Είτε μιλάμε για τις πρόσφατες καταγγελίες για βιασμούς και σεξιστικές επιθέσεις, είτε μιλάμε για τη δολοφονία του Ρομ Νίκου Σαμπάνη από μπάτσους, είτε μιλάμε για αντικοινωνικούς (sic) πιτσιρικάδες, η δημόσια συζήτηση καθορίζεται από το τι γράφεται στα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», τα οποία αναπαράγουν την κρατική αφήγηση σε εκατομμύρια ατομικές γνώμες. Στο προηγούμενο τεύχος εκθέσαμε μια πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια να συζητήσουμε και να καταλήξουμε αφενός στις ιστορικές και πολιτικές προϋποθέσεις αυτού του θέματος όσο και να εκφράσουμε τι μας προβληματίζει. [1] Εκείνο το κείμενο –που το κουβεντιάσαμε με διάφορες συντρόφισσες και συντρόφους– είχε ως αφετηρία του τη συγκυρία των τελευταίων δύο χρόνων, και πιο συγκεκριμένα ένα βασικό της χαρακτηριστικό: την (τουλάχιστον) μη κριτική στάση απέναντι στις οθόνες και τα μηντιακά σκρολ. [2] Η ίδια η πραγματικότητα γύρω μας, ωστόσο, συνεχίζει να παρέχει αφορμές για να επιβεβαιώνουμε αυτή τη διαπίστωση –μιας και ο τρόπος που συγκροτείται αυτό που λέμε «δημόσιος λόγος» περνάει μέσα από όλων των ειδών τα μήντια.

Η συνέχεια εδώ