Μπάμπι Γιαρ / Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο
Κανένα μνημείο στο Μπάμπι Γιαρ.
Ένας γκρεμός απότομος σαν άτεχνη ταφόπλακα.
Φοβάμαι.
Σήμερα είμαι τόσο γέρος
όσο ο εβραϊκός λαός.
Τώρα νομίζω ότι είμαι
ένας Εβραίος
Άλλοτε γεμάτος κούραση δουλεύω στην αρχαία Αίγυπτο.
Άλλοτε πεθαίνω σταυρωμένος, στο σταυρό,
και μέχρι σήμερα έχω πάνω μου σημάδια από καρφιά.
Νομίζω ότι είμαι
ο Ντρέιφους
Ο Φιλισταίος
είναι και πληροφοριοδότης και δικαστής.
Βρίσκομαι πίσω από τα κάγκελα.
Με πολιορκούν απ’ όλες τις μεριές.
Με κυνηγούν
με φτύνουν
με συκοφαντούν.
Τσιρίζοντας, λεπτεπίλεπτες κυρίες με ντεκολτέ από δαντέλες Βρυξελών
τρυπούν το πρόσωπό μου με τις ομπρέλες τους.
Ύστερα νομίζω ότι είμαι
ένα μικρό αγόρι στο Μπιελοστόκ.
Το αίμα κυλά, χύνεται στα πατώματα.
Αυτοί που παρακινούν τον όχλο στην ταβέρνα
βρωμούν βότκα και κρεμμύδι.
Μια μπότα με κλωτσάει, πέφτω αβοήθητος.
Μάταια ικετεύω αυτούς που κάνουν το πογκρόμ.
Καθώς κοροϊδεύουν και φωνάζουν,
«Σπάστε στο ξύλο τους Οβριούς, σώστε τη Ρωσία»
Ένας σταρέμπορος χτυπάει τη μάνα μου.
Ω ρώσικε λαέ μου!
Ξέρω ότι
εσύ
βαθιά μέσα σου αγαπάς όλους τους λαούς.
Αλλά άνθρωποι με βρώμικα χέρια
συχνά έχουν αμαυρώσει το αγνό σου όνομα.
Ξέρω την καλοσύνη της πατρίδας μου.
Πόσο χυδαίοι είναι αυτοί οι αντισημίτες –
χωρίς τσίπα
έδωσαν στους εαυτούς τους το βαρύγδουπο όνομα
Ένωση του Ρωσικού Λαού!
Νομίζω ότι είμαι η
Άννα Φρανκ
διάφανη
σαν κλαδάκι του Απρίλη.
Και αγαπώ.
Και δεν χρειάζομαι λέξεις.
Αυτό που χρειάζομαι
είναι να κοιταζόμαστε μεταξύ μας.
Πόσο λίγα πράγματα μπορούμε να δούμε
ή να μυρίσουμε!
Μας αρνούνται τα φύλλα,
μας αρνούνται τον ουρανό.
Αλλά πόσα μπορούμε να κάνουμε –
τρυφερά
ν’ αγκαλιαστούμε στο σκοτεινό δωμάτιο.
Αυτοί έρχονταν εδώ;
Μη φοβάσαι. Είναι οι ήχοι
της ανθισμένης άνοιξης:
είναι η άνοιξη που έρχεται εδώ.
Έλα λοιπόν σε μένα.
Γρήγορα, φίλησέ με.
Σπάζουν την πόρτα;
Όχι, είναι ο πάγος που σπάζει…
Τα άγρια χόρτα ψιθυρίζουν πάνω απ’ το Μπάμπι Γιαρ
τα δέντρα κοιτάζουν απειλητικά,
σαν δικαστές.
Εδώ όλα κραυγάζουν σιωπηλά,
και γυμνώνοντας το κεφάλι μου,
νιώθω σιγά σιγά τα μαλλιά μου
να γκριζάρουν.
Και γίνομαι κι εγώ
μια μαζική, σιωπηλή κραυγή
πάνω απ’ τους χιλιάδες νεκρούς που ‘ναι θαμμένοι εδώ.
Είμαι
ο κάθε γέρος
που πυροβολήθηκε εδώ.
Είμαι
το κάθε παιδί
που πυροβολήθηκε εδώ.
Τίποτα μέσα μου
δεν θα ξεχάσει!
Η «Διεθνής» ας
ηχήσει βροντερά
μόνο όταν κι ο τελευταίος αντισημίτης στον κόσμο
θαφτεί για πάντα.
Στο αίμα δεν υπάρχει αίμα εβραϊκό.
Όμως μέσα στη φανατική τους οργή, όλοι οι αντισημίτες
οφείλουν τώρα να με μισούν σαν Εβραίο.
Γι αυτόν τον λόγο
είμαι αληθινός Ρώσος!
* Στο Μπάμπι Γιαρ της Ουκρανίας εξοντώθηκαν περίπου 35.000 Εβραίοι της περιοχής μέσα σε τέσσερις μέρες του Φθινοπώρου του 1941.
