1.PH2: Πως εκτιμάτε την κατάσταση σήμερα στην ελλάδα, τι έχει αλλάξει μέσα στους τελευταίους μήνες?
NGT: Για μάς, η ελλάδα ήταν πάντα σκατά για να ζεις. Ο ρατσισμός δεν είναι νέο φαινόμενο στην ελληνική πραγματικότητα. Ούτε και ο εθνικισμός. Αυτό που άλλαξε πραγματικά κατά την διάρκεια των τελευταίων 8 μηνών περίπου είναι ότι δίπλα στην ελληνική κανονικότητα, τώρα έχεις και ένα νεοναζιστικό κόμμα να σκεφτείς. Πως επηρεάζει αυτή η αλλαγή την πλειοψηφία στην χώρα; Ο ελληνικός όχλος βρήκε τον δρόμο για τον παράδεισο. Το να επιτίθεσαι σε μετανάστες όχι μόνο ενθαρρύνεται από παντού αλλά είναι και στην μόδα!
Μια άλλη ενδιαφέρουσα εξέλιξη των τελευταίων μηνών είναι ότι μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 όλες οι δυνάμεις του πολιτικού φάσματος, δεξιές και αριστερές, εργαλειοποιούν την Χρυσή Αυγή για να αφήσουν την δικιά τους σάπια και φασιστική ατζέντα να εκφραστεί.
Σύσσωμο το πολιτικό φάσμα κινείται δεξιόστροφα. Το τελευταίο θύμα μιας τέτοιας εξέλιξης είναι ο νόμος που παρείχε ελληνική ιθαγένεια σε παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην ελλάδα και καταργήθηκε από την κυβέρνηση. Για να ακριβολογούμε, η κατάργηση του συγκεκριμένου νόμου ήταν προσωπική πρωτοβουλία του πρωθυπουργού. Φυσικά, αν ρωτήσεις του συντηρητικούς “γιατί το έκαναν”, θα χρησιμοποιήσουν τους νεοναζί ως άλλοθι λέγοντας ότι θέλουν να μειώσουν τους αριθμούς των ακραίων ψηφοφόρων που ψήφισαν χρυσή αυγή. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα κόμματα της κυβέρνησης, ακόμα και αν δεν αυτοπροσδιορίζονται ως “συντηρητικά”. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δίνουν προτεραιότητα σε ζητήματα “εθνικής συνοχής και ασφάλειας” και, εννοείται, ανησυχούν για το “μεταναστευτικό πρόβλημα”, συνεπώς συναινούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, έχει επίγνωση του ευρύτερου κοινωνικού μίσους προς τους μετανάστες και σοφά διαλέγει να σιωπά για τα “ζητήματα των μεταναστών”. Όπως και να έχει, το ζήτημα είναι ότι ένα κόμμα του 7% σαν την Χ.Α., φαίνεται να ρυθμίζει ή ακόμα και να ελέγχει την πολιτική του υπόλοιπου 93%.Φυσικά, αυτά είναι μαλακίες. Η χρυσή αυγή είναι το παρόν άλλοθι για τους ελληνορατσιστές. Κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την εφεύρουν. Κι αν δεν υπάρξει στο μέλλον, ίσως πρέπει να την αντικαταστήσουν.
Δεν έχουν χειροτερέψει όλα όμως. Τώρα που το ελληνικό περιβάλλον αποδεικνύεται όλο και πιο ναζιστικοποιημένο, είναι μια καλή εξέλιξη για να δεις ποιος είναι μαζί σου και ποιος εναντίον σου. Οι διαχωρισμοί θα γίνουν όλο και πιο σκληροί και οξείς και σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει χώρος για ενδιάμεσες θέσεις, συνεπώς μια αντιφασίστρια μπορεί να αναγνωρίσει πιο εύκολα τους συμμάχους της και τους εχθρούς της.
2. PH2: Ποιοι πιστεύετε ότι είναι οι λόγοι για την παρούσα δεξιόστροφη πολιτική; Είναι σωστό, καταρχήν, να μιλάμε για ‘στροφή’ ή απλώς βλέπουμε κάποια ήδη υπάρχοντα κοινωνικά αισθήματα να αναδύονται;
Δεν μας πείθει η δικαιολογία ότι “η κρίση φέρνει ρατσισμό”. Το βίωμα του ρατσισμού, που νιώθουμε στο πετσί μας, προυπάρχει κατά πολύ του 2009 και της “ανακάλυψης” της ελληνικής κρίσης.Το αντι-αλβανικό πανεθνικό πογκρόμ του 2004 και οι κρατικά ενορχηστρωμένες επιθέσεις σε Αλβανούς μετανάστες στα 1997-1999, που τους συγκέντρωσαν σε μεγάλα στάδια και γήπεδα ποδοσφαίρου,δεν σβήνονται εύκολα από τις μνήμες. Η ελλάδα είναι αποφασιστικά ρατσιστική χώρα τα τελευταία είκοσι χρόνια – και όταν λέμε ελλάδα, εννοούμε: όχλο, κράτος και φασίστες: το σύνολο δηλαδή. Από την άλλη ξέρουμε πως ο ρατσισμός είναι ένα σχετικά ανεξάρτητο κίνητρο που δίνει ηδονή στο υποκείμενο του, συνεπώς η κρίση, ακόμα και αναλυτικά, φαίνεται μάλλον άσχετη ως παράγοντας.
Αλλά και πριν την τελευταία εικοσαετία, όταν οι μετανάστες έφτασαν μαζικά, ας μην ξεχνάμε ότι οι έλληνες ήταν γεμάτοι εθνικιστικά και αντισημιτικά σκατά. Για να μην αναφέρουμε την χυδαία πατριαρχία. Θα σας θυμίσουμε τους βίαιους αποκλεισμούς που βιωναν οι διάφορες μειονότητες στην ελλάδα επί δεκαετίες στον 20ο αιώνα με πιο προφανές παράδειγμα τους Πομάκους. Αυτοί υποχρεώνονταν να ζουν απομονωμένοι στα βουνά για χρόνια αφού το ελληνικό κράτος είχε βάλει εσωτερικά σύνορα γύρω από τις περιοχές τους που τους απέτρεπε να έρθουν σε επαφή με πόλεις ελληνικού ή τουρκικού, κυρίως, πληθυσμού. Τα σύνορα αυτά – μεταλλικές μπάρες που σήκωναν μόνο ο ελληνικός στρατός και οι έλληνες μπάτσοι – καταργήθηκαν μόνιμα μόνο στα μέσα της δεκαετίας του ’90, μάλλον για λόγους που είχαν να κάνουν με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας παρά με πιέσεις κάποιου κινήματος, αντιρατσιστικού ή αντιεθνικιστικού. Και πολλές άλλες ιστορίες…
Συνεπώς, θεωρούμε ότι αυτό που συνέβη τώρα είναι ότι τα σκατά ήρθαν στην επιφάνεια. Ξέραμε την ποιότητα του ελληνικού φασισμού και ρατσισμού πολλά χρόνια πριν αλλά αυτό που άλλαξε είναι ότι μπορείς να τα βρεις όλα αυτά πολύ φτηνά και σε ποσότητες που δεν συνειδητοποιούσες στο παρελθόν. Το ταμπού του ρατσισμού έχει εξαλειφθεί. «Ναι, ρε! Ρατσιστής!» είναι η απάντηση του ελληνικού όχλου, «αν ρατσισμός σημαίνει να υπερασπίζεται την πατρίδα σου». Ο ελληνοαριστερός όχλος από την άλλη κωδικοποιεί την ρατσιστική μνησικακία του λέγοντας «δεν είμαι ρατσιστής αλλά υπάρχει ΄μεταναστευτικό πρόβλημα΄». Έτσι συνεχίζεται η ζωή στο βασίλειο των ηλιθίων στα νότια Βαλκάνια και από πολλές απόψεις δεν ήταν έκπληξη και δεν θα έπρεπε να είναι έκλπηξη για όποιον γνωρίζει, χρησιμοποιεί και απορροφά την ελληνική ιστορία από αντιφασιστική σκοπιά. Ελλάδα και φασισμός, ελληνική κοινωνία και ρατσισμός μοιράζονται μια μεγάλη ιστορία.
3. PH2: Ο Δ. Ψαρράς έχει ισχυριστεί σε μια συνέντευξή του πως η αστυνομία συνεργάζεται με την χρυσή αυγή. Αν αυτό είναι αλήθεια, έχει αυτό το γεγονός κάποια συνέπεια στην πολιτική σας δουλειά; Επίσης, είναι αυτή η συνεργασία νέο φαινόμενο ή η εγγύτητα μεταξύ μπάτσων και πολιτικής δεξιάς υπήρχε πολύ καιρό πριν;
Δεν θα χρησιμοποιούσαμε τον όρο ‘συνεργασία’. Προτιμούμε τον όρο ‘ταύτιση’. Ακόμα και οι πιο μέινστριμ εφημερίδες (π.χ. το Βήμα) παραδέχονται ότι ένας στους δυο μπάτσους ψήφισε τους ναζί. Παρόλα αυτά, αυτό θα μπορούσε να είναι μια λογοκριμμένη ή και αισιόδοξη αναπαράσταση της πραγματικής κατάστασης. Φυσικά,αυτό μπορεί να επηρρεάσει σοβαρά μια αντιφά ομάδα εφόσον, αν συλληφθούν από την αστυνομία είναι σαν να συλληφθούν από τους ναζί. Το βλέπουμε σαν μια φυσική εξέλιξη. Επιτέλους, ένα παραδοσιακό επάγγελμα που είχε ταυτιστεί επί έναν αιώνα με ξυλοδαρμούς, κυνήγι κομμουνιστών και βασανιστήρια εχθρών του κράτους, βρήκε την απόλυτη πολιτική του έκφραση στο κόμμα της Χρυσής Αυγής. Φοβόμαστε, όμως, πως η χρυσή αυγή θα ξεπεραστεί από τους ψηφοφόρους της επειδή η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο ριζοσπαστική από τις πρωτοπορίες της.
Ας μην ξεχνάμε, τέλος, ότι οι μπάτσοι δεν είναι ο μόνος κλάδος που στηρίζει το εθνικοσοσιαλιστικό πρότζεκτ. Πιστεύουμε πως και άλλοι κλάδοι π.χ. ταξιτζήδες, δεν θα αποκλειστούν από τα οφέλη. Επίσης, δάσκαλοι, σεκιουριτάδες, οδηγοί λεωφορείων, δημοτικοί υπάλληλοι, νοσοκόμες, γιατροί κλπ αξίζουν μια ιδιαίτερη θέση στην λίστα που φτιάχνουμε εμείς σχετικά με την υποστήριξη που απολαμβάνουν.
4. PH2: Υπάρχει δημόσια αντιπαράθεση γύρω από τις δραστηριότητες των μελών της χρυσής αυγής κι, αν όχι, ποιός είναι ο λόγος για την απουσία μιας τέτοιας αντιπαράθεσης; Θα μπορούσε να διαβαστεί εν είδει μιας ευρύτερης δημόσιας επιδοκιμασίας;
Δεν ξέρουμε αν σας δημιουργήθηκε αυτή η εντύπωση από τον Ψαρρά ή κάποιον άλλο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ‘ομερτά’ ή ‘συνωμοσία σιωπής’ για την Χρυσή Αυγή και τους σκοπούς της στην ελληνική πολιτική. Αντιθέτως, υπερ-εκπροσωπούνται στα ΜΜΕ και οι αξιέπαινες πράξεις τους χαίρουν ευρείας αποδοχής. Αλλά, με έναν έμμεσο τρόπο. Τα μέινστριμ μήντια τους καταδικάζουν, οι πολιτικοί τους καταδικάζουν, κτλ όμως το να εστιάζεις στις βίαιες και παράνομες πράξεις τους είναι η καλύτερη διαφήμιση για αυτούς εφόσον σχεδόν ποτέ δεν τιμωρούνται! Έτσι, το προφίλ της οργάνωσης –ένα προφίλ που χτίστηκε προσεκτικά και σταθερά τους τελευταίους 10 μήνες- είναι ενός ‘αντι-συστημικού’ κόμματος (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), που δεν παίζει με τους κανόνες του παιχνιδιού και βασικά κάνει αυτό που υπόσχεται: λύνει προβλήματα του ελληνικού κράτους που έμεναν άλυτα για χρόνια (π.χ. το ‘μεταναστευτικό’). Αυτή είναι η αναμφισβήτητη εικόνα που κέρδισε στα ΜΜΕ η Χ.Α.
Να σημειώσουμε ότι ο δημόσιος διάλογος γύρω από την Χ.Α. έχει ξεκινήσει από το εσωτερικό της τρικομματικής κυβέρνησης, με τον Βενιζέλο,να υποστηρίζει ότι η Χ.Α. θα έπρεπε να κηρυχθεί παράνομη και να απαγορευτεί και τον Σαμαρά να διαφωνεί λέγοντας ‘αν τους απαγορεύσουμε, θα τους δυναμώσουμε’. Αυτό είναι ένα ασήμαντο ντημπέιτ προφανώς επειδή η Χ.Α. ήρθε για να μείνει, είτε ως οργάνωση είτε ως ρόλος προς εργαλειοποίηση και πρωτοπορία για αντιπροσώπευση και ξεσπάσματα. Αλλά το ντημπέιτ το ίδιο είναι χρήσιμο για τους έλληνες διανοούμενους και για βαθιές (βαθιές σε σημείο υπνηλίας…) συζητήσεις στις ελληνικές εφημερίδες. Ένα συγκεκριμένο κομμάτι της αριστεράς, αυθεντικά ελληνική, ακολουθεί την θέση του ΠΑΣΟΚ και πίσω από αυτό μπορούμε να δούμε την ελληνοαριστερή αντίληψη ότι «οι έλληνες δεν είναι ρατσιστές, το πρόβλημα είναι η χρυσή αυγή και μια ντουζίνα ναζήδες». Παρόλα αυτά το απλό επιχείρημα δηλαδή ότι πρέπει να απορρίψουμε την Χ.Α. επειδή «δεν γουστάρουμε τον ναζισμό!» δεν τίθεται ΚΑΝ από την ριζοσπαστική αριστερά. Δεν ξέρουμε τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε. Θα έπρεπε να πείσουμε κάποιον –και σε ποια γλώσσα να του/της μιλήσουμε – να μισεί ανθρώπους που αγαπούν το Άουσβιτς;
5. PH2: Θα λέγατε πως η παρούσα κατάσταση έχει στη ρίζα της αποκλειστικά την οικονομική και μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. ή υπάρχουν/υπήρχαν θεμελιώδη προβλήματα μάλλον μέσα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία τα οποία είναι υπεύθυνα για την κρατική κρίση;Πως εκτιμάτε την κατάσταση σήμερα στην ελλάδα, τι έχει αλλάξει μέσα στους τελευταίους μήνες?
Δεν ενδιαφερόμαστε για το ζήτημα της ελληνικής οικονομικής κρίσης, ή οποιασδήποτε κρατικής κρίσης. Ακόμα και ομάδες της ριζοσπαστικής αριστεράς στην ελλάδα λένε ότι η ελλάδα, λόγω του ΔΝΤ ή της ΕΕ ή των πολιτικών του ελληνικού κράτους…θα ‘γίνει Κίνα’, ή ‘ η Ελλάδα θα γίνει Βουλγαρία’. Εννοούν με μισθολογικούς όρους,ή ποιότητας ζωής. Λοιπόν, αυτό για εμάς δεν είναι απειλή. Είναι ευχή. Επειδή θα απολαύσουμε και άλλο την ελληνική εξαθλίωση και επειδή ξέρουμε πως δουλεύει ο καπιταλισμός και αν «η Βουλγαρία είναι όπως είναι» και η οικονομική κατάσταση της ακούγεται σαν απειλή στα ελληνοαριστερά αυτιά, αυτό οφείλεται στο τι «ήταν η Ελλάδα» κατά την διάρκεια των τελευταίων είκοσι χρόνων – ένας οικονομικός παράδεισος. Παράδεισοι φυσικά δεν υπάρχουν ούτε στον καπιταλισμό. Για μια ακόμη φορά λοιπόν, ελλάδα σκάσε!
6. PH2: Μοιράζεται το αριστερό κίνημα στην ελλάδα τις απόψεις σας; Υπάρχουν διαφοροποιήσεις σε αυτές τις εκτιμήσεις από πολιτικές φράξιες μέσα στο κίνημα και πως θα τις περιγράφατε; Ακόμα, π.χ., και στο ζήτημα του αντισημιτισμού…
Θα λέγαμε πως η μέινστριμ αριστερά έχει την αντίθετη θέση από την δική μας. Αλλά…όπως θα έλεγαν και οι Café Morgenland «κάποια πράγματα είναι τόσο λάθος,που ούτε τα αντίθετα τους δεν είναι σωστά». Το πρόβλημα τους μας είναι εμφανές. Αγαπούν τόσο πολύ τον ελληνικό λαό τους που δεν μπορούν να αναπτύξουν πολιτικές θέσεις που βλάπτουν με οποιοδήποτε τρόπο το αντικείμενο της λατρείας τους.
Είναι βαρετό να σας προσφέρουμε έναν πολιτικό χάρτη των ομάδων της αριστεράς, με βάση τις θέσεις τους για την κρίση. Παρόλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε μερικά πράγματα για τις θέσεις τους όσον αφορά τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό. Το κύριο κομμάτι της Αριστεράς βλέπει τον ρατσισμό ως αποτέλεσμα της κρίσης. Για αυτούς ,συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και πολλές άλλες φράξιες της άκρας αριστεράς, ο ρατσισμός είναι ένα δευτερεύον ζήτημα και ο αντισημιτισμός… απλά ανύπαρκτος. Μόνο μια μειοψηφία της αριστεράς βάζει τον ρατσισμό ως προτεραιότητα στην ατζέντα τους, και από αυτούς οι περισσότεροι εστιάζουν στους νεοναζί και όχι στις δραστηριότητες της ελληνικής κοινωνίας. Μόνο ελάχιστες ομάδες συμφωνούν με την πολιτική θέση ότι η «ελλάδα είναι μια χώρα ρατσιστών»- τόσο λίγες που θα μπορούσαμε να τις αναφέρουμε ονομαστικά! Αυτή η κατάσταση φυσικά μειώνει το εύρος επιλογών για πολιτικές συμμαχίες.
Όσον αφορά τον αντισημιτισμό, σχεδόν κανείς δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει τίποτα και η μοναξιά είναι δεδομένη για όποιον διαφωνεί με τον αντισημιτισμό στο κίνημα ή στην κοινωνία. Και ας μην πούμε για την αντίσταση στον αντισιωνισμό ως τέτοιο. Είναι πολύ πιο εύκολο να βρεις κριτική στον αντισημιτισμό σε μια συντηρητική εφημερίδα παρά μια αριστερή. Δυο παραδείγματα από την πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα. Το πρώτο είναι όταν ο Τζίμης Πανούσης διαφήμισε το νέο σόου του γεμίζοντας την πόλη με αφίσες-φανταστείτε πάνω από 10.000 αφίσες στην Αθήνα. Οι αφίσες φέρουν μια σβάστικα-αστέρι του Δαβίδ. Ο μόνος που έγραψε κάτι εναντίον ήταν ένας δημοσιογράφος της Καθημερινής.
Δεύτερο παράδειγμα: η Μαρία Παντελή, το όνομα της οποίας ήταν στην διαβόητη ‘λίστα Λαγκάρντ’, μια λίστα που συμπεριλάμβανε 2.000 ονόματα ελλήνων εκατομμυριούχων που μετέφεραν το κεφάλαιο τους σε τράπεζες στην Ελβετία, επειδή φοβόντουσαν ελληνική χρεωκοπία και επίσης επειδή δεν ήθελαν να φορολογηθούν από το ελληνικό κράτος, έδωσαν χτες συνέντευξη στο ΒΗΜΑ. Η Παντελή ήταν σύμβουλος του πρώην υπουργού Οικονομικών αλλά και ενός ελληνο-ισραηλινού επιχειρηματία, του Μιωνή. Και στοχοποιήθηκε, ακριβώς, από τα ελληνικά ΜΜΕ πέρσι ως εκπρόσωπος του ‘καπιταλιστή τοκογλύφου’. Η Παντελή δήλωσε: “Υπάρχει ένα ισχυρό λόμπι αντισημιτών στην ελληνική κυβέρνηση.” Είπε, επίσης, πως ολόκληρη η στοχοποίηση του αφεντικού της και της ίδιας ξεκίνησε από τον Μάκη Βορίδη, παλιό συμμαθητή του Μιωνή. Ο Βορίδης ανήκε μέχρι πέρσι στο ακροδεξιό κόμμα ΛΑΟΣ και όταν ήταν φοιτητής της Νομικής, φωτογραφήθηκε να κουβαλάει ένα τσεκούρι πριν να επιτεθεί μαζί με φίλους και συντρόφους του σε αντιφασιστική πορεία. Τον απέβαλλαν από το Σωματείο των Φοιτητών Νομικής τότε αλλά όχι την ίδια την Νομική. Μετά, πήρε την θέση του «εκπαιδευτή» στους νεοναζί της Χρυσής Αυγή. Μετά δούλεψε ως δικηγόρος και έστησε μια διακριτή εθνικιστική οργάνωση,το ‘Ελληνικό Μέτωπο’. Τώρα έχει ανέβει στα ανώτατα κλιμάκια της ιεραρχίας της Νέας Δημοκρατίας. Πιστεύουμε πήρατε μια γεύση ελληνικής πραγματικότητας… από αυτές τις γραμμές. Και τώρα φανταστείτε έναν ριζοσπαστικό χώρο στην ελλάδα που θεωρεί τον αντισημιτισμό ως ανύπαρκτο ζήτημα ή την σύνδεση ανάμεσα σε κρίση και αντισημιτισμό ως άνευ ουσίας, ή να μας αποκαλούν αυτοί οι ‘σύντροφοι’: ‘πράκτορες του Ισραήλ’ και ‘τρελούς που βλέπουν φαντάσματα’.
Και αυτό επειδή είναι τόσο…έλληνες στην Αριστερά. Ακριβώς όπως ο συντηρητικός, πρώην ναζί, υπουργός της Νέας Δημοκρατίας βλέπει ότι η στοχοποίηση ενός Εβραίου ως υπεύθυνου για την ελληνική κρίση θα είναι καλό κόλπο για να πείσει ότι οι Εβραίοι είναι υπεύθυνοι για την ελληνική κρίση, αντίστοιχα η ελληνική αριστερά στοχοποιεί το ελληνικό κράτος επειδή είναι πολύ ‘σοφτ’ προς το εβραϊκό κράτος. Είναι κοινό ανάμεσα στους αριστερούς να κατηγορούν το ελληνικό κράτος ως φιλοσιωνιστικό, ειδικά μετά την τυπική συμμαχία του Ισραήλ με την ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια. Αλλά πως διαφέρει αυτό από τον λόγο περί ZOG των νεοναζί;
Κι ένα πιο πρόσφατο που μας αφορά. Η τελευταία μας αφίσα καλούσε σε εκδήλωση ενάντια στον ελληνικό αντισημιτισμό. Η αφίσα είχε ένα κίτρινο αστέρι του Δαβίδ,σαν αυτά που αναγκάζονταν να φοράνε οι Εβραίοι πριν 70 χρόνια. Λοιπόν, αυτή η αφίσα κέρδισε το βραβείο πιο σκισμένης αφίσας για το 2012 εφόσον κράτησε μόνο λίγες ώρες ή μέρες στους τοίχους του κέντρου και των Εξαρχείων. Αυτή είναι η κατάσταση όσον αφορά την κριτική του αντισημιτισμού. Φυσικά δεν χάνουμε την πίστη ή αν προτιμάτε την τρέλα μας… Για το Antifa Negative η υπεράσπιση του δικαιώματος ύπαρξης του Ισραήλ είναι ένα ζήτημα προτεραιότηας στον αγώνα μας ενάντια στον ελληνικό αντισημιτισμό. Αυτή η θέση μας συμπεριλαμβάνεται στο «ανθελληνικό μανιφέστο!»: «Ο ανθελληνικός αντιφασισμός μέσα στο πλαίσιο του αντισημιτικού οχετού στην ελλάδα κι αλλού αναγνωρίζει ως δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ αντισιωνισμού και αντισημιτισμού, για αυτό διακηρύσσει ότι «κάθε αντισιωνισμός είναι αντισημιτισμός». […] Το «ποτέ ξανά» σ ή μ ε ρ α φαίνεται ότι μπορεί να το εγγυηθεί για τους Εβραίους – και σε ένα μίνιμουμ πάντα – μόνο ο ισραηλινός στρατός και κανείς άλλος. Ισραήλ και Ολοκαύτωμα (Shoah) για εμάς πάνε μαζί. Λέμε για ‘εμάς’, γιατί άλλοι (ακόμα και επιζώντες του Ολοκαυτώματος), μπορούν να το δουν αλλιώς και να είναι όμως παρά τις διαφορές τους, επίσης υπέρ της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ. Η κυρίαρχη διαφορά ανάμεσα σε εμάς και σε όλους σχεδόν τους άλλους (εκτός π.χ. επιζώντων όπως του Ζαν Αμερύ και μερικούς ελάχιστους ακόμα), είναι ότι για εμάς δεν τελειώνει το θέμα του Ολοκαυτωματος με την εξασφάλιση της ύπαρξης του Ισραήλ, αυτό μάλιστα θα ήταν το ελάχιστο. Επειδή ακριβώς το Ολοκαύτωμα, λόγω παρελθόντος δεν διορθώνεται, αποτελεί ένα ζήτημα που ούτε απαντήθηκε ούτε λύθηκε και άρα παραμένει ανοιχτό.»
7. PH2: Ποιές είναι οι δικές σας πολιτικές στρατηγικές και ποιά τα αιτήματα και οι κριτικές ειδικά απέναντι στη ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε κανένα αίτημα που να απευθύνεται προς την ριζοσπαστική αριστερά. Ρατσισμός, αντισημιτισμός, πατριαρχία και όλα τα υπόλοιπα είναι αρκετοί λόγοι για να ξενερώσουμε με τις περισσότερες ομάδες. Ας σας δώσουμε μια πιο συγκεκριμένη εικόνα όσον αφορά τον ελληνικό αντιφασισμό: α) σε κάποιες από εμάς δεν επιτράπηκε να φωνάξουν συγκεκριμένα ανθελληνικά συνθήματα σε μια σειρά από αντιφασιστικές διαδηλώσεις πέρσι, β) σε κάποιες από εμάς δεν επιτράπηκε από μια αναρχική αντιφασιστική συνέλευση να γράψουμε ανθελληνικά συνθήματα στους τοίχους, όπως «Ελλάδα Σκάσε!», γ) κάποιες από εμάς κατηγορήθηκαν ως Αλβανίδες ή Εβραίες εθνικίστριες κτλ. Όπως βλέπετε κανείς δεν μπορεί να προσδοκά ή να απαιτεί κάτι από έναν τέτοιο χώρο.
Συνεπώς, προσπαθούμε να μην αναπτύσσουμε συμμαχίες με ανοιχτά αντισημιτικές ομάδες, με σεξιστές ή ρατσιστές. Επίσης, προσπαθούμε να μην έχουμε πολιτικούς δεσμούς με ομάδες που αφήνουν χώρο για συζήτηση με τους θύτες ρατσιστικών επιθέσεων. Π.χ. γινόταν μεγάλη συζήτηση σε κάποια φάση για τα 15χρονα παιδιά που επιτίθενται σε μετανάστες. Για μεγάλο κομμάτι του χώρου αυτά τα παιδιά είναι απλώς…’παιδιά’ που κάπως μπερδεύτηκαν σε κάποιο σημείο. Για εμάς, είναι απλώς ‘ρατσιστές’ που προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά των μεταναστών να χάσουν την παιδική τους ηλικία. Γενικά, δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Στα ‘επαναστατικά Εξάρχεια’ το να κυνηγάς μετανάστες λέγοντας τους ‘βαποράκια’ είναι κοινή πρακτική. Οι αναρχικοί ισχυρίζονται ότι επιτίθενται στα βαποράκια επειδή τα ταυτίζουν με αντιπροσώπους του κράτους, που ταίζουν ναρκωτικά την νεολαία και διεισδύουν στον ριζοσπαστικό χώρο. Αυτή η θεωρία συνωμοσίας υποστηρίζεται από πολλές αναρχικές ομάδες και έχει ακόμα προκαλέσει και εμπρησμούς ενάντια σε καταλήψεις στέγης στα Εξάρχεια που θεωρούνται αρχηγεία της…μαφίας των ναρκωτικών. Δεν μας εκπλήσσει βέβαια που η συγκεκριμένη…μαφία έχει εθνικότητα και δεν είναι ελληνική. Την αποκαλούν η ‘αλβανική μαφία’.
Σε ένα τέτοιο ρατσιστικό και ανθυγιεινό περιβάλλον το να κάνουμε κριτική σε άλλα πιο κλασσικά προβλήματα στον ριζοσπαστικό χώρο όπως η αδιάκοπη αναζήτηση για το επαναστατικό υποκείμενο έρχεται δεύτερο στην ιεράρχηση. Γενικά προσπαθούμε να κάνουμε την κριτική μας ορατή και να μην καλύπτουμε τις διαφορές μας με όλες αυτές τις ομάδες. Βλέπουμε αυτή την πρακτική ως πιο παραγωγική από το να χάνουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να μεταπείσουμε ρατσιστές. Για αυτό επιλέξαμε (και ταυτόχρονα ωθηθήκαμε προς) το λεγόμενο ‘αντικοινωνικό δρόμο’.
Η ομάδα μας δημιουργήθηκε πριν ένα χρόνο από μετανάστες και έλληνες και βασικά στοχεύει να μιλήσει και να απευθυνθεί στην λεγόμενη δεύτερη γενιά μεταναστών στην ελλάδα. Η δεύτερη γενιά είναι η γενιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ελλάδα, βίωσε η ίδια τον ρατσισμό και έχει βιώσει τον ρατσισμό που δέχτηκαν οι γονείς της ως ένα βαθμό. Πιστεύουμε πως αυτή η γενιά έχει πολλά να πει. Για αυτό τον λόγο κάποια από τα κείμενα στο σάιτ μας, κάποιες αφίσες, κτλ μεταφράζονται στα αλβανικά και στα αγγλικά και γενικότερα προσπαθούμε να συνδεθούμε με μετανάστες δεύτερης γενιάς. Αυτό είναι ένα παράδειγμα των στρατηγικών θα μπορούσαμε να πούμε.
Με περισσότερα λόγια: πριν τρεις βδομάδες, 3 μαθητές λυκείου στον Πειραιά έδεσαν με σχοινί έναν άλλο μαθητή, ινδικής καταγωγής, σε ένα δέντρο. Και ξεκίνησαν να τον δέρνουν. Τους βρήκαν και τους τιμώρησαν. Ομολόγησαν το σφάλμα τους αλλά είπαν ότι το κίνητρο τους δεν ήταν ρατσιστικό. Το συμβάν έλαβε χώρα μέρα, σε κεντρικό δρόμο του Πειραιά και κανένας δεν παρενέβη, ούτε καν ενήλικος. Αντίθετα, ο Υπεύθυνος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δήλωσε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ότι οι περαστικοί έδιναν συγχαρητήρια στους θύτες. Παρόμοια ήταν και η αντίδραση της μητέρας ενός από τους θύτες. Υπάρχει μια βασική διαφορά στο πως θα αντιμετωπίζαμε ένα τέτοιο περιστατικό και πως θα το αντιμετώπιζαν οι συνηθισμένοι αντιφασίστες. Ο μέσος αντιφασίστας θα ρώταγε για την ηλικία των θυτών, θα ερευνούσε τα αισθήματα τους, αν ο πατέρας τους είναι άνεργος ή αν ξύπνησαν στραβά το πρωί. Έπειτα θα προσπαθούσαν να βρουν τα κίνητρα των πράξεων τους και μετά μπορεί να ξεκινούσαν να οργανώσουν μια διαδήλωση στην περιοχή, αν οι ντόπιοι συμφωνούσαν με ένα τέτοιο θορυβώδες γεγονός και έπειτα θα γέμιζαν την γειτονιά με αντιφασιστικές αφίσες ως επίδειξη πολιτικής ηγεμονίας στην περιοχή… Τα συνθήματα στην διαδήλωση θα στόχευαν να πείσουν τους θύτες και τους γονείς τους, γείτονες κτλ να μην γίνουν ρατσιστές αλλά αναρχικοί ή αριστεροί επαναστάτες. Και θα έδιναν έμφαση στον ταξικό χαρακτήρα του αντιφασισμού τους εφόσον το σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού είναι ο φασισμός, σε τελική ανάλυση… Εμείς από την άλλη θα προσπαθούσαμε να βρούμε τους θύτες και να διασφαλίσουμε ότι θα απέχουν από κάθε ρατσιστική πρακτική στο μέλλον.
8. PH2: Negative έχετε ασκήσει μια κριτική στην λεγόμενη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στην ελληνική αριστερά και σε γερμανικές ομάδες που μοιάζουν να μη νοιάζονται ή και να συναινούν στον αντισιωνισμό των ελληνικών ομάδων. Θα θέλατε να πείτε κάτι άλλο για αυτά;
Μπορούμε να συνοψίσουμε ό,τι έχουμε ήδη πει. Πιστεύουμε ότι οι γερμανοί αντιφάδες – αν είναι συνεπείς με αυτά που λένε στην γερμανία – δεν θα έπρεπε να ‘θυσιάσουν’ το περιεχόμενο τους για να ζήσουν το ριζοσπαστικό ελληνικό όνειρο στα Εξάρχεια. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να είσαι αντι-αντισημίτης στην γερμανία και φιλο-αντισημίτης στην ελλάδα. Η αναζήτηση των γερμανών αριστερών για έναν επαναστατικό Παράδεισο ή Υποκείμενο ή ίσως η αντιιμπεριαλιστική φαντασίωση που διακατέχει πολλούς, δεν θα έπρεπε να τους οδηγήσει να κλείνουν τα μάτια τους απέναντι σε οτιδήποτε προβληματικό (αντισημιτικό, εθνικιστικό κτλ) στις επαναστατικές διακοπές τους… Αλλά αν ήταν μόνο ένα ζήτημα συνέπειας δεν θα ασχολούμασταν καν να το πούμε δημόσια. Το πρόβλημα είναι ότι καταφάσκοντας ή δείχνοντας αλληλεγγύη σε αυτού του είδους τον ελληνικό αναρχισμό/αντιφασισμό, υποτιμούν το βίωμα των μεταναστών στην ελλάδα και τον ίδιο τον ελληνικό ρατσισμό.
Φεβρουάριος 2013