Παρασκευή 12 Νοέμβρη 2021. Είμαστε όλοι κι όλες μαζεμένοι στο Ποτάμι της Καλλιθέας. Είχαν προηγηθεί καινούρια «μέτρα». Τα οποία ενίσχυαν τα προηγούμενα «μέτρα». Και πέραν πάσης αμφιβολίας έστρωναν το χαλί για τα επόμενα «μέτρα». Στα πηγαδάκια στάνταρντ θέμα συζήτησης ο έλεγχος μέσω ηλεκτρονικών γκάτζετ. Μια κυρία εμφανίζεται απ’ τη Σιβιτανίδου και ρωτάει «ρε παιδιά εδώ είναι η πορεία για τους ελέγχους»; «Ναι εδώ» της απαντάμε. «Ωραία» γιατί ήθελα να ’ρθω.
Και δώστου συζητήσεις: για τα ράπιντ τεστ («φαρμακείο με των πέντε στον Ταύρο»), για την απαγόρευση εισόδου στα καφέ («στη Νέα Σμύρνη, σ’ αυτό δίπλα στην πλατεία δεν ελέγχουν»), για τα τσεκ πόιντ στα γήπεδα («μαλάκα πήγαμε ΣΕΦ και μπήκαμε όλοι μπολιασμένοι και μη»), για την πίεση στις δουλειές («έχει αρχίσει και καθιερώνεται το εννιάωρο»). Εντωμεταξύ ο διοικητής της Αστυνομίας πλησιάζει «Σκοπεύετε να πάτε στο τμήμα παιδιά; Με ρωτάει το Κέντρο». «Μπα μωρέ, στο κέντρο της Καλλιθέας θα διαδηλώσουμε» απαντάμε ανόρεχτα. «Ααα και τότε γιατί λέτε για εξακριβώσεις; Μπερδεύονται στο Κέντρο»… Γιατί λέμε για εξακριβώσεις…; ΄Ελα μου ντε…
Απ’ το μικρόφωνο ο Κ. τα λέει κάπως γρήγορα. Δίνει έμφαση: «Όλοι μας φωνάζουν να το βουλώσουμε. Κι εμείς αρνούμαστε κάθε μέρα με χίλιους τρόπους. Έτσι και σήμερα. Αρνούμαστε κυριολεκτικά». Κι εντωμεταξύ σκάνε κι άλλα παιδιά. «Αυτοί από το Ελ Πάσο ρε. Σου το χα πει ότι θα σκάσουν»! Κι άλλος κόσμος μαζεύεται. Η περιφρούρηση ρίχνει τα πρώτα συνθήματα «Αυξήσεις στους λογαριασμούς και στους μισθούς μειώσεις / Φτάνει με τα ψίχουλα και τις εξακριβώσεις». Η Μ. κουνάει τη σημαία των west. Είμαστε έτοιμοι να κατέβουμε στο δρόμο. «Πάμε, πάμε». Ανάβουμε δυο καπνογόνα. Οι μπάτσοι μας κοιτάνε σα χαζοί. Οι περαστικοί σταματάνε για λίγο. Ένας τύπος μ’ ένα παπί, αδύνατο να διακρίνεις αν δουλεύει ή αν βολτάρει, κορνάρει και μας χαιρετάει.
Ξεκινάμε. Είμαστε κάποιες λίγες εκατοντάδες. Μαζί μας έρχεται μια κυρία κρατώντας τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ. Πολλά παιδιά από διαφορετικές γειτονιές της Αθήνας έχουν κατέβει «γιατί αυτό ρε μάγκες είναι φασισμός». Για πρώτη φορά στο μπλοκ μας διαδηλώνουν αρκετοί άνθρωποι άνω των 50. Έχουν σκάσει ο καθένας μόνος του. Άλλα ρούχα από τα δικά μας – ίδια μυαλά με τα δικά μας. Προφανώς η πίεση είναι τόσο μεγάλη, που ενοποιεί ηλικίες και κουλτούρες. Κι άλλο καπνογόνο ανάβει. Όλο το μπλοκ, μικροί και μεγάλοι, φωνάζει «Σβάστικα δεν έχει ο νέος Φασισμός»!
Έχουμε φτάσει στη Δαβάκη και παίρνουμε τη στροφή για τη Θησέως. Κοιτάμε πίσω να δούμε πως είμαστε. Ένα ενιαίο μπλοκ οργανωμένο σε οριζόντιες αλυσίδες. Στρίβει όλο μαζί, φωνάζει όλο μαζί, χοροπηδάει όλο μαζί. Επιτέλους ρε φίλε! Όχι άλλες πορείες – κηδείες! Όχι άλλες πορείες «να βγάλουμε την υποχρέωση»! Πιασμένοι μπράτσο με μπράτσο με μια παρέα μαθητές από το ΕΠΑΛ του Ταύρου θυμόμασταν τις μαλακίες που λέγαμε παλιά, ότι δε γίνεται να κάνουν όλοι αλυσίδες… Τι δε γίνεται; Μια χαρά γίνεται και όπως πάει το πράγμα θα γίνουν κι άλλα που δε θα τα πιστεύουμε.
Από τη Dominos στη Θησέως δυο ντελιβεράδες μας κουνάνε το κεφάλι φιλικά. «Μπράβο ρε μάγκες, μας δώσατε το χαρτάκι προχτές». Ε, ναι… σε ποιους θα το δίναμε; Στα σωματεία των δημόσιων υπαλλήλων; Κατεβαίνουμε τη Σιβιτανίδου. Σκεφτόμαστε ότι η μεγαλύτερη ζημιά έχει γίνει στα μυαλά μας. Σκεφτόμαστε πόσος κόσμος μας χαιρέτησε με σηκωμένη γροθιά. Σκεφτόμαστε πόση δουλειά χρειάζεται ακόμη να γίνει με τα λόγια. Σκεφτόμαστε πόσο ξεφτιλίστηκε η λέξη «πολιτική» στα μάτια ανθρώπων σαν κι αυτών που διαδήλωσαν μαζί μας. Κοντεύουμε να τελειώσουμε. Παίρνουμε ανάσες. Χαιρετιόμαστε. Υποσχόμαστε να τα πούμε σύντομα. Θα τα πούμε σύντομα.
