100% antifa, 0% ελλάδα (2014)

Πείτε πως δεν μας αρκούν τα ψίχουλα αλλά οι συλλήψεις των νεοναζί πριν ένα οκτάμηνο δεν μας έκαναν να χαρούμε για πολύ. Γιατί δεν μας πήρε και πολύ να καταλάβουμε ότι οι συλλήψεις αυτές ήταν κομμάτι ενός τσακωμού μεταξύ ελλήνων, που λίγα είχε να κάνει με τον ρατσισμό και το πως περνάνε οι μετανάστες τη ζωή τους σ’ αυτή τη χώρα. Γιατί ήδη τα ‘δικαιώματα’ ήταν άγνωστη λέξη για τους ‘ξένους’ στην ελλάδα, οι επιθέσεις εναντίον μεταναστών το πιο διάσημο σπορ της χώρας και τα «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…» η πιο δημοφιλής ατάκα, πολύ πριν τη ‘χρυσή αυγή’. Γιατί η στέρηση του δικαιώματος στην ‘μπλε ταυτότητα’ και τα προνόμια που αυτή κουβαλάει, δεν είχαν να κάνουν μόνο με τους νεοναζί, αλλά και κάθε εκπρόσωπο αυτού του κράτους και προς ικανοποίηση, βέβαια, κάθε ψηφοφόρου αυτού του τόπου. Γιατί, εξάλλου, μπορεί το «Δεν-θα-γίνεις-έλληνας-ποτέ…» να το φωνάζαν κάποιες χιλιάδες εθνοβαρεμένοι οπαδοί της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας το 2004, αλλά αυτοί που το κάνανε πραγματικότητα και κεντρικό ζήτημα ήταν βέβαια αυτό το κράτος.

Στην τελική έτσι δεν σκεφτόταν αυτή η χώρα πάντα για τους κάθε είδους ‘ξένους’ της πολύ πριν να έρθει και «η κρίση»? Αποκλεισμοί, υποτίμηση και βούρδουλας. Έτσι το έκανε και παλιότερα. Έτσι το έκανε κι από τις αρχές του ‘90 όταν έρχονταν οι πρώτοι μετανάστες από την Αλβανία και αλλού. Απελάσεις, φυλακίσεις και μπόλικες δολοφονίες από τον έλληνικό όχλο και τους ένστολους προστάτες του. Τώρα, όμως, ο ρατσισμός, θεσμικός και κοινωνικός, εστιάζει πια και στα παιδιά πολλών μεταναστών που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν σε αυτή την άκρη των βαλκανίων. Αυτούς/ές που λένε «δεύτερη γενιά μεταναστών». Βλέπουμε, λοιπόν, ξανά τους έλληνες να συζητάνε ότι αυτοί οι πιτσιρικάδες είναι ουσιαστικά ‘ξένοι’, γιατί όχι και ‘εγκληματίες’. Τον τελευταίο χρόνο, συγκεκριμένα, είδαμε το κράτος να αφαιρεί το δικαίωμα ψήφου σε όσες / όσους απ’ αυτούς τους είχε δοθεί για λίγο καιρό. Είδαμε να πετάνε στη μούρη πολλών που ελπίζανε για απόδοση ιθαγένειας, τον νέο ‘μεταναστευτικό κώδικα’, ώστε οι λεγόμενοι μετανάστες δεύτερης γενιάς να μείνουν για πάντα εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον ντόπιο ρατσισμό, τα ένσημα των ελληνο-αφεντικών και την ειδική μεταχείριση από τους μπάτσους. Είδαμε, τα δικαστήρια να αποφασίζουν πως δικαίωμα ‘να έχουν ελληνική ιθαγένεια’, έχουν μόνον αυτοί που στις φλέβες τους κυλάει «ελληνικό αίμα». Ποιός χρειάζεται ακόμα την χρυσή αυγή λοιπόν?

Όλα αυτά είναι απλώς τα θεσμικά αποτυπώματα μιας στάσης, όμως, που την ξέραμε κι από παλιότερα. Πόσα χιλιόμετρα μακριά είναι εξάλλου η άρνηση της ιθαγένειας για τους μετανάστες και τα παιδιά τους από την σχολική απομόνωση τους, από έλληνες μαθητές και καθηγητές, απλά επειδή κάποιος / κάποια έχει καταγωγή από την ανατολική Ευρώπη, την Αφρική ή οπουδήποτε αλλού? Πόσα χιλιόμετρα μακριά είναι όλα αυτά από την αλλαγή των ονομάτων, για να ακούγονται καλύτερα στα αυτιά των ελλήνων? Πόσο μακριά είναι όλα αυτά από την παρατήρηση «γιατί μιλάς στη γλώσσα σου? Να μιλάς ελληνικά!» που ακούγεται κάθε τόσο στα λεωφορεία της Αθήνας? Πόσο μακριά από τα «δεν σου φαίνεται … ότι είσαι από την Αλβανία»? Πόσο μακριά από την επιβίωση ανάμεσα σε δύο συγκρουόμενες ταυτότητες? Πόσο μακριά από το ‘κυνήγι’ των ενσήμων για να μη λήξει η ‘άδεια παραμονής’? Πόσο μακριά από το να ανοίγεις τηλεόραση και να ακούς πως ο δράστης της τάδε ληστείας, δολοφονίας μίλαγε σπαστά ελληνικά?

Πείτε μας απαισιόδοξους αλλά οι σκέψεις και τα συναισθήματα όσων διοργανώνουμε αυτή τη συναυλία, πάνε ακόμα πιο πέρα. Ζούμε σε μια χώρα όπου η αριστερά σκέφτεται κι αυτή ελληνικά. Συχνά-πυκνά μιλάει για «το πρόβλημα των μεταναστών» και δεν της κοστίζει τίποτα βέβαια γιατί αυτοί… δεν ψηφίζουν. Έχουμε μια αριστερά που δεν μιλάει δυνατά για ελληνικό φασισμό για να μην προσβάλει τον ρατσιστή λαό της. Έχουμε μια αριστερά που αθωώνει τους έλληνες ρατσιστές, γιατί τους χτύπησε «η κρίση», και έχει κάνει σκοπό της ζωής της να βρίζει κάποια Μέρκελ. Έχουμε, τέλος, μια αριστερά που συμπονεί και συμπάσχει με τους έλληνες αλλά πολύ αμφιβάλουμε αν θα έκλεινε τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών!

Αυτή η συναυλία, όπως και η περσινή, έχουν οργανωθεί με άξονα ένα πολιτικό σκεπτικό. Θέλουμε να υπενθυμίσουμε τη βρώμικη ιστορία ενός ελληνικού συνθήματος – που φωνάχτηκε μέσα στο αντι-αλβανικό πογκρόμ της 4ης Σεπτέμβρη του 2004, ενός πογκρόμ με τουλάχιστον ένα νεκρό και εκατοντάδες τραυματίες – και κατέληξε να γίνει κρατική πολιτική. Αυτή είναι η ιστορία της άρνησης της ιθαγένειας σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ. Θέλουμε να πούμε ότι δεν ξεχνάμε αυτό το ζήτημα όσο θα παραμένει «πρόβλημα» για τους έλληνες. Θέλουμε να φωνάξουμε πως δεν ανεχόμαστε τη συνεχιζόμενη συκοφάντηση και υποτίμηση των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστ(ρι)ών και των παιδιών τους που θέλουν να ζήσουν μια ‘νορμάλ ζωή’ σε αυτή τη χώρα. Θέλουμε να ανοίξουμε χώρο για όλα αυτά, πέρα από αυτόν που μας υπέδειξαν οι δεξιοί κι αριστεροί ‘νοικοκυραίοι’. Θέλουμε, τέλος, να δώσουμε πάσα σε χιπ-χοπ μπάντες, είτε αλβανόφωνες είτε όχι, που έχουν φτιάξει άνθρωποι της λεγόμενης ‘δεύτερης γενιάς μεταναστών’, καθώς και αντιφασίστ(ρι)ες με συνείδηση. Θέλουμε να διαδώσουμε ότι για εμάς ντόπιος είναι αυτός κι αυτή που ζουν εδώ, όχι αυτός που ξέρει τον κολοκοτρώνη κι ούτε αυτός που έχει μπλε ταυτότητα.

Να πεθάνει η ελλάδα, να ζήσουμε εμείς, στο διάολο οι φασίστες, στο διάλο κι η πατρίς!

Antifa negative, https://antifa-ngt.espivblogs.net/

Η συναυλία αυτή δεν είναι η πρώτη μας κουβέντα για τον ρατσισμό, που τον ξέρουμε καλά στην κοινωνία που ζούμε και μεγαλώσαμε, αλλά ούτε και η τελευταία. Αυτή η συναυλία γίνεται με δικό μας κόπο και χρήματα, αλλά και με τη σημαντική υποστήριξη αντιφασιστικών πυρήνων της πόλης. Το antifanegative είναι μια ομάδα μεταναστών και μη, που εργάζεται από το 2012 στην υπηρεσία ενός ανθελληνικού αντιφασισμού, ενάντια στον βούρκο της ‘τρόϊκας’ του ελληνικού όχλου, του ελληνικού κράτους και των νεοναζί τους. Βρισκόμαστε εβδομαδιαία, συζητάμε, διαφωνούμε, συμφωνούμε, προχωράμε με το βλέμμα μας προσηλωμένο στον ελληνικό φασισμό. Έτσι πιστεύουμε ότι πρέπει να δουλεύουν οι antifa ομάδες, δίνοντας μικρές μα απαραίτητες απαντήσεις στον ωκεανό των χτυπημάτων που δεχόμαστε σαν μετανάστριες, σαν γυναίκες, σαν αντιφασίστες σε μια κοινωνία φασιστική που έχει κάνει τη φρίκη συνήθειο και την ξεφτίλα σημαία. Αν έχετε να μας πείτε κάτι, στείλτε εδώ acdc@espiv.net