Τον Ιούνιο του 2015 (τ. 5, 0151), λίγο πριν το δημοψήφισμα του καλοκαιριού, δημοσιεύσαμε ένα κείμενο με τίτλο «Μια δίκη που όλοι περιμένουμε με αγωνία. #NOT». Θέλαμε τότε να πούμε με αυτό τον τίτλο ότι αν ήθελε κανείς/καμιά να ασχοληθεί με τον ντόπιο φασισμό, μόνο προς τη δικαστική αίθουσα δεν θα ‘πρεπε να κοιτάνε. Όπως είχε φανεί μέσα σε εκείνη τη σημαντική χρονιά, τα κόζια είχαν αλλάξει. Οι φασίστες με σβάστικα (και το 7% τους) ήταν ήδη κάτι που ανήκε στο παρελθόν, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έρθει -παρέα με το πρώην ΠΑΣΟΚ και τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ του Καμμένου- να τους αντικαταστήσουν στο επίπεδο μιας πολύ πιο πετυχημένης εκπροσώπησης, διαμεσολάβησης και πειθάρχησης (είναι και εύκολο στο γκουγκλ όπως διαπιστώσαμε, βγάζεις απλά το «Χρυσή» και μένει η εφημερίδα Αυγή). Το αποτέλεσμα ήταν αμέσως ορατό. Οι φασίστες καταφέρνανε με τους μαιάνδρους τους, τα μπράτσα τους, τα «συσσίτια για έλληνες» να διχάζουν το κοινωνικό σώμα. Παίρνανε με το μέρος τους όσους δίνανε λευκή επιταγή για συκοφάντηση, ξύλο και σκότωμα μεταναστών, πούστηδων, τρανς και εβραίων. Από την άλλη, πολώνανε επικίνδυνα όλο το πολιτικό σύστημα, δηλαδή αριστερούς και δεξιούς φασίστες, όσους δεν ανέχονταν τους φίλους του Χίτλερ να κάνουν κουμάντο στις γειτονιές τους, μια ετερόκλητη δηλαδή, πολυπληθή και έτοιμη να ασχοληθεί με τους φασίστες μάζα. Έχουν και πολλούς οχτρούς οι άτιμοι οι νεοναζί! Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως, με τους φίλους του ακροδεξιούς τα καταφέρανε γρήγορα καλύτερα. Για του λόγου το αληθές μέσα σε έναν μόλις μήνα οι κακοί Γερμανοί γίνανε καλοί Γερμανοί, τα τακιμιάσανε στο «προσφυγικό» και κάνανε με το αζημίωτο δεξιούς κι αριστερούς να ψάχνουν και να βρίσκουν οφέλη από την καλοκαιρινή πολιτική της κουβέρτας. Οι ακροαριστερές τους ουρές κάνανε κουζίνες στις πλατείες, οι παπάδες μίλησαν τον Χριστό σαν μετανάστη, οι νησιώτες βρήκανε δουλειές στα κέντρα κράτησης, το ίδιο και οι κοινωνικοί επιστήμονες, οι σεκιουριτάδες, τα κέτερινγκ. Από τους ταρίφες μέχρι τους ξενοδόχους, από τους ιδιοκτήτες διαμερισμάτων μέχρι τα αφεντικά σε χωράφια και πόλεις, από την τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι τους μπάτσους όλοι βρήκαν πεδίο δράσης λαμπρό πάνω στη μεγάλη μπίζνα που έδινε διέξοδο στην κρίση: τους μετανάστες. Με άλλα λόγια, εθνική ομόνοια με αντιρατσιστικό προσωπείο. Με άλλα λόγια, πατριωτισμός και σοσιαλισμός, αντιρατσισμός και κέρδος, δύο σε ένα.

Η συνέχεια εδώ