Το ελληνικό Success Story
[μέιλ από την Αθήνα, Νο3]
Από το 2006 κι έπειτα ο ελληνικός λαός παρατηρεί άλλοτε άπραγος και τις περισσότερες φορές χαρούμενος το ένα μετά το άλλο να πραγματοποιούνται και να εκπληρώνονται όλα τα αιτήματα της ακροδεξιάς και νεοναζί ατζέντας, σε βαθμό τέτοιο μάλιστα που αναζητούνται νέα αιτήματα από την τελευταία, ώστε να σταθεί στο ύψος της ως γνήσια σύγχρονη ελληνική πρωτοπορία.
Μια πρόχειρη περιοδολόγηση του success story του ελληνικού φασισμού, γράψαμε στο πρόσφατο 2ο τεύχος μας, θα μας ανάγκαζε να πάμε πίσω στη δημόσια αντιπαράθεση και, τελικά, απόρριψη του νέου βιβλίου ιστορίας της έκτης δημοτικού ως ‘αντεθνικού’. Έπειτα απ’ αυτό:
«είχαμε την έναρξη της ακροδεξιάς καμπάνιας για το παρεμπόριο (παρεμπόριο stop!) με στόχο τους μικροπωλητές μετανάστες και ένα-δυο χρόνια αργότερα θα είχαμε και την πρώτη απόπειρα απελευθέρωσης … πλατείας,δηλαδή την κατάληψη της πλατείας του αγίου παντελεήμονα από αγανακτισμένους κατοίκους και χρυσαυγίτες. Το παράδειγμα θα επαναλαμβανόταν και στην πλατεία Αττικής. Αποπειράθηκαν να πάρουν και την Βικτώρια. Δεν τους βγήκε. Τους βγήκε ωστόσο το κοινωνικό τους πείραμα: επιτροπές κατοίκων! Έπειτα ήρθαν οι καμπάνιες για την ιθαγένεια – και πάλι από το ΛΑΟΣ – και πάλι νικηφόρες. Κι έπειτα – με αφορμή την απεργία πείνας των 300 μεταναστών – ήρθε η σειρά της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου και μια νέα ρύθμιση που θα ανάγκαζε τους μετανάστες να επιδεικνύουν χαρτιά για ταξίδια στο εσωτερικό της χώρας. Κι έπειτα ένας νόμος-ιδιώνυμο για το φόρεμα της κουκούλας. Κι έπειτα το δυνάμωμα της νομοθεσίας για το ρουφιάνεμα των ‘χωρίς χαρτιά’ από πλευράς των γιατρών των νοσοκομείων, γιατί άλλωστε το ‘χε πει ο Λοβέρδος, οι μετανάστες είναι που βαραίνουν τα ασφαλιστικά ταμεία και δεν πληρώνουν για υγεία!!! Κι έπειτα ήρθε η κρίση κι έγινε εξωτερική πολιτική αυτό που μέχρι πρότινος μόνο σαν θεωρία συνωμοσίας θα μπορούσε να το δει κανείς: ο λόγος περί ΑΟΖ, πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Κρήτη και τη μακρινή Κύπρο! Κι έπειτα η κατάργηση των κριτηρίων εισόδου για τους μετανάστες μαθητές στα πανεπιστήμια. Κι έπειτα ήρθε η σειρά των καταλήψεων και του ιντιμίντια. Κι έπειτα ξυπνάμε μια μέρα και η θεωρία των άκρων, η ιδεολογία της Καθημερινής δηλαδή, 7 χρόνια μετά, είναι απλώς η επικοινωνιακή πολιτική του ελληνικού κράτους. […] Οι καμπάνιες των φασιστών έπιασαν τόπο. Τόσο επειδή αυτός ο κόσμος γουστάρει φασίστες. Όσο και γιατί η ατζέντα τους προωθήθηκε επισήμως με τα χίλια. Όλα αυτά ήταν, εξάλλου, που ‘λίνκαραν’ τον φασισμό με σβάστικα με τον κοινωνικό φασισμό.»
[«Greek History X: ο ρατσισμός, οι εμπειρίες,
η ‘2η γενιά μεταναστών’ κι η συκοφάντηση της», Ιούνης 2013, σελ.11-12]
Δεν έχουν αλλάξει και πολλά εδώ και τρεις μήνες. Οι εξελίξεις το μαρτυρούν εύγλωττα με σημαντικότερο το παράδειγμα της υπουργοποίησης του Άδωνη Γεωργιάδη, ενός πρώην τηλε-πλασιέ ακροδεξιών και αντισημιτικών βιβλίων, όπως π.χ. του νεοναζί Κ. Πλεύρη που παραινούσε μέσω των βιβλίων του να ανοίξει και πάλι το Άουσβιτς. Δεν είναι έκπληξη, βέβαια, πως με έναν τέτοιο τύπο στην ηγεσία, το Υπουργείο Υγείας θα επανέφερε αμέσως τις νομικές διατάξεις εναντίον – οροθετικών και μη – γυναικών που δουλεύουν στην ελληνική βιομηχανία του σεξ, διατάξεις με βάση τις οποίες πριν ενάμιση χρόνο διώχθηκαν ποινικά, φυλακίστηκαν και διαπομπεύτηκαν δημοσίως μια σειρά γυναικών.
Σε ένα συγγενές πλαίσιο, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, κίνησε – με έμφαση την Θεσσαλονίκη – την δίωξη τρανς ατόμων, προσάγοντας πότε 10 και πότε 15 από αυτές, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, κρατώντας τες στα τμήματα, αφήνοντας τες κι έπειτα ξαναπιάνοντας τες. Μόνιμη δραστηριότητα σε αυτό τον όμορφο στρέιτ καμβά, με την λευκή ελληνική οικογένεια να χάσκει αυτάρεσκα στο φόντο, αποτελούν οι ‘αυτοκτονίες’ μεταναστών μέσα σε αστυνομικά τμήματα, όπως αυτή του εικοσάχρονου από την Ακτή του Ελεφαντοστού μέσα στο Α.Τ. Γρεβενών (24/06/2013) ή αυτή ενός μετανάστη από το Πακιστάν στο Α.Τ. Σέρβιων-Κοζάνης (12/07/2013), ή όπως η απόπειρα αυτοκτονίας ενός άλλου μετανάστη από το Αφγανιστάν στο στρατόπεδο κράτησης μεταναστών Κορίνθου (24/08/2013). Κι όλα αυτά μέσα σε ένα θερμό ελληνικό καλοκαίρι δηλαδή…
Τα τέλη του Ιούλη βρήκαν την Πελοπόννησο ως ανοιχτό χώρο κυνηγιού των Ρομά. Στη Λακωνία, τη Μεσσηνία και αλλού καταυλισμοί Ρομά δέχτηκαν θεαματικές επιθέσεις από αστυνομικές δυνάμεις όλης της Πελοποννήσου, ενισχυμένες από δυνάμεις της Αττικής, άλλοι καταυλισμοί εκκενώθηκαν και σε άλλες περιπτώσεις απλώς επιχειρήθηκε να τρομάξουν οι κάτοικοι τους.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός επιστήμονας ή ελληνολόγος για να καταλάβει πως, δεδομένης της εκλογικής δύναμης των παλιών ακροδεξιών του ‘ΛΑΟΣ’ (4%, αλλά πλέον εκτός κοινοβουλίου), των νέων ακροδεξιών ‘Ανεξάρτητων Ελλήνων’ (7%) και των νεοναζί (7%), αυτές οι τόσο μεγάλες τους κρατικές-κοινωνικές επιτυχίες παραμένουν και πάλι δυσανάλογες. Γιατί, βέβαια, ακόμη κι αν εκλογικά το 14% στήριζε τις συγκεκριμένες επιτυχίες, δεν θα ήταν ποτέ αρκετό. Έτσι, αναγκαστικά, προκύπτει το ερώτημα: από που προέρχεται η επιτυχής πραγμάτωση της ατζέντας των νεοναζί εδώ και 7 χρόνια?
Το δίχως άλλο πρέπει να πούμε ρητά αυτό που υπονοήσαμε: ότι δεν εμφανίζονται ούτε καν οι ελάχιστες αντιστάσεις σε όλα αυτά. Ο αντίχειρας του όχλου γνέφει προς τα πάνω για χάρη ενός ‘περισσότερου, δυναμικότερου, ελληνικότερου’ κράτους. Για παράδειγμα, ήδη από το 2006 η δεξιά φιλελεύθερη περσόνα της υπουργού Μ. Γιαννάκου-Κουτσίκου που είχε πλασάρει το αλλαγμένο βιβλίο ιστορίας για την έκτη δημοτικού, δεν ξαναψηφίστηκε ποτέ και από υπουργός δεν βγήκε καν βουλευτίνα, από την άλλη, ένας αποστάτης του κόμματος αλλά υπερ-πατριώτης, ο Α. Σαμαράς, ψηφίστηκε ως αρχηγός της ‘Νέας Δημοκρατίας’ από την βάση και τα στελέχη του κόμματος των μισών ελλήνων, και βέβαια παρόλο που οι νεοναζί κερδίζουν μόνο 7% στις εκλογές, στις δημοσκοπήσεις οι πολίτες που ‘δικαιολογούν βία εναντίον μεταναστών’ φτάνουν το 22% ενώ αυτοί που ‘δεν τους θέλουν στη χώρα’ βρίσκονται σταθερά κάπου παραπάνω από το 80% του πληθυσμού. Από την άλλη, η μείζονα αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας τη δική του ρατσιστο-πατριωτική κληρονομιά, δεν παύει να θάβει το ζήτημα των μεταναστών και του ρατσισμού, αναθέτοντας το σε ασήμαντες κινηματικές του υπο-διαιρέσεις για το ‘ξεκάρφωμα’, ενώ βιαστικά γυρεύει να ιδρύσει την ‘πατριωτική τάση’ του κόμματος αυγουστιάτικα.
Κι αν παρόλα αυτά έχει κανείς ακόμα απορία από που απορρέει η σύγχρονη ελληνική πολιτική σύμπνοια και δεν είναι ιδεολογικά τυφλός, θα έπρεπε μάλλον να γυρέψει τις πηγές των δεινών στον μεγάλο απόντα από τις αριστερές και αναρχικές αναλύσεις για τον ελληνικό φασισμό σήμερα: τον ελληνικό όχλο. Αυτός και το κράτος του πάνε μαζί χέρι-χέρι. Τα συμφέροντα του είναι απλώς επιμέρους συμφέροντα του κράτους του. Τη συνείδηση του την έχει από καιρό βάψει στα χρώματα της εθνικής του σημαίας. Τις λύπες του και τις χαρές του τις έχει ρυθμίσει να ταυτίζονται αναλόγως του πόσο εμφανή αστυνόμευση έχει στις ‘πολύπαθες από την παρουσία των μεταναστών’ καθαρές γειτονιές του. Την χαλάρωση του την βρίσκει με τα σίριαλ και τα ριάλιτι της αγαπημένης ελληνικής τηλεόρασης του, τους ποδοσφαιριστές της χώρας του που ποτέ δεν θα έκαναν το λάθος να φορέσουν μπλούζες του UCK και τα μπάνια στις καθαρές θάλασσες του. Την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών του την έχει διαμορφώσει έτσι ώστε οι γιοι του να μην ‘βγουν’ πούστηδες και οι κόρες να μην ‘τα φτιάξουν’ με Αλβανούς. Τον ενεργητικό κυνισμό του τον τρέφει στις πλάτες όσων περνάνε την κόλαση τους στο νέο σκηνικό ελληνικού φασισμού. Την πόλη του την γνωρίζει από τις εκφράσεις ‘ιστορικό κέντρο της Αθήνας’ και τις περιοχές Εξάρχεια, Κολονάκι, Σύνταγμα, Ψυρρή, όχι από τις ουρές της Πέτρου Ράλλη, τα σκοτάδια των αστυνομικών τμημάτων, τον καθημερινό πόλεμο κάτω από την Πατησίων και τους κλεισμένους στα σπίτια τους μετανάστες των ‘υποβαθμισμένων’ περιοχών. Το σπίτι του το αγοράζει, εξάλλου, ακριβώς με άξονα το τι είναι πιο μακριά από κει που ζουν οι μετανάστες. Οι ομάδες των κοινωνικών δραστηριοτήτων στις οποίες συμμετέχει φροντίζει να είναι αμιγώς ελληνικές. Αναμφίβολα, καταριέται την Μέρκελ που «μας κατέστρεψε». Αν και αποτελεί την πλέον προφανή παραγωγική δύναμη για το κοινωνικό πλεόνασμα του φασισμού, δεν του αναγνωρίζεται καν αυτή η ίδια η δραστηριότητα του.
Μια κοινωνία θα μπορούσε να σταθεί έτσι ακόμα και χωρίς κρίση. Η ελληνική, για παράδειγμα, το έκανε εδώ και χρόνια. Ευτυχώς, όμως, πλέον συμβαίνει και το άλλο για τους έλληνες που δεν τους αφήνει να χαρούνε το success story τους. Η κρίση, βλέπετε και η συνοδευόμενη αυτής χλεύη που μερικές φορές πέφτει στους ‘γκιαούρηδες’ από τους ‘κουτόφραγκους’. Και παρόλο το κρατικό έλειμμα με όρους χρέους, κανείς δεν φαίνεται να τους ανταμείβει για το σπουδαίο κοινωνικό τους πλεόνασμα σε φασισμό. Ούτε μια νέα τσάμπα δόση δανείου για όλα αυτά τα αγαθά που προσφέρονται από το κράτος κι από τον όχλο σε επίπεδο ξηλώματος των οποιωνδήποτε περισσεύουν από αυτή την κοινωνία. Ούτε ένα φιλικό χτύπημα πατ-πατ στην πλάτη για αυτή την, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, ‘αντι-Ρομά υστερία’. Ούτε μια καλή κουβέντα από τα αγγλικά ΜΜΕ για το ότι ο κύριος Δένδιας – και οι αστυνομικοί διευθυντές Πελοποννήσου βέβαιως που μάλλον προορίζονται για προαγωγές στην Αθήνα – για δεύτερο συνεχόμενο Αύγουστο βάζουν βενζίνη στα τζιπάκια και τις κλούβες που διεκπεραιώνουν τις προσαγωγές Ρομά, μεταναστών και τρανς ατόμων.
Αξίζει, λοιπόν, αυτό να λέγεται ‘ευρωπαϊκή ένωση’? Αυτός είναι ο καημός των ελλήνων στην παρούσα φάση. Αξίζει να βρίσκονται εντός αυτού του πολιτικού μορφώματος εφόσον δεν ατενίζουν τα κατορθώματα τους από μια πιο ψηλή πολυτελή ταράτσα, όπως αυτή στην οποία βρίσκονται οι γερμανοί φίλοι τους? Παρά το σιχαμένο ηθικό στάτους που προδίδουν τέτοιες σκέψεις, εμείς, ως άνθρωποι που μεγαλώσαμε εδώ, καταλαβαίνουμε απόλυτα και για αυτό τους ευχόμαστε να συνηθίσουν τον πάτο. Αναμφίβολα εμείς έχουμε 10 εκατομμύρια λόγους να χαμογελάμε, όσοι δηλαδή και οι πληττόμενοι κάτοικοι του τόπου αυτού.
Antifa Negative, 10/09/2013
Save