Σωτήριο έτος 2001. Μια από τις συνήθεις τότε «παν-χωρικές» συνελεύσεις διεξάγεται στον χώρο μας, το Στέκι στην Ιατρική στη Θεσσαλονίκη. Ξάφνου, εν μέσω συζήτησης, ένας απόκοσμος ήχος ακούγεται από τη μια μεριά της αίθουσας. Ένα τηλέφωνο χτυπάει μέσα στη συνέλευση! Σταματάει κάθε κουβέντα, όλα τα βλέμματα γυρνάνε προς την κατεύθυνση απ’ όπου προέρχεται ο ήχος, ενώ πανικός καταλαμβάνει την αίθουσα ότι βρίσκεται ασφαλίτης στην ομήγυρη. Εκτός εάν… κάποιος είχε σπάσει το ταμπού… «γιατί ήταν απαραίτητο», «γιατί μας διευκόλυνε», «γιατί είχε στυλ», «γιατί…». Κάπως έτσι γινόταν μια μετάβαση από τα συνθήματα «κινητή τηλεφωνία, ακίνητη ζωή», «έγχρωμη TV, ασπρόμαυρη ζωή» κτλ, στην αναδυόμενη αγορά της κινητής τηλεφωνίας και στο γνωστό «’σπάστε’ τα κινητά» που ακουγόταν πριν από μερικές συνελεύσεις. Η μετάβαση δεν ήταν αμελητέα και όπως σύντομα θα διαπιστώναμε οι πιο καχύποπτοι είχε ευρείες συνέπειες στις κοινωνικές μας σχέσεις. Αν βάλουμε στην εξίσωση και την ταυτόχρονη δημιουργία του Indymedia (σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη), οι μπάτσοι μπορούσαν ακόμα και να διαβάζουν τι σκεφτόμαστε και …’εκθέτουμε στη δημόσια σφαίρα’, πώς μαλώνουμε, τι θέματα μας απασχολούν κτλ κτλ. Οι λιγοστοί επικεφαλής, διαβασμένοι ασφαλίτες παρέμεναν βέβαια στη φάση, αλλά τώρα πια ο κάθε πρωτοετής λίτης είχε την ευκαιρία να μπορεί να έχει πρόσβαση στα ενδότερα του «χώρου» αποφεύγοντας την επίπονη ανία της πολύωρης καθημερινής φυσικής παρακολούθησης. [1]

Η συνέχεια εδώ