Τον τελευταίο ένα χρόνο δοκιμαστήκαμε σε συνθήκες διαβίωσης τις οποίες το ελληνικό κράτος -αλλά και τα δυτικά κράτη γενικότερα- εφαρμόζουν ως επί το πλείστον για να διαχειριστούν τον ταξικό και κοινωνικό πάτο: όσους περισσεύουν από το εθνικό αφήγημα, κατονομαζόμενοι ως παράνομοι, ξένοι, αλλά και τρελοί ή μη παραγωγικοί.
Μάθαμε να δεχόμαστε ακόμα περισσότερες εντολές. Εντολές που διεισδύουν στην καθημερινότητα και τις σχέσεις μας. Εντολές που εμφανίζονται παρέα με ένα σύννεφο γενικευμένου φόβου απώλειας της υγείας, άγχους για το μέλλον και αδυναμίας κατανόησης της πραγματικότητας.
Θα μπορούσε κάποιος, γενικεύοντας, να παρομοιάσει αυτήν την πραγματικότητα με ένα μεγάλο ψυχιατρείο. Άλλωστε τα ψυχιατρεία, τα ιδρύματα, τα οικοτροφεία «ψυχ»ασθενών μπορούν να χαρακτηριστούν και ως τόποι σε συνθήκη καραντίνας πολύ πριν τον κορωνοϊό. Θα μπορούσαν μάλιστα να αποτελέσουν και πρότυπα καραντίνας: έμμεσα ή άμεσα υποχρεωτικός -συνήθως- εγκλεισμός, ποιότητα ζωής που μετριέται μόνο στη σωματική επιβίωση και έλεγχος κάθε στιγμής της καθημερινότητας.
Η λειτουργία αυτών των μεγάλων αποθηκών ψυχών μπορεί να παρομοιαστεί και με ένα τεράστιο, πολύπλοκο μηχάνημα. Όλα τα κομμάτια που το συνθέτουν πρέπει να λειτουργούν χωρίς να χαλάσει κάποιο από αυτά, αλλά και χωρίς η μεταξύ τους συνύπαρξη να δημιουργεί προβλήματα στη συνολική λειτουργία της μηχανής. Οι ένοικοι, δηλαδή, πρέπει να μάθουν να ζουν έγκλειστοι μέσα σε θαλάμους, μακριά από τους δικούς τους ανθρώπους, με την καθημερινότητά τους να χωρίζεται σε δύο-τρία δωμάτια, και να μην έχουν καμία αντίδραση απέναντι σε αυτήν την συνθήκη. Αν έχουν, αν δηλαδή δημιουργούν προβλήματα στην ομαλή λειτουργία του ιδρύματος, τότε λίγη… επισκευή στα επιμέρους κομμάτια του μηχανήματος είναι αυτό που χρειάζεται για να διορθωθεί η ζημιά. Τώρα το αν αυτή η επισκευή θα ονομάζεται αντιψυχωσικά, ηρεμιστικά χάπια, ενέσεις ή υποχρεωτική καθήλωση, ανήκει στη δικαιοδοσία των μέγα-καθαρμάτων, των ψυχιάτρων.
Φανταστείτε τώρα τι μπορεί να συμβαίνει όταν το «υπόδειγμα καραντίνας» φάει καραντίνα. Όταν ακόμα και οι λιγοστές ευκαιρίες για συναναστροφή με το «έξω» και με τους συγγενείς/φίλους εξαφανίζονται. Όταν αυτή η παράνοια έρχεται και δένει με γιγαντιαία κύματα φόβου που εισέρχονται στα ιδρύματα -και- μέσα από οθόνες τηλεοράσεων, από έναν έξω κόσμο που είναι ούτως ή άλλως μακρινός και τρομακτικός. Όταν αυτή η παραμορφωμένη πραγματικότητα έρχεται να «κάτσει» σε ήδη τσακισμένα απ’ τις φαρμακευτικές αγωγές μυαλά. Προσθέστε τώρα σ’ αυτό το σύμπλεγμα αντιψυχωσικών, φόβου και εγκλεισμού, την εμπειρία του οι μοναδικές επαφές με τον έξω κόσμο να είναι μέσω ανθρώπων που, ενώ ο ρόλος τους μέσα στα ιδρύματα είναι έτσι κι αλλιώς αποκρουστικός/ εκφοβιστικός, εμφανίζονται πλέον και με κρυμμένα πρόσωπα, δηλαδή φορώντας μάσκες.
Φανταστείτε τώρα για όλα τα παραπάνω ότι το μόνο που λέγεται, είναι ότι ο καταναγκαστικός εγκλεισμός είναι προβληματικός, όχι γενικά ως τέτοιος, αλλά επειδή δημιουργεί εστίες υπερμετάδοσης covid. Όμως σ’ αυτήν την κοινωνία καθαρμάτων με λευκή στολή τίποτα δεν είναι απίθανο. Ε, λοιπόν αυτό έχουν να μας πουν οι αριστεροί ψυχίατροι για τις συνθήκες στα ψυχιατρεία τον τελευταίο ένα χρόνο. Γι’ αυτούς, φαίνεται, το να ελέγχουν τις ζωές ανθρώπων, γεμίζοντάς τις με πειθαρχήσεις και κάνοντάς τις ακόμα πιο δύσκολα κατανοητές, καθορίζοντάς τις μέσα από τον λόγο της αυθεντίας τους, αλλά και μέσα από κοκτέιλ αγωγών, δεν είναι ζήτημα, παρά μόνο αν ο εγκλεισμός που επιβάλλουν στους ενοίκους συνεπάγεται…κίνδυνο «αύξησης κρουσμάτων».
Για να μην τους υποτιμάμε, όμως, να πούμε ότι δεν μας φαίνονται για τίποτε μαλάκες. Εδώ και έναν χρόνο στήνονται μνημεία και χοντρές δουλειές για λοιμωξιολόγους, παθολόγους και άλλους πολλούς γιατρούς, σιγά μη χάσουν οι ψυχίατροι την ευκαιρία να λάμψουν. Έτσι κι αλλιώς, σε συγκέντρωση που πραγματοποιήσαν πρόσφατα, στο κάλεσμα της οποίας προέβαλαν τον πόνο που τους έπιασε για αυτούς που οι ίδιοι κρατάνε έγκλειστους, ανάρτησαν πανό με το οποίο ζητούσαν περισσότερες προσλήψεις!
Άλλωστε, τον τελευταίο ένα χρόνο τα κράτη παίζουν μπάλα στο γήπεδό τους, δηλαδή στον τομέα της παραγωγής φόβου και αισθήματος ανικανότητας κατανόησης του τι διάολο γίνεται. Είναι μία καλή ευκαιρία να αποδείξουν κι αυτοί τον χρήσιμο ρόλο τους. Τώρα που η κρίση εντείνεται και τα περιθώρια όλο και στενεύουν. Τώρα που τα άγχη και η μιζέρια βαράνε κόκκινο. Τώρα που η σχιζομητροπολιτάνικη εμπειρία οδηγεί όλο και περισσότερους στο να μην την παλεύουν καθόλου με την πάρτη τους και με τις κυρίαρχες εναλλακτικές που τους δίνονται μέσω ατομικών δρόμων, κλεισίματος στον μέγα εαυτό και διάδρασης με τα social media. Το μέλλον των δουλειών των καθαρμάτων προδιαγράφεται λαμπρό και έφτασε και η δική τους ώρα να μας το τρίψουν στη μούρη.