Η 13η Δεκεμβρίου του 2014 φαίνεται τόσο μακρινή, σαν να είναι ενός άλλου κόσμου. Κι αυτό γιατί τα τελευταία δώδεκα χρόνια είναι γεμάτα από αυτόν τον πυκνό ιστορικό χρόνο που σε κάνει να ξεχνάς το αμέσως προηγούμενο – και το πιο παλιό – ενόψει μιας νέας καταστροφής που βιώνεται στο παρόν, νέων αναπάντεχων συγκυριών, νέων άγνωστων γεγονότων.
Αλλά η μνήμη και η λήθη δεν είναι αφηρημένες έννοιες. Σε κάθε περίπτωση είναι εξαρτημένες με τις παρούσες σχέσεις εξουσίας: τους κρατικούς στόχους, το πέρασμα της καθημερινότητας σε συνθήκες ταξικής εκμετάλλευσης, το μπλα-μπλά ή τη σιωπή των ρουφιάνων και των ιδεολογιών τους, δεξιών ή αριστερών, αλλά και τη δική μας οργανωμένη δράση και τις ελλείψεις της.
Και πράγματι, αν το δει κανείς έτσι το πράμα, η συγκυρία δεν μοιάζει τελικά τόσο ξένη. Σε επίπεδο κρατικών δομών και καπιταλιστικής καθημερινότητας οι μισθοί μας κόβονται σταθερά στο μισό, αν έχουμε καν τέτοιο πράμα που λέγεται μισθός, και οι μπάτσοι πολλαπλασιάζονται με ρυθμό πολυβόλου.
Παρόλ’ αυτά, ή μάλλον ακριβώς εξαιτίας αυτών των συνθηκών, το σινάφι μας, δηλαδή οι άνθρωποι με τα ίδια ζόρια και ανάγκες, όλο και πληθαίνουν. Και ωστόσο, κοιτώντας αυτή την αφίσα, οκτώ ακριβώς χρόνια αργότερα, δεν είναι να απορεί κανείς που πήγε εκείνη η πειθαρχημένη απειθαρχία, εκείνη η οργανωμένη οργή.
Τα μηχανάκια των σόσιαλ μίντια όχι μόνο αντικατέστησαν την όποια κριτική αλλά ακολουθούν κατά γράμμα την κρατική γραμμή μέσα από χάσταγκ και αποψάρες.[1] Κυρίως χάρη στις πλούσιες υπηρεσίες της αριστερής διακυβέρνησης και των παπαγάλων της. Δηλαδή, μεταξύ άλλων, και αυτούς που έπαιξαν την κασέτα του υγειονομικού εγκλεισμού των Ρομά στους καταυλισμούς τους στη Λάρισα και αλλού.[2]
Κατά τα άλλα, σε αντίθεση με το σκρολ που διευκολύνει την οργανωμένη λήθη, θέλαμε να θυμίσουμε και ένα κομμάτι από εκείνο το έντυπο που παρουσιάστηκε στην εκδήλωση που καλούσε εκείνη η αφίσα. Scripta manent, βλέπετε!
