Το ξεύρουμε είναι μίζερο και άδικο εν πολλοίς να χρεώνεις σε κάποιον όχι μόνο αυτά που λέει και γράφει αλλά και αυτά που δεν λέει και δεν γράφει. Αλλά διανοούμενοι είναι ρε παιδιά. Λέτε να μην έχει σημασία τι ΔΕΝ λένε; Οπότε συγχωρήστε μας λιγάκι. Κι όταν βουίζει η δημόσια σφαίρα με πολέμους, τους οποίους μάλιστα τους κάνει το κράτος σου, και αυτοί οι πόλεμοι έχουν δεύτερη πλευρά σε κάποιους εσωτερικούς μικρότερους πολέμους – βλέπε ρατσισμό και υποτίμηση σε επίπεδο καθημερινό – ε είναι κομματάκι άκομψο να ταξιδεύεις ελλάδα για να μιλήσεις για την ελπίδα στους ιθαγενείς… και να αφήνεις απ’ έξω τους τρόπους που οι έλληνες διαχωρίζουν και κυνηγάνε… τους ανιθαγενείς.
Εντάξει αυτό για το οποίο μιλάμε εξάλλου έχει επίσης και αμερικάνικη εκδοχή, δεν είναι το γλωσσικό όριο που το εμποδίζει να φτάσει παραέξω. Ακόμη και στην αμερικάνικη ειδησεογραφία μπορεί να το δεις να ξεμυτίζει με πιο αθώο περιτύλιγμα. Μέχρι και Disneyland έχει μέσα. Οι βρετανοί μουσουλμάνοι μάλιστα, δηλαδή μια ενδεκαμελής οικογένεια βρετανών μουσουλμάνων που σταματήθηκε σε αγγλικό αεροδρόμιο από τις αμερικάνικες αρχές προκειμένου να μην πετάξει για να επισκεφτεί την Disneyland έπαθε μια ζημιά κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων λιρών (150.000 λίρες λένε) και σίγουρα ψυχολογικών προβλημάτων για τα μικρά. Εντάξει, δεν είναι η σπουδαιότερη κύρωση στο πλαίσιο του αντι-μουσουλμανικού αγώνα των δυτικών κρατών αλλά δείχνει το κατιτίς του: ότι οι μουσουλμάνοι, ακόμα και αν είναι υπήκοοι Δύσης, Βρετανοί ακόμα καλύτερα, δεν έχουν ακριβώς ή θα μπορούσαν να τους αφαιρεθούν τα προνόμια που έχουν οι υπόλοιποι, μη-μουσουλμάνοι.
Βέβαια, το πράγμα χοντραίνει και πάντα θα χοντραίνει όταν ο σύγχρονος αντιμουσουλμανικός αγώνας διασταυρώνεται με το ‘πρόβλημα-δεύτερη γενιά’, εκεί που κρύβονται δηλαδή τα εθνικά άγχη των δυτικών κρατών, στους ‘δούρειους ίππους’ του έθνους τους. Ή ούτε καν κρύβονται βασικά. Πριν κάποιους μήνες, ο μουσουλμάνος Ahmed Mohamed, 14 χρονών δημιουργεί ένα ψηφιακό ρολόϊ για την τάξη του στο μάθημα της ‘Επιστήμης’, το δείχνει στους καθηγητές του στο σχολείο Irving του Τέξας, Η.Π.Α. και συλλαμβάνεται… Οδηγήθηκε έξω από το σχολείο εκείνη τη μέρα με χειροπέδες. Ο μικρός είπε αργότερα στο CNN «Έφτιαξα ένα ρολόϊ για να εντυπωσιάσω την δασκάλα μου αλλά όταν της το έδειξα, ένιωσε ότι απειλείται…» Στην αστυνομία, ειπώθηκε στον Ahmed ότι διέπραξε το αδίκημα της κατασκευής ψεύτικης βόμβας… Όταν τον φώναξαν να βγει από την τάξη και αντίκρυσε τους μπάτσους, ένας από αυτούς είπε «Ναι. Αυτόν είχα καταλάβει κι εγώ.», ενώ ένας άλλος στην ανάκριση του έλεγε «Ώστε προσπάθησες να φτιάξεις βόμβα;» Και παρόλο που εκ των υστέρων ο κ. Ομπάμα έκανε ένα ολόκληρο τουίτ για την πάρτη του Αχμέντ (“Cool clock, Ahmed. Want to bring it to the White House? We should inspire more kids like you to like science. It‘s what makes America great.”), ο πιτσιρικάς σκέφτεται προς το παρόν να αλλάξει σχολείο και μετά να περάσει από το Λευκό Σπίτι για τις σχετικές φωτογραφίσεις.
Φυσικά ούτε λόγος να τιμωρηθεί η δασκάλα που «ένιωσε» ότι απειλείται… Μεμονωμένα περιστατικά; Χμ. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, όσο φανταζόμαστε και στις Η.Π.Α., λειτουργούν προγράμματα ασφάλειας στα σχολεία που εστιάζουν αρκετά στο πως θα αξιοποιηθούν αυτές οι υποψίες των δασκάλων/καθηγητ(ρι)ών για τους μαθητές και τις μαθήτριές τους, ειδικά βέβαια τους/τις μουσουλμανικής καταγωγής. Το τελευταίο τέτοιο πρόγραμμα λέγεται PREVENT και υποχρεώνει καθηγητ(ρι)ές σχολείων/κολεγίων και πανεπιστημίων να παρατηρούν και να καταγράφουν τους λεγόμενους πιθανούς για ‘ριζοσπαστικοποίηση’ φοιτητές. Η φάση αφορά βέβαια κυρίως στους μουσουλμάνους αλλά για ξεκάρφωμα έχουν βάλει και κάνα δυο άλλες κατηγορίες (π.χ. χουλιγκανισμός κ.τ.λ.). Έτσι, με βάση το πρόγραμμα, αρχικά, ο καθηγητής Βιολογίας για παράδειγμα θα μυρίσει τα νύχια του για το τι σημαίνει στην πράξη ‘ριζοσπαστικοποίηση’ και υποτίθεται η όποια κρίση του θα είναι ικανή και αρκετή για να ρίξει τις υποψίες του το κράτος πάνω σε έναν μαθητή/φοιτητή κ.τ.λ. Στην επόμενη φάση του PREVENT, ένα πολυμελές συμβούλιο με τη συμμετοχή αστυνομικών επιλαμβάνεται της κάθε περίπτωσης καταγγελλόμενου περιστατικού. Μαστίγιο και εκφοβισμός λοιπόν. Περιττό να πούμε ότι μέχρι στιγμής το πρόγραμμα είχε τρομερές επιτυχίες όπως τη σύλληψη φοιτητών που διάβαζαν σε πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες βιβλία για το θέμα της τρομοκρατίας…
Από το Prevent μέχρι τον Ahmed στο Texas, λοιπόν, είναι ο κύκλος της μετανάστευσης που βασικά ελέγχεται και οι λεγόμενες ‘δεύτερες ζωές’, ή όπως έγραφε ήδη από το 2011 ένα κεντρικό άρθρο στον Economist στον παράτιτλο: «Από την Brick Lane στο Brixton και το Bradford: τα προβλήματα και η υπόσχεση της πιο περίεργης γενιάς.» Αξίζει να μεταφράσουμε ένα κομμάτι του άρθρου για να δούμε πως το βλέπουν κάποιοι που βλέπουν τα πράγματα από ψηλά…
«ΜΠΡΑΝΤΦΟΡΝΤ, 2001: Ασιάτες νεολαίοι εξεγείρονται εκεί όπως και σε διάφορες απαξιωμένες πόλεις σε όλη τη βόρεια Αγγλία εκείνο το μακρύ ζεστό καλοκαίρι ταραχών. ΜΠΡΙΞΤΟΝ, 1981: εξαγριωμένοι μαύροι νεαροί άντρες και άλλοι παίρνουν τους δρόμους εκεί όπως και σε άλλες βρετανικές πόλεις εκείνη τη χρονιά. Λιγότερο γνωστός ήταν ένας καυγάς εκατό χρόνια πριν στην Brick Lane, στο ανατολικό Λονδίνο, όταν Εβραίοι αναρχικοί εξαγρίωσαν τους ευσεβείς τρώγοντας σάντουιτς με χοιρινό στις πύλες της τοπικής συναγωγής.
Αυτά τα απόμακρα μεταξύ τους γεγονότα είχαν και πολύ διαφορετικά συγκείμενα – συμπεριλαμβάνοντας στο Μπράντφορντ τις προκλήσεις των λευκών εξτρεμιστών και στο Μπρίξτον τη βαθιά μνησικακία των αστυνομικών μεθόδων. Η φτώχεια ήταν ένα κοινό στοιχείο αλλά επίσης και το γεγονός ότι όλα τους συνέβησαν από εξαγριωμένους μετανάστες δεύτερης γενιάς. Τα μέλη της αμφίβιας αυτής γενιάς που συχνά εξισορροπεί ανάμεσα σε δύο κόσμους και κουλτούρες, συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα και μερικές φορές τα δημιουργούν κιόλας, στη Βρετανία και αλλού. Όταν μάλιστα το ζήτημα πάει στη βία και την παράλληλη εξέλιξή της με ριζοσπαστικές ιδεολογίες, το άγχος της δεύτερης γενιάς γίνεται ένα σοβαρό πρόβλημα. Αλλά μπορεί να βελτιωθεί και να έρθουν τα πάνω-κάτω.
Για τις ταραχές στο Μπράντφορντ πριν μια δεκαετία το φταίξιμο έπεσε από πολλούς στον πολυπολιτισμό, ένα σκεπτικό που ενθάρρυνε την ανοχή ή ακόμη και τη διακριτότητα… […] Ωστόσο, αυτό… είναι αρκετά απλουστευτικό. Στην τελική, κάποια παλιότερα μέλη της ασιατικής κοινότητας της Βρετανίας έχουν παραπονεθεί ότι οι δεύτερες (και τρίτες τους) γενιές, έχουν υιοθετήσει κακές συνήθειες, όπως η δημόσια αντικανονική συμπεριφορά, από τους ντόπιους. Παρόμοια, ένας βρετανός κοινωνιολόγος που έγραφε για τους Εβραίους μετανάστες το 1900 παραδέχτηκε ότι η αγγλοποίηση δύσκολα σήμαινε και βελτίωση. […] Εξάλλου, είναι ζωτικό και πολύτιμο το συναίσθημα της δεύτερης γενιάς ότι θα έπρεπε να έχει τα ίδια κοινωνικά-πολιτικά δικαιώματα με όλους τους άλλους πολίτες… […] Η δουλειά της πολιτείας είναι να κατευθύνει αυτό το συναίσθημα προς την δέσμευση των πολιτών και μακριά από τη ριζοσπαστικοποίηση. Στη Βρετανία ο διαχωρισμός είναι δύσκολο να ανατραπεί γιατί έχει να κάνει και με τις επιλογές της στέγασης στις οποίες η κυβέρνηση δεν παίζει ρόλο. Η αστυνόμευση από την πλευρά της, έχει μάθει τα μαθήματά της από το 1981 στο Μπρίξτον. Ένα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι δουλειές. Αν και η δεύτερη γενιά είναι καλύτερα εκπαιδευμένη από τους γονείς της, τα πάει πολύ λιγότερο καλά κοινωνικά από τους λευκούς Βρετανούς που είναι το ίδιο εκπαιδευμένοι με αυτήν. […] Η βασική αιτία αισιοδοξίας είναι ότι μετά τη δεύτερη γενιά, οι επόμενες γίνονται καλύτερες και λιγότερο διαχωρισμένες. Συνέβη με τους μαύρους στη Βρετανία από την εποχή του Μπρίξτον και έπειτα. Συνέβη με τους Εβραίους που θεωρούνται σήμερα αναδρομικά ως το μοντέλο των μεταναστών του παρελθόντος. Αλλά η οργή της δεύτερης γενιάς μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα όσο διαρκεί. […]»[1]
Antifa Negative
[1] Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι το άρθρο γράφτηκε αρχές Μαρτίου του 2011, μόλις τρεις μήνες πριν τις μεγάλες ταραχές του Αύγουστου του 2011 στο Λονδίνο και άλλες πόλεις. Μετά από εκείνο τον Αύγουστο και το με συνέπεια παιγμένο έργο της τροφοδότησης του ISIS από χιλιάδες νεολαίους δεύτερης γενιάς που εμφανίζεται στα δελτία των 8, είναι αλήθεια ότι ακόμη περισσότερη συκοφάντηση για αυτές τις γενιές… έχει παραχθεί, με σκοπό τον πληρέστερο έλεγχο και την υποτίμησή της.