Είναι Παρασκευή απόγευμα. Με το που πάει 6 αρχίζει η κινητικότητα στο πάρκο Έσπερου, πάνω από το γήπεδο της Καλλιθέας. Σκάνε τα ηχεία και τα τραπεζάκια με τα έντυπα, στήνεται το πανό και αρχίζει να ακούγεται μουσική. Μέσα σε λίγα λεπτά έχει γεμίσει το πάρκο με απείθαρχες και «αντικοινωνικούς». Άλλο ένα Open Mics έχει ξεκινήσει.
Όπως έχουμε πει πολλές φορές, τα Open Mics για εμάς δεν είναι απλά ένα «κορονοπάρτι». Είναι κάτι παραπάνω από μια γιορτή. Είναι ένας από τους τρόπους που έχουμε να βρισκόμαστε με τους όμοιούς μας και να μιλάμε. Να μιλάμε για όλη αυτήν την τρέλα που ζούμε εδώ και ένα χρόνο. Και μάλιστα να το κάνουμε με ηχεία σε δημόσιους χώρους, στις πλατείες που αράζουμε, χωρίς να φοβόμαστε τους μπάτσους. Και αυτό γιατί σε τέτοια σκηνικά είναι που νιώθουμε όλοι μαζί με τους φίλους μας ότι είμαστε μια κοινότητα. Ένα σώμα που ξέρει τι είναι αυτό που κάνει, γιατί το κάνει, ποιοι είναι οι φίλοι του και ποιοι οι εχθροί του. Με άλλα λόγια, τα Open Mics για εμάς είναι άλλη μια μάχη για τον δημόσιο χώρο.
Γι’ αυτό και είχαμε αποφασίσει και συζητήσει όλοι μαζί από πριν, να ακολουθήσει και μία πορεία γύρω στη γειτονιά. Κλείνοντας δηλαδή τη μουσική, πιαστήκαμε όλοι και όλες αλυσίδες σε σειρές και κάναμε μία πορεία στη γειτονιά φωνάζοντας συνθήματα. Θέλοντας να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο αισθητό γίνεται στους γύρω μας, το μίσος μας για τις μάσκες, τις αστυνομικές και τις ιατρικές στολές και γενικότερα οτιδήποτε εκφράζει αυτήν τη νέα επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος και τα αφεντικά του.
