Υψηλοί Ανταγωνισμοί
Το πολιτικό σκηνικό τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια σύσσωμο πάει όλο και πιο δεξιά. Ενδεικτική είναι η πληθώρα (πάνω από δέκα) δεξιών/φασιστοειδών ή και ανοιχτά φασιστικών κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο του έλληνα ρατσιστή. Αυτό δεν πρέπει να εκληφθεί ως «πολυδιάσπαση» αλλά αντιθέτως. Οι νόμοι της αγοράς είναι αδυσώπητοι και όταν υπάρχει τέτοια ζήτηση είναι εύλογο να υπάρχει και προσφορά. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα πατριωτικά καθάρματα είναι σκληρός και οι έλληνες πολώνονται ανάμεσα σε δύο επιλογές βασικά. Λέξεις-κλειδιά για τη μια πλευρά του φάσματος; Σοβαρότητα, σιγουριά, σταθερότητα. Κύριος εκπρόσωπος ο Αντώνης Σαμαράς, πρωθυπουργός της χώρας, που με σοβαρότητα, σιγουριά και σταθερότητα δήλωσε, επ’ αφορμή της σφαγής στο Charlie Hebdo:
«Σήμερα στο Παρίσι είχαμε μακελειό με 12 νεκρούς ενώ εδώ κάποιοι (σ.σ. Σύριζα) προσκαλούν ξένους μετανάστες.»
Αν θέλετε να βρείτε γιατί ο Σύριζα δεν απάντησε στις παραπάνω δηλώσεις του πρωθυπουργού, ψάξτε στις λέξεις-κλειδιά της άλλης πλευράς του φάσματος. Εθνική ανεξαρτησία και εθνική αξιοπρέπεια. Τα σημεία κριτικής του Σύριζα δεν έχουν να κάνουν με το ακροδεξιό παρελθόν διάφορων υπουργών της κυβέρνησης αλλά ούτε και με την υπεράσπιση των μεταναστών, οι οποίοι έχουν κυριολεκτικά εξαφανιστεί από την ατζέντα του κόμματος (π.χ. κέντρα κράτησης, στρατηγική παρανομοποίησης από πλευράς του ελληνικού κράτους). Ο ανταγωνισμός στη δοκιμασία δηλητηρίων συνεχίζεται με αριστερά συνέδρια με παπάδες και στρατιωτικούς για τις προοπτικές μιας αριστερής ηγεμονίας στους θεσμούς αυτούς. Ακόμα και οι νεοναζί δεν ακούνε κάποια σοβαρή κριτική από τον Σύριζα. «Πρέπει να διωχθούν για τις πράξεις και όχι για τις ιδέες τους!», διακήρυσσαν μέχρι πρόσφατα, μιας και ως γνωστόν οι εγκληματικές πράξεις των ναζί είναι εντελώς άσχετες από την ιδεολογία τους… Αυτή η στάση δεν έχει να κάνει, βέβαια, με κάποια εμμονή στην ελευθερία του λόγου αλλά το κατεξοχήν χυδαίο κίνητρο ότι οι ναζί κόβει ψήφους από το κυβερνητικό κόμμα.
Υπάρχουν βέβαια στελέχη στον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν παραπάνω από εργαλειακές σχέσεις με την άκρα δεξιά. Ο Θ. Καρυπίδης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στην βόρεια ελλάδα, και συνδετικός κρίκος του κόμματος με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, είχε έρθει στην επικαιρότητα όταν είχε υποστηρίξει στο facebook ότι την κρατική τηλεόραση την «ελέγχουν οι εβραίοι». Στο ίδιο πνεύμα η Ελένη Ανδριοπούλου, στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ, σχολιάζοντας την πολεμική σύγκρουση στη Γάζα έγραφε στο δικό της facebook: «Ρε πούστη Χίτλερ και φασίστας του κερατά ήσουν αλλά και μισές δουλειές έκανες…». Και ούτε που θέλουμε να σκεφτόμαστε τι θα γίνει στις εβραϊκές κοινότητες της χώρας, αν κατά την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, γίνει πολεμικό επεισόδιο στην μέση ανατολή…
Παρά τον τόσο υψηλό ανταγωνισμό, πάντως, είναι η σταθερή θέση των νεοναζί στην τρίτη θέση των προτιμήσεων του κυρίαρχου ελληνικού λαού. Και όλα αυτά χωρίς να τυγχάνει της προώθησης που απολάμβανε πριν δυο χρόνια (συνεχής διαφήμιση στα καθεστωτικά μμε, νομική ασυλία, κτλ) αλλά αντιθέτως με την ηγεσία της στην φυλακή και το κράτος σε αντιναζιστικό mood. Προφανώς 2,5 χρόνια ήταν υπερ-αρκετά για να κερδίσουν μια μόνιμη θέση στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά τουλάχιστον το ελληνικό πολιτικό σύστημα ξύπνησε και επέβαλλε μια cordon sanitaire στους φασίστες! Σωστά; Ακόμα και να προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν τους νεοναζί, σίγουρα δεν προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν τον φασισμό. Η ‘Καθημερινή’, η πιο μέινστριμ συντηρητική εφημερίδα με κατεξοχήν respectable μεσοαστικό κοινό έκανε αφιέρωμα στον εθνικοσοσιαλιστή δικτάτορα Μεταξά. Ήρθε έτσι και στα πιο επίσημα χείλη η λαϊκή φράση «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται!» και η ελπίδα για έναν ηγέτη που θα βάλει τέλος στην αστάθεια και θα ενώσει όλο το έθνος για έναν κοινό σκοπό.
Μην ψάχνετε, ωστόσο, για τρύπα διαφυγής. Ο εξω- και αντι-κοινοβουλευτικός ριζοσπαστικός χώρος, μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση θυμίζει όλο και περισσότερο προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο ελάχιστες ομάδες και άτομα έχουν κρατήσει μια πιο επιφυλακτική ή κριτική στάση. Η επιχειρηματολογία των ψηφοφόρων κυμαίνεται από το, βαθύτατα αντι-κρατικό επιχείρημα, ‘δεν θα είναι το ίδιο με τους δεξιούς’ μέχρι το ‘θα τους ψηφίσουμε εργαλειακά προσδοκώντας μια καλύτερη πολιτική’. Το γιατί ένα ριζοσπαστικό αριστερό άτομο θεωρεί ότι ψηφίζοντας τον Σύριζα θα εργαλειοποιεί το κόμμα αυτό και όχι το αντίστροφο είναι φαινομενικά παράδοξο αλλά όχι και άνευ εξήγησης. Καταρχάς, πολλοί ήδη έχουν συμφέροντα δεμένα με τον Σύριζα, οπότε η πιθανότητα μιας αριστερής κυβέρνησης συνδέεται με την προσωπική τους ανέλιξη. Αυτό, μολονότι κομματάκι οπορτουνιστικό, παραδεχόμαστε ότι είναι ένα ορθολογικό κίνητρο. Μπορεί δηλαδή τα κέντρα κράτησης να συνεχίσουν να υπάρχουν, ωστόσο θα αυξηθούν ίσως οι ΜΚΟ που θα τα … αναλύουν και θα στέλνουν κάποιο σάντουιτς. Κι οι υπόλοιποι; Οι υπόλοιποι μοιάζουν να πιστεύουν ότι η πολιτική του ελληνικού κράτους σε μια σειρά ζητήματα, όπως είναι π.χ. η εξωτερική πολιτική (στα οποία άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καν υποσχεθεί ότι θα αλλάξει κάτι), καθορίζεται από τις κακές ιδέες ενός κακού πρωθυπουργού, συνεπώς δεν θα ήταν ωραία να τον αλλάξουμε με έναν «καλό» αριστερό πρωθυπουργό;
Τέτοιες φανταστικές ιδέες και τέτοια βαθιά ερωτήματα θέτουν σήμερα οι έλληνες στον εαυτό τους. Και όσο να ‘ναι το ξέρουμε πως η αυτόνομη, αντιφασιστική / αντιρατσιστική πολιτική, χωρίς κανένα εχέγγυο επιτυχίας μάλιστα, δε φαίνεται και πολύ ελκυστική. Άσε που τα έντυπα και οι αφίσες, οι εκδηλώσεις και οι συνελεύσεις, οι antifa πορείες και οι σπορτίφ δράσεις, όλες αυτές οι μαλακίες κοστίζουν. Κοστίζουν σε ιδρώτα και σε χρήμα, σε φαιά ουσία και σε δέσμευση/σχέσεις, σε χρόνο και μερικές φορές σε αίμα. Ε, και είναι τώρα οι έλληνες για τέτοια;
Antifa Negative, 15.1.2015
(εκλογική ανταπόκριση για το Αυτόνομο Ραδιόφωνο του Αμβούργου, FSK Hamburg)