To Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους αφενός βοηθήσαμε στο στήσιμο μιας εκδήλωσης και αφετέρου οργανώσαμε από την αρχή μέχρι το τέλος ακόμη μία (βλ. «Πουστιά, ψυχική ασθένεια και πανκ μουσική» και «Πολιτικές Ισότητας των Φύλων. Δηλαδή;», αντίστοιχα). Μερικά από τα συμπεράσματα αυτών των εκδηλώσεων, κολλάνε γάντι στο –αχρείαστο για εμάς– ντιμπέητ για τον γάμο των γκέι που μονοπωλεί τον δημόσιο διάλογο τις ημέρες που γράφεται αυτό το τεύχος.
Το γιατί ήταν αχρείαστο αυτό το ντιμπέητ το εξηγούμε στο κείμενο με τον ευφάνταστο τίτλο “Σκατά στα κρατικά διλήμματα! (όχι παρ’ ότι είμαστε αυτόνομοι αλλά ακριβώς επειδή είμαστε)“. Αλλά με πιο πολλά λόγια το εξηγούμε και σε δύο κείμενα που καταφεύγουν στην ιστορία και προτείνουν μια μεθοδολογία για το πως να συζητάμε μεταξύ μας και προς τα έξω τέτοια θέματα.
Το πρώτο κείμενο, που περιγράφει τους παράλληλους βίους ανδρικής ομοφυλοφιλίας και πορνείας μιλάει για μια εποχή που ο γάμος δεν ήταν απλά μακρινό ενδεχόμενο για όσους ως τότε λέγανε «πούστηδες», πιο πριν «πονηρούς» και «κίναιδους», και αργότερα τελικά «ομοφυλόφιλους»· ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κι όμως, λίγο το κίνημα, λίγο οι καλοκάγαθοι επιστήμονες, λίγο οι κρατικές φεμινίστριες, το κράτος αποφάσισε να αλλάξει τον χαρακτήρα της πορνείας στην Ελλάδα. Και αυτό έφερε και μια σταδιακή μετατόπιση – στη δεκαετία του 1980 πια – σε σχέση με την πρώτη ένταξη των ομοφυλόφιλων ανδρών στον εθνικό κορμό, κομμάτι της ένταξης της αριστεράς στο ελληνικό κράτος. Κοινή συνισταμένη της τότε και της σημερινής περιόδου; Ενώ κάποιος εντάσσεται στον εθνικό κορμό, για κάποιους άλλους οι κλωτσιές δίνουν και παίρνουν. Αυτοί οι κάποιοι άλλοι στη μεταπολίτευση ήταν τα τρανς άτομα. Ιδού λοιπόν ένα κείμενο για τις σχέσεις γκέι και τρανς στη μεταπολίτευση. Στην ουσία όμως, πιστοί καθώς είμαστε στην ανάγνωση παραγωγικών διαδικασιών μέσα κι έξω από τις ταυτότητες, αυτό δεν είναι παρά ένα κείμενο για την πορνεία στην Ελλάδα!
Το δεύτερο κείμενο που σχετίζεται κάπως με τους γκέι γάμους θα το καταλάβετε από τον τίτλο, που λέει «γαμο-κανονικότητα». Πρόκειται βέβαια για κάτι φαινομενικά άσχετο: έναν απολογισμό της εκδήλωσης που έκανε το antifa negative τον Δεκέμβριο του 2023 στην ΑΣΟΕΕ. Το επίκεντρό της ήταν το πώς η κατάργηση της προίκας από το αριστερόστροφο ελληνικό κράτος της δεκαετίας του 1980 σηματοδοτούσε μια ευρύτερη αλλαγή στην παραγωγή της χώρας αλλά και στις οικογένειες ταυτόχρονα. Όσοι κι όσες δεν ήρθατε, θα βρείτε χρήσιμο τον απολογισμό. Κατά τα άλλα, και για εμάς είναι χρήσιμος. Κάθε επανάληψη όσων λέμε μας αναγκάζει να τα σκεφτούμε καλύτερα, να τα πούμε καλύτερα και να τα χωνεύουμε καλύτερα. Τελικά, αυτό το κείμενο, όπως και η εκδήλωση που παρουσιάζει, όπως και το σχετικό βιβλίο για τη Μεταπολίτευση που ανέδειξε η εκδήλωση… θα κρατήσει στα μυαλά των αυτόνομων τη βασική ιδέα: δεν μπορείς να μιλήσεις για την παραγωγή αφήνοντας απ’ έξω την οικογένεια! (συνδέσεις με γκέι γάμο δεν σας κάνουμε εδώ, connect the dots!)
Για να μην γκώσετε με ελληνική ιστορία και πολιτική, μετά ταξιδεύουμε Ιράν. Θα θυμάστε τις διαδηλώσεις του 2022 για την κοπέλα που σκοτώσανε οι μπάτσοι στο Ιράν επειδή δεν φορούσε hijab. Το γεγονός της μίνι εξέγερσης που ακολούθησε, η ελληνική (φεμινιστική) αριστερά το υποδέχτηκε σαν έναν αγώνα ενάντια στην ενδυματολογική καταπίεση των γυναικών από μια οπισθοδρομική κυβέρνηση. Εμείς τώρα που περάσαμε δυο χρόνια καραντίνα και που στο μεταξύ μάθαμε να μη μιλάμε για τις γυναίκες και την οικογένεια αφήνοντας απ’ έξω την παραγωγή, ετοιμάσαμε ένα κείμενο που μιλώντας για το hijab αναδεικνύει τον ρόλο του στα πλαίσια της ιρανικής πολεμικής οικονομίας, της πειθάρχησης της οικογένειας και της μάχης στους δημόσιους χώρους. Με δεδομένα τα παραπάνω, αυτό το κείμενο καταφέρνει να έχει μια γνώμη για τον σημερινό πόλεμο στη Μέση Ανατολή, ή τέλος πάντων ένα τμήμα αυτού, αφήνοντας τις μάχες απ’ έξω (αυτές μας τις δείχνουν τα ΜΜΕ εξάλλου)!
Κι αφού με 5.000 λέξεις καθαρίζουμε με τους ιρανούς μπάτσους, δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε και ένα αφιέρωμα στη δικιά μας, παλιά, κακή ελληνική αστυνομία. Το «οι μπλε στολές χρειάζονται την αγάπη μας. Αλλά γιατί δεν την παίρνουν;» συζητάει για τις προσπάθειες που κάνει η ελληνική αστυνομία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια να φτιάξει τη δημόσια εικόνα της· δεδομένο που πρέπει κανείς να χωνέψει για να πάψει να εκπλήσσεται από καλοκάγαθους μπάτσους που ξεπηδούν εδώ κι εκεί ανά περιόδους. Από ‘κει και πέρα, το κείμενο αναδεικνύει τη σισύφεια διαδικασία της βελτίωσης του προφίλ ενός ευαγούς ιδρύματος το οποίο είναι καταδικασμένο (ελληνική) φύσει και (ταξική) θέσει να ξυλοφορτώνει και να σκοτώνει κάμποσους από εμάς κάθε χρόνο!
Παραμένουμε στη γενική θεματική «καταστολή και νέα κόλπα». Πριν δέκα χρόνια φωνάζαμε σε διαδηλώσεις συνθήματα για τη «μισθωτή σκλαβιά». Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα υπάρχει και «άμισθη σκλαβιά»; Ο λόγος περί «κοινωφελούς εργασίας»! Τι διάολο είναι αυτό το φρούτο; Ε εδώ θα βρείτε όλες τις απαντήσεις που ψάχνατε μέσα σε ένα τετρασέλιδο: α) η σύντομη ιστορία του θεσμού, β) η σύνδεση εργασίας και φυλάκισης μέσω μιας θαυμαστής εξίσωσης που μετράει μέρες κράτησης με ευρώ και εργατοώρες, γ) η εξαπόλυση καταστολής με τη σημαία της συμπαράστασης στα θύματα εγκλημάτων και, φυσικά, δ) ο τρόπος που όλα αυτά έρχονται σήμερα για να στριμώξουν τους νεολαίους των κάτω πατωμάτων της εργατικής τάξης.
Τέλος, παραμένοντας στη γενική θεματική «δημόσια τάξη και εργασία», πάμε στα κλασικά θύματα της εξίσωσης, τους μετανάστες εργάτες. Το ελληνικό κράτος πήρε συνέντευξη από τον εαυτό του, τη δημοσίευσε στην Καθημερινή και πιθανόν να τη χάσατε. Κανένα πρόβλημα! Εδώ είναι το 151 που αναλαμβάνει να την παραθέσει και να πει τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι πράγματι πρωτοποριακό το νέο νομοσχέδιο για τη μετανάστευση και ως προς τι; Πώς διαφοροποιείται από το 30χρονο μέχρι σήμερα κανόνισμα της παρανομοποίησης της μετανάστευσης; Τι λένε για όλα αυτά το δεξί και το αριστερό χέρι του κράτους; Τελικά, η χώρα θα προκόψει;
Ε πόσα να γράψουμε σε ένα τεύχος 32 σελίδων; Έχετε πάντως το νου σας και στο σάιτ. Πολύ πιθανό να έχετε νέα μας πριν από το επόμενο, τον Ιούνιο του 2024.
Κατά τα άλλα, τα γνωστά. Σημεία διανομής του περιοδικού 151 τα ακόλουθα:
Αθήνα
Βιβλιοπωλείο Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28
Βιβλιοπωλείο Αλφειός, Χαριλάου Τρικούπη 22
Περίπτερο στην πλατεία Εξαρχείων, Στουρνάρη και Σπύρου Τρικούπη γωνία
Κατάληψη Πραποπούλου, πεζόδρομος Προφήτη Ηλία 49, απέναντι από το θέατρο Ρεματιάς, Χαλάνδρι
Ψιλικατζίδικο Βαλτετσίου 50-52
Θεσσαλονίκη
Βιβλιοπωλείο Oblik, Εγνατία 112
Βιβλιοπωλείο Κεντρί, Δημητρίου Γούναρη 22, Ναυαρίνου
Ακυβέρνητες Πολιτείες, Αλεξάνδρου Σβώλου 28
Antifa Selanik, Μόδη 1
Πάτρα: Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος ΑΝΑΤόΠΙΑ, Τσαμαδού 81
για Αλεξανδρούπολη, Βόλο, Γιάννινα, Δράμα, Καβάλα, Λάρισα, Ρέθυμνο, Χαλκίδα, Χανιά και άλλα σημεία διανομής στείλτε μας στο antifa_ngt@yahoo.com
