Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια είναι καταιγιστικά και γι’ αυτό ακατανόητα. Τον Δεκέμβριο του 2008 αλλά και χρόνια πριν απ’ αυτόν τα ΑΤΜ αποτελούσαν συνήθη στόχο των αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων σαν σύμβολα της εξουσίας του τραπεζικού συστήματος και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Λίγα χρόνια μετά τον Δεκέμβρη οι νεοναζί εμφανίστηκαν δυναμικά στον Άγιο Παντελεήμονα – και κυρίως στις οθόνες των τηλεοράσεων – για να μεταφέρουν μια γιαγιά με ασφάλεια στο ΑΤΜ της γειτονιάς. Ένα χρόνο μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου απ’ το Καστελόριζο, η έλευση της καταραμένης «τρόϊκας» οδήγησε σε γενικευμένο φόβο ότι οι τράπεζες θα πάθουν «Αργεντινή 2001» και η σημειολογία της κατσαρόλας ήρθε και στα μέρη μας. [1] Η τότε ελληνική κυβέρνηση εθνικής ενότητας προσπάθησε να αποφύγει την πτώση της, χρεώνοντας το τράβηγμα των χρημάτων των πολύ-εκατομμυριούχων καταθετών στους εβραίους (σ.σ. λίστα Λαγκάρντ) αλλά τελικά δεν σώθηκε. Τον Ιούλιο του 2015, όταν πια είχε αναλάβει η διάδοχος, εναλλακτική αριστερή κυβέρνηση, τα capital controls δεν αποφεύχθηκαν. Τα ATM στα οποία η γιαγιά μέχρι πρότινος έφτανε με ασφάλεια λόγω του καλοκάγαθου νεοναζί, πλέον φρουρούνταν από την αστυνομία ενώ η χρυσή αυγή έμπαινε φυλακή. Στα ίδια ΑΤΜ μπορούσες να κάνεις ανάληψη μέχρι 60 ευρώ την ημέρα. Εκεί είδαμε για πρώτη φορά ουρές στα ΑΤΜ. Τον Αύγουστο του 2015 ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μολονότι αντιπολίτευση, έγραφε στην Καθημερινή ότι «οι Έλληνες έχουμε μια δυσλειτουργική προσκόλληση στα μετρητά». [2] Μετά ήρθε ο ιός. Τα χαρτιά στα οποία ήμασταν δυσλειτουργικά προσκολλημένοι πιάσανε γρίπη. Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρότεινε να πληρώνουμε «ανέπαφα», μέσω κάρτας για λόγους υγείας. Σήμερα, τρία χρόνια αφού βγάλαμε τις μάσκες, τα ΑΤΜ τα ψάχνεις με το τουφέκι. Κλείνουν το ένα μετά το άλλο, μαζί με τα τραπεζικά καταστήματα, υποτίθεται για λόγους εξυγίανσης του τραπεζικού συστήματος. Και οι ουρές όλο και μεγαλώνουν, καθιστώντας την δυσλειτουργική ανάληψη μετρητών μια πρακτική τόσο βίντατζ όσο τη σχέση μας με τα καρτοτηλέφωνα. Οπότε προτού φτάσει αυτή η εποχή όπου θα ρωτάει το παιδί «μαμά τι είναι αυτό;» δείχνοντας ένα ΑΤΜ, εμείς είπαμε να γράψουμε ένα κείμενο με το ΑΤΜ στη θέση του φάρου πλοήγησης. Το θέμα αν το κοιτάξουμε έχει όλα αυτά τα συστατικά που σχετίζονται με τις ζωές μας σήμερα: τη δουλειά και τον μισθό μας, την οικογένεια, την κατανάλωση και τα όρια της, τις πολιτικές του κράτους στο εσωτερικό του και τις διεθνείς σχέσεις, την κρίση και τελικά τον πόλεμο.

Η συνέχεια εδώ