Δεν είναι η πρώτη φορά που πήγαμε να δούμε και έπειτα γράψαμε σε αυτό εδώ το περιοδικό για μια ταινία σχετικά με τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. Ο Γιός του Σαούλ του Ούγγρου Λάζλο Νέμες μας είχε φανεί τότε ότι είναι μια ταινία που ο κάθε αντιφασίστας θα έπρεπε να δει. [1] Σήμερα το κίνητρό μας είναι διαφορετικό. Η Ζώνη Ενδιαφέροντος του Άγγλου Τζόναθαν Γκλέιζερ μας φαίνεται ότι μιλάει περισσότερο για κάτι άλλο παρά για τα στρατόπεδα εξόντωσης. Όπως και η ταινία του Νέμες, έτσι και αυτή εδώ δεν μπαίνει στη λογική του να αποτυπώσει πιστά τα ιστορικά γεγονότα αλλά μάλλον γυρεύει να τα αναδείξει μέσα από μια μικρή ιστορία. Η μικρή ιστορία όμως στην οποία επιλέγει να εστιάσει ο Γκλέιζερ, σε αντίθεση με τον Νέμες, είναι αυτή του ναζί διοικητή του Άουσβιτς, Ρούντολφ Ες, έστω κι αν δεν τον κατονομάζει. Η κεντρική ματιά του Γκλέιζερ είναι να δείξει τον Χες σαν έναν καθημερινό επαγγελματία και οικογενειάρχη, απλά με τη διαφορά ότι έχει ένα περίεργο επάγγελμα. Σε αντίθεση με τον Νέμες, ο Γκλέιζερ δεν δείχνει καθόλου τι συμβαίνει μέσα στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, το οποίο αντιλαμβανόμαστε μονάχα μέσω φωτισμών στο φόντο (οι πύρινες γλώσσες των καμινάδων των κρεματόριων) και υπόκωφων ήχων (μακρινές κραυγές και βαρείς βιομηχανικοί ήχοι). Με τη μία δηλαδή ο σκηνοθέτης μάς λέει ότι δεν θέλει να ασχοληθεί με το Άουσβιτς και να ταράξει τον θεατή αλλά με κάτι που υπάρχει δίπλα σε αυτό. Όπως ίσως ήταν αναμενόμενο, η οπτική αυτή λειτουργεί σαν ένα καλοστρωμένο χαλί για να πει ο σκηνοθέτης τη μαλακία του, εφόσον απαλλάσσει τον εαυτό του από το να μιλήσει για το σημαντικό.

Η συνέχεια εδώ