε γιατί να κάτσουμε να σκάσουμε. Με αυτήν την αντίδραση, όμως, αυτό που συμβαίνει και ίσως δεν γίνεται αντιληπτό είναι ότι ο βασικός κανιβαλισμός που υφίσταται σήμερα στην ελλάδα είναι αυτός που διεξάγεται από την ελληνική κοινωνία και τους πολιτικούς της χώρους, ριζοσπαστικούς ή μη, τους έλληνες εργαζόμενους και τους έλληνες μικροαστούς εις βάρος των μεταναστών, και είτε αυτοί είναι εργάτες και εργάτριες είτε όχι. Αυτό είναι και το μόνο σούπερ μάρκετ που παραμένει φτηνό τα τελευταία χρόνια στην ελλάδα της κρίσης, το σούπερ μάρκετ του ρατσισμού, από το οποίο χωρίς ιδιαίτερο κόστος ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να κάνει τα ψώνια του (η ποικιλία των προϊόντων εξάλλου εξασφαλίζει συνεχή εμπορική κίνηση: αντισημτισμός, αντι-αλβανισμός, ισλαμοφοβία κ. ο. κ.) και να τα κάνει χρήση μόνος του στο σπίτι του ή και με παρέα. Ως αντιφασίστριες και αντιφασίστες αναγνωρίζουμε σα βασικό μας κίνητρο να κάνουμε τις τιμές αυτού του σούπερ μάρκετ να απογειωθούν και σα βασικό μας στόχο ο ελληνορατσισμός να μπει στην ατζέντα ως τέτοιος και να τσακιστεί.

Οι έλληνες έχουν αρχίσει ήδη να κλαίνε, λέει, για την ελληνική μετανάστευση στην Αυστραλία, τη Γερμανία και την Αγγλία, να οδύρονται και να σωριάζονται για τις συνέπειες της κρίσης στους μισθούς και τα σώματα τους. Όμως, το φόντο της κρίσης δεν τους παραπέμπει να σταθούν δίπλα σε αυτούς και αυτές που ήδη βίωσαν πριν οποιαδήποτε ελληνική κρίση και βιώνουν και σήμερα τα χειρότερα. Αλλά ούτε και να σκέφτονται πέρα από τη μύτη τους, γενικότερα. Αντιθέτως, τους κάνει να συνεχίζουν να ξεχνούν. Και όχι μόνο να ξεχνούν αυτά που έκαναν στους Άλλους. Αλλά και να ‘παραγράφουν’ ή ακόμη χειρότερα να ξεπλένουν τις χειρότερες φασιστικές ιδέες και εγκλήματα που θρέφουν διαμέσου της αυτοθυματοποίησης τους. Να ξεπλένουν: έτσι λέγεται αυτό που ευγενικά ονομάσαμε πριν ‘πεδίο σύγκλισης’. Κι όχι μόνο φασίστες αλλά και φασιστικές πρακτικές. Έτσι, οι φασίστες ή οι πρακτικές αυτές γίνονται αόρατες. Φυσικοποιούνται μέσα σε ένα περιβάλλον όπου «το καλό για το έθνος» πριμοδοτείται από όλες τις μπάντες, συνειδητά ή μη. Για αυτό ο Πλεύρης είναι έγκυρος επιστήμονας κατά του ΚΙΣ ή αρμόδιος να μιλήσει για το βιβλίο της Ρεπούση, για αυτό ο Βορίδης έγινε υπουργός, για αυτό ο Λοβέρδος μιλά εύκολα για τις μαύρες πόρνες που μεταδίδουν το AIDS στους έλληνες οικογενειάρχες, για αυτό ο αντισημίτης και πατριώτης Μίκης είναι ηγέτης του κινήματος των πλατειών, για αυτό οι έλληνες διαμαρτύρονται στο μνημόνιο μονάχα με έλληνες στο πλευρό τους και πάντα στα στημένα ραντεβού της ηγεσίας των εθνικών τους συνδικάτων. Οπότε να ποιο είναι το κόστος του εισιτηρίου ανόδου της λεγόμενης ακροδεξιάς και του κοινωνικού φασισμού στην ελλάδα, το να μιλάνε για την ‘κρίση τους, ως ελλήνων’ και να ασχολούνται με τα ιδεολογικά συμπαρομαρτούντα αυτής της κρίσης: την ανομία, την εγκληματικότητα, τον κανιβαλισμό και, γενικά, τον ΠΑΝΤΑ εθνικό αναστοχασμό γύρω από τι πήγε στραβά όλα αυτά τα χρόνια.

Γιατί δεν ήμουν στην πορεία, στις 12 Φεβρουαρίου (επίλογος)

Για επίλογο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Μας ρώτησαν και μας ρωτούν αν κατεβήκαμε στις 12 φλεβάρη του 2012, τη νύχτα της ψήφισης του μνημονίου νούμερο δύο, σε αυτό που ονομάστηκε ‘εξέγερση’ με τόση θρασύτητα και γελοιότητα που ούτε τους φυλακισμένους του δε φρόντισε (δε μιλάμε καν για τους λίγους μετανάστες για τους οποίους δε δίνει κανείς δεκάρα). Και έφτασαν στα αυτιά μας τα γελοία καλέσματα για μια επανάσταση λέει κάπου στην ελλάδα. Τόσο στον κόσμο τους, λοιπόν; Τόσο. Σε αυτά τα καλέσματα και σε αυτά τα ερωτήματα απαντούμε με τον παρακάτω τρόπο.

Όπως θα έχετε καταλάβει τρέφουμε εχθρικά αισθήματα για αυτή την ιδιαίτερη κοινωνία που πλάστηκε εδώ και 180 τόσα χρόνια, την οποία ούτε οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής μπόρεσαν να την επηρεάσουν, ούτε ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός βρήκε άνοιγμα να εισέλθει, αλλά ούτε και κάποιες έστω αρχαϊκές ή ηθικές αξίες απέκτησαν πάτο. Εξαιρέσεις για το τελευταίο, όπως ο εμφύλιος, το πολυτεχνείο αλλά και τα πρώτα σκιρτήματα κομμουνιστικών, αναρχικών ή άλλων τάσεων, πνίγηκαν σύντομα στα ένστικτα του όχλου, είτε ενσωματώθηκαν στην ελληνική ιδεολογία. Κι αυτά δεν αφορούν μονάχα τους από πάνω. Αφορούν και τους από κάτω, τον ελληνικό λαό που λέμε. Αυτούς που στις 17/02 πήγαν στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, να ζητήσουν να απολυθούν παλινοστούντες και μετανάστες εργάτες και στη θέση τους να προσληφθούν έλληνες. Αυτούς που επέτρεψαν μετά από 30 χρόνια κινηματικής ζωής στον αναρχικό χώρο της θεσσαλονίκης να μπουν ελληνικές σημαίες σε μπλοκ με αναρχικούς και να μη σπάσουν τα χέρια αυτών που τις κουβαλούσαν. Αυτών που κάνανε μπάχαλα στην αθήνα με ελληνικές σημαίες. Κι αυτών που κάθονταν δίπλα τους και δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Μια ζωή γκιαούρηδες λοιπόν κι αυτοί, κρατικοδίαιτοι γραφειοκράτες, κομματόσκυλα και εργατική αριστοκρατία, κάτι σαν μαφία και φεουδαρχία μαζί. Λέμε «κάτι σαν» μαφία, γιατί η μαφία εχει και μερικά θετικά, π.χ. κοινωνικές διασυνδέσεις με φτωχά στρώματα, δεν δικαιολογεί τα εγκλήματα της σαν «σωτηρία του λαού και της πατρίδας», ειναι γενικά πιο ειλικρινής κτλ.

Κι όλοι ετούτοι, αφεντικά και δούλοι, παίζουν σήμερα το σίριαλ που λέγεται ξεσηκωμός του ελληνικού λαού. Μιλάμε για τους ίδιους που τότε, το 2004, αποχαυνώνονταν στην αίγλη των ολυμπιακών αγώνων μιλώντας πια ανοιχτά και χωρίς ενδοιασμούς για γονίδια και ράτσες, καταλάμβαναν σα μοντέρνα τσίρκο τις κερκίδες των σταδίων της πορτογαλίας με γραφικές χλαμύδες, βαρούσαν και σκότωναν Αλβανούς μετανάστες κι έπειτα κολλούσαν τη μούρη τους στην οθόνη της τηλεόρασης για τη νίκη της φυλής τους στη γιουροβίζιον, επίσης κατείχαν την πρώτη θέση στο τράφικινγκ στην ευρώπη και ως πληθυσμός 10,7 εκατομμυρίων ανθρώπων διέθεταν και 7,9 εκατομμύρια αυτοκίνητα, το μεγαλύτερο αναλογικά ποσοστό  στην ευρώπη. Κι ήταν αυτοί, εξάλλου, που απολάμβαναν μοντέρνους σκλάβους στους χώρους δουλειάς και τα χωράφια, υπηρέτριες παντου, στα σπίτια, στα μαγαζιά, στα φαστφουντάδικα, φτηνό δυναμικό, βορά των διαθέσεων του καθενός.

Αυτός ο λαός, με λίγα λόγια, που ποτέ δεν φαντασιωνόμασταν να είναι δίπλα μας ή πίσω μας αλλά σταθερά και πάντα απέναντι μας.

Και περιμένουν, λέει, όχι μόνο να τους λυπηθούμε αλλά και να κατέβουμε στις πορείες τους. Τι λάθος ένστικτο!

Γιατί εμείς, καθισμένοι στην πολυθρόνα και στους καναπέδες μας όπως είμαστε, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, από τη γείτονα χώρα μακεδονία, μόνο να απολαμβάνουμε μπορούμε το θέαμα που μας προσφέρουν στην τηλεόραση, στους δρόμους, στα καφέ και τις συνελεύσεις τους.

Κι αυτό όχι γιατί δε νοιαζόμαστε για τα θύματα της κρίσης. Νοιαζόμαστε.

Ξέρουμε καλά, π.χ., πως τα 2/3 της εργατικής τάξης στην ελλάδα, 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι δηλαδή, δε γεννήθηκαν με μητρική την ελληνική γλώσσα, οπότε ναι, το ξέρουμε, καλύτερα από πολλούς και πολλές, πως η εργατική τάξη στην ελλάδα δεν έχει σήμερα πράγματι καθόλου δικαιώματα… ούτε καν άδεια παραμονής. Και, συχνά, ούτε άδεια εργασίας. Και κάτι προσπαθούμε να κάνουμε για αυτά. Αλλά να ξέρουν. Για το λαό τους ούτε σταγόνα ιδρώτα, ούτε ίχνος ενέργειας, ούτε κόκκο φαιάς ουσίας δεν θα χαρίσουμε. Γιατί, γενικά, δεν ασχολούμαστε με λαούς και πατρίδες και πόσο μάλλον αυτές που φτιάχτηκαν με τα υλικά της ξεφτίλας, της ρουφιανιάς και των παρελθόντων εγκλημάτων τους.

AntifaCasaDelCampo, http://acdc.espivblogs.net/
[η πρώτη σύντομη μορφή του κειμένου ήταν μια ανταπόκριση για την Redical Μ στη γερμανία.]