– Αν ο Εβραίος στο αντισημιτικό φαντασιακό αποτελεί έναν νομαδικό άπατρι λαό, τότε ένας εβραϊκός τάφος, δηλώνει τον τερματισμό της περιπλάνησης του νομαδισμού ως τετελεσμένη μοίρα και οριστικά προ-καθορισμένη κατάσταση των Εβραίων και την εδαφικοποίηση του εβραϊκού θανάτου εντός ενός πλαισίου εθνικών-κρατικών συνόρων. Ο τάφος αναπαριστά εξάλλου την τελευταία μόνιμη κατοικία και δηλώνει την αιώνια σταθερή παρουσία σε έναν τόπο, έστω και αυτών που εναποθέτουν τους νεκρούς. Επομένως έρχεται σε κάθετη αντίθεση με την έλλειψη υλικότητας που ο αντισημιτισμός προσδίδει στον Εβραίο. (Postone)
– Έτσι, ο εβραϊκός τάφος καταργεί την κινητικότητα της παράνομης ύπαρξης του Εβραίου που ο αντισημιτισμός προσδίδει στους Εβραίους, ως θρησκευτική κοινότητα στα πρώτα και τα μεσαιωνικά χρόνια, ως ‘ξένος’ και ‘προδότης’ στα εθνικά κράτη, ως πολίτης ενός ‘παράνομου’ κράτους ανάμεσα σε άλλα, νόμιμα. Το γκέτο δεν ήταν ποτέ αρκετό, για αυτό ήρθαν τα πογκρόμ να εξαφανίσουνε την εβραϊκή κατοικία και τη συναγωγή ακόμα και εκτός των τειχών της πόλης. Η αφομοίωση υπήρξε το γνωστό μακάβριο αστείο του φιλελευθερισμού που κατέληξε στις καμινάδες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η βεβήλωση των εβραϊκών νεκροταφείων και μνημείων – με τα τελευταία συχνά να βρίσκονται με θράσος εντός της πόλης – συνεχίζουνε την ίδια πολιτική με άλλα μέσα.
– Η ‘τιμώρηση’ του τάφου δεν είναι απλώς καταγγελία για την ανάπαυση ή τον εφησυχασμό του σώματος, αλλά η ουσία του σύγχρονου αντισημιτισμού, που ταυτίζει τον Εβραίο με το μη οικείο, το απόκοσμο, το ξένο προς την ανθρώπινη φυλή, το μη ανθρώπινο, όπως και το χρήμα και η εξουσία του κεφαλαίου ως αίτια του ανθρώπινου εκφυλισμού. «Όποιος αναζητεί καταφύγιο δεν πρέπει να το βρει. Σε όσους εκφράζουν αυτό που ποθούν μανιωδώς όλοι, την ειρήνη, την πατρίδα, την ελευθερία, στους νομάδες και τους πλανόδιους θαυματοποιούς, δεν αναγνωρίσθηκε ποτέ το δικαίωμα να έχουν δική τους πατρίδα. Ό,τι φοβάται κανείς, του το προξενούν. Ακόμη και η γαλήνη της τελευταίας κατοικίας παραβιάζεται. Οι δηώσεις των νεκροταφείων δεν είναι παρεκτροπές του αντισημιτισμού, αλλά αυτός ο ίδιος. Οι εκδιωγμένοι αφυπνίζουν αναγκαστικά την επιθυμία για εκδιώξεις. Πάνω στο σημάδι που τους άφησε η βία, αναφλέγεται ακατάπαυστα η βία.» Αντόρνο / Χόρκχαϊμερ (Διαλεκτική του Διαφωτισμού)
– Στο ναζιστικό φαντασιακό τα κρεματόρια δεν είναι παρά το καταλληλότερο εργαλείο μετατροπής του Εβραίου στην πραγματική του μορφή· την αφαιρετικότητα Από την έλλειψη πατρίδας έως τη συνωμοσία ενάντια στην πατρίδα γη και μέχρι την εκπροσώπηση της σφαίρας κυκλοφορίας του κεφαλαίου ο εβραίος συνιστά αφηρημένη ουσία και οι καμινάδες των στρατοπέδων εξόντωσης αποτελούνε τη μετουσίωση του εξολοθρευτικού αντισημιτισμού. Το εβραϊκό σώμα πλέον θα ήταν παντού (λίπος, λίπασμα) και πουθενά (καπνός). Απόκοσμη, μη ανθρώπινη διάσταση, όπως ο καπιταλισμός.
– Η παρουσία της σβάστικας στο μνήμα, από την άλλη, δηλώνει την διεκδίκηση της αποκλειστικότητας στην αυτουργία του θανάτου του Εβραίου καθώς δεν επιδέχεται άλλη, οικεία προς την ανθρώπινη φύση, αιτία θανάτου, ενώ ταυτόχρονα υποδηλώνει την διάθεση της μόνιμης εκρίζωσης. […] Η χαραγμένη σβάστικα στο εβραϊκό μνημείο ή την είσοδο του νεκροταφείου τονίζει ακριβώς την αντίθεση του αντισημίτη στην σταθερή κατάσταση του Εβραίου που επ’ ουδενί δεν συμβαδίζει με την αντισημιτική κοσμοθεωρία.
– Σε συμβολικό επίπεδο, με τον εκθειασμό του Κακού μέσω της σβάστικας, έχουμε δύο μηνύματα που ικανοποιούν τόσο τον παλιό όσο και τον σύγχρονο αντισημιτισμό: α) ζητείται η ολική εξαφάνιση και του τελευταίου εβραϊκού σώματος και β) ο αιώνιος διωγμός. Ξήλωμα, σπάσιμο της ταφόπλακας ή συνθήματα στα μνημεία για να επικυρωθεί ότι ο Εβραίος υπάρχει μόνο σε προσδιορισμό με τον φυλετικό του καθορισμό, για να βρεθεί το εβραϊκό σώμα στην κατάσταση που του προσέδωσε η ναζιστική μηχανή, στην ένωση του με τη στάχτη, για να υπάρξει η υπενθύμιση ότι η απειλή συνεχίζει να υπάρχει για αυτούς που επιβίωσαν.
Antigreek émigré
[1] Βανδαλισμοί στο μνημείο ολοκαυτώματος πλησίον της Εβραϊκής Συναγωγής στην Αθήνα, 28-06-2016. http://m.huffpost.com/gr/entry/10709996