Έχουν περάσει 15 χρόνια σχεδόν πια από τότε που οι πρώτες αυτόνομες αντιφασιστικές ομάδες άκουσαν τις καχύποπτες ερωτήσεις: «μα, γιατί έχετε κολλήσει με τους εβραίους;», «γιατί ασχολείστε με τον αντισημιτισμό;». Αν μη τι άλλο, υπήρχε το εύφορο έδαφος να καλλιεργούνται αυτές οι ερωτήσεις εκείνη την εποχή. Σε κανέναν τότε η παγκόσμια κατάσταση δεν θύμιζε «φασισμό», οι ακροδεξιοί ήταν κατά κύριο λόγο παντού στις τρύπες τους ή μόλις ξεμυτίζανε, ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν μια ιδέα χωμένη στο χρονοντούλαπο και έπιανε ίδιο χώρο με οποιαδήποτε άλλη ιστορική γνώση, ενώ η κλασική ελληνική διαπαιδαγώγηση – από την οικογένεια, το σχολείο, τα ΜΜΕ αλλά και την ίδια την αριστερά – ελάχιστα έως τίποτα δεν περιλάμβανε για την εξόντωση των εβραίων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά εκείνη την περίεργη λέξη, τον ‘αντισημιτισμό’.
Βρισκόμαστε αλλού πια. Οι καχύποπτες ερωτήσεις έχουν μειωθεί, για διάφορους λόγους. Είτε γιατί εκείνες οι πρώτες αυτόνομες ομάδες αφήσανε μια παρακαταθήκη και μια σειρά αιχμών που έθεσαν ζητήματα. Είτε γιατί ο καθένας και η καθεμιά πια καταλαβαίνουν λόγω της παγκόσμιας αλλά και της ντόπιας κατάστασης, ότι ο πλανήτης αυτός δεν τελείωσε με τους φασίστες το ’45.[1] Η δικαίωσή μας στο να επιμένουμε ως αντιφασίστ(ρι)ες το 2019 να συμμετέχουμε στη μάχη ενάντια στον αντισημιτισμό θεωρούμε πως έχει έρθει μέσω ακριβώς αυτής της συνείδησης, πως με τον φασισμό έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς. Οι πρώτες εκείνες ομάδες επισήμαιναν πως μολονότι οι ναζί ηττήθηκαν στο Βερολίνο, η ιδεολογία τους, η τεχνική τους παράδοση εξόντωσης, τα εγκλήματά τους πέρασαν μέσα στο χρόνο. Σε αυτό το πλαίσιο είναι που ήρθε και η συνείδηση πως αντισημιτισμός δεν ήταν και δεν μπορεί να είναι και σήμερα μόνο το να φωνάζεις ‘‘juden raus’’, να υπογράφεις με σβάστικα και να ξέρεις απ’ έξω τον εθνικό ύμνο της γερμανίας.
Μολονότι το κυνήγι εναντίον των εβραίων συνεχίζεται σε μικρή κλίμακα απ’ άκρη εις άκρη στον πλανήτη (από τη Γαλλία ως τις Η.Π.Α.), ο αντισημιτισμός θριάμβευσε κυρίως ως μια ανατρεπτική δήθεν κοσμοαντίληψη. Λόγω της ταύτισης των εβραίων με τα ‘λόμπι της παγκόσμιας εξουσίας’, ο αντισημιτισμός συνιστά μια κοσμοαντίληψη που εδράζεται πάνω στις θεωρίες συνωμοσίας και σε ορισμένες, δεκτικές συνωμοσιολογικών προσεγγίσεων, αντιιμπεριαλιστικές θεωρίες της μεταπολεμικής αριστεράς. Είναι πάνω σε αυτή την τελευταία σύνδεση που το Ισραήλ, ως εβραϊκό κράτος, αναγνωρίζεται ως το «πιο διαβολικό» κράτος στον κόσμο και πάνω σε αυτή τη βάση που συνιστά υποτίθεται το χειρότερο κράτος του κόσμου. Λόγω της ταύτισης των εβραίων με το ‘χρήμα’, ο αντισημιτισμός θριαμβεύει, παράλληλα, στις αντικαπιταλιστικές αντιλήψεις που εστιάζουν στην καταστροφή της σφαίρας κυκλοφορίας του κεφαλαίου, του χρηματιστηριακού κεφαλαίου που εκπροσωπούν κυρίως οι τράπεζες.
Θεωρούμε πως δώσαμε παραπάνω σημασία στον αντισημιτισμό επειδή δώσαμε παραπάνω σημασία απ’ ότι μας επέτρεψε κανείς στην ελλάδα – οικογένεια, σχολείο, ΜΜΕ και η αριστερά – να δώσουμε πάνω στην εβραϊκή γενοκτονία. Ήταν μια ανάρμοστη γνώση να συνειδητοποιήσουμε ότι οι εβραίοι εξοντώθηκαν ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, εθνικής καταγωγής και ταξικής θέσης γιατί αυτό εξέθετε την επικινδυνότητα κάθε ρατσισμού και κάθε εθνικισμού αλλά και κάθε επαναστατικής θεώρησης να ερμηνεύσει απόλυτα τον κόσμο και να αποτρέψει τα στρατόπεδα εξόντωσης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν μια ανάρμοστη γνώση γιατί συνειδητοποιούσαμε πως το Άουσβιτς δεν συνιστούσε «διακοπή» του πολιτισμού και της προόδου αλλά απαραίτητο κομμάτι της σε έναν κόσμο οργανωμένο από εθνικά ομοιογενείς κρατικές οντότητες, έναν κόσμο τεχνικής εξέλιξης των μέσων εξόντωσης των μειονοτήτων. Ήταν μια ανάρμοστη γνώση, τέλος, γιατί συνειδητοποιούσαμε πως το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη μονάχα στην Πολωνία και τη Γερμανία, αλλά και στην ελλάδα, με ντόπιους θύτες και ντόπια θύματα. Όλη αυτή η ενασχόληση και η γνώση μας προίκισε με μια σφαιρικότερη αντίληψη για την ανθρώπινη κατάσταση αλλά και τη δική μας μοριακή πραγματικότητα. Και, παράλληλα, ενδυνάμωσε την πίστη μας και την αποφασιστικότητά μας στη σημασία του αντιφασισμού σήμερα. Αυτά είναι όσα μοιράστηκε το antifa negative τα τελευταία επτά χρόνια με εκατοντάδες άλλους και άλλες συντρόφισσες.
Δεν πιστεύαμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο ούτως ή άλλως, βέβαια, γιατί οι εμπειρίες μας από τη ζωή, άφηναν έκθετες τις σχέσεις εξουσίας και τον ανταγωνισμό για την επιβίωση, είτε των ατόμων είτε των ιδεολογιών τους. Τα βαθιά θεμέλια της επιρροής του Άουσβιτς μέσα μας, όμως, μας έχουν κάνει να μην πιστεύουμε (ακόμα περισσότερο) πια σε παραμύθια όπως το ότι οι ριζοσπαστικοί χώροι της αριστεράς αποτελούνται από ανιδιοτελείς επαναστάτες που έχουν απαρνηθεί εξολοκλήρου τις εξουσιαστικές αντιλήψεις και πρακτικές τους και χτίζουν ακάματα μια ουτοπία ισότητας και ελευθερίας. Έτσι, όταν αρχίσαμε να μιλάμε ενάντια στον αντισημιτισμό από τη δική μας σκοπιά, δηλαδή από αυτόνομη αντιφασιστική, δεν ήταν και ότι πέσαμε από τα σύννεφα που αντιμετωπίσαμε ένα περιβάλλον, από άμεσα εχθρικό έως αδιάφορο. Και, μολονότι οι δεκάδες που το 2005 ψέλλιζαν κάτι για τον αντισημιτισμό έχουν πια πολλαπλασιαστεί, γνωρίζουμε καλά πως είναι εκατοντάδες ακόμα εκεί έξω που τίθενται σήμερα ρητά εναντίον της μάχης κατά του αντισημιτισμού – και θεωρούν και τους/τις εαυτούς/-ές τους αντιφασίστες.
Το antifa negative έχει δεχτεί ‘το στίγμα’ του να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη του να αποτελεί μια από τις ελάχιστες, αν όχι τη μόνη ομάδα, που μιλάει ανοιχτά ενάντια στον αντισημιτισμό από το 2012, τη χρονιά της δημιουργίας του. Απειλές και επιθέσεις, ακόμα και σωματικές, έχουν λάβει χώρα εναντίον μας και τις έχουμε καταγράψει δημόσια στα κείμενα ‘το καρφί στο μάτι’ και ‘ατυχήματα στα εξάρχεια’.[2] Απειλές, συκοφαντίες και λεκτικές επιθέσεις συνεχίστηκαν και το 2018 μέσα σε ένα κλίμα όχλου υποτίθεται με αφορμή τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή (τις δολοφονίες Αράβων της Παλαιστίνης στον μήνα διαδηλώσεων που διοργάνωσε η Χαμάς). Σε μια αφισοκόλληση της συλλογικότητας τον Μάιο του 2018, ένας τύπος – που αργότερα μάθαμε μάλιστα ότι είναι και ιδιοκτήτης γυμναστηρίου κραβ μαγκά (αυτό το αφήνουμε στην κρίση των αναγνωστών/αναγνωστριών) απείλησε μέλη του antifa negative ότι θα τους χτυπήσει, φωνάζοντας παράλληλα «γαμώ το Ισραήλ σας γαμώ» στην οδό Πατησίων. Λίγες μέρες αργότερα, ζητήθηκε ο λόγος από ένα μέλος της συλλογικότητάς μας κατά την ώρα της δουλειάς του (ντελίβερι) για το σύνθημα «ενάντια σε κάθε αντισημιτισμό, δεξιό και αριστερό» που γράφτηκε στα Εξάρχεια – και θεωρήθηκε ότι το έχει γράψει το antifa negative μολονότι δεν είχε δική μας υπογραφή – δίπλα στο σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Εκείνος που έθεσε το ζήτημα, πρόσθεσε πως το ζήτημα πρέπει να λυθεί μεταξύ μας «με δέκα μπουνιές και δέκα μαχαιριές». Αλλά κάθε σώμα που απειλεί χρειάζεται και εκείνους που θα σηκώσουν το δάχτυλο και θα δείξουν τους άξιους λιντσαρίσματος. Ένας τέτοιος… είναι ένας μπλόγκερ που από τον Δεκέμβριο του 2017 πρακτορολογεί κατά του antifa negative, παίζοντας τον ρόλο αυτού που ανάβει τα πάθη, σε αυτό τον κύκλο απειλών και βίας. Ο συγκεκριμένος διαδίδει με αφίσες παλιά σιωνιστικά και αραβικά εθνικιστικά συνθήματα τύπου ‘’Palestine will be free from the river to the sea’’ που ούτε οι εθνικισμοί της Μέσης Ανατολής πλέον δεν ασπάζονται πλέον (η ερώτηση είναι προφανής εδώ: οι Παλαιστίνιοι τι φταίνε;). Κι ένας άλλος αριστερός πατριώτης μπλόγκερ χρεώνει στο antifa negative επίσης ‘πρακτόρικη δράση’, αλλά το πάει και παραπέρα και στιγματίζει την υποτιθέμενη ‘εβραϊκή καταγωγή’ των μελών του, διαπιστώνοντας έτσι την ‘αχαριστία των εβραίων της ελλάδας’ στη δράση της συλλογικότητάς μας. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ‘δουλειά’ και των δύο παραπάνω αριστερών μπλόγκερς έχει αναπαραχθεί επαινετικά από συγκεκριμένους νεοναζί και ακροδεξιά Μ.Μ.Ε. (βλ. την ιστοσελίδα του νεοναζί Καλέντζη και την ηλεκτρονική εφημερίδα Αττικά Νέα). Αξίζει να σημειωθεί ακόμη ότι μέσα στο 2017 το Star Channel αφιέρωσε ρεπορτάζ σε αφίσα που είχαμε βγάλει για τον ελληνικό εθνικισμό κινητοποιώντας μια αντίστοιχη πρακτορολογία, λέγοντας πως δουλεύουμε για τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες. Στο ρεπορτάζ μιλήσανε διάφοροι σύμβουλοι του ΥΠ.ΕΞ. και πρώην πράκτορες της Ε.Υ.Π. Ενώ την ίδια χρονιά που μας πέρασε, σύντροφοι του περιοδικού απειλήθηκαν από νεοναζί και παρακρατικούς, απειλές που συνοδεύτηκαν από κλήσεις στην Ασφάλεια. Τι καταλαβαίνουμε εμείς από όλα αυτά και την ποικιλία των κατηγόρων μας; Ότι ο λόγος μας ως αντιφασιστικής συλλογικότητας ενοχλεί. Ότι σε μια χώρα όπως η ελλάδα όπου ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός είναι πάγιες αξίες, όσοι ακολουθούν αντίθετη ρότα, φαίνονται σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Το γιατί επιτρέπουν οι αριστεροί, αυτόνομοι κλπ να ταυτίζεται ο λόγος τους (η πρακτορολογία, η συνωμοσιολογία κτλ αλλά και η προσφυγή σε απειλές και βία κάθε είδους) με παρακρατικούς και κρατικούς συμβούλους είναι ένα θέμα που πρέπει να επιλύσουν αυτοί και όχι εμείς.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ όσα εκφράζαμε δεν ήταν αυτονόητα και ‘εύκολα θέματα’. Μολονότι οι πολιτικοί χώροι στους οποίους μεγαλώσαμε και κινούμαστε ευαγγελίζονται τη μάχη ‘ενάντια σε κάθε εξουσία’, αυτή ενάντια στον αντισημιτισμό φαίνεται να αποτελεί εξαίρεση και ο αντισημιτισμός να έχει πάρει συγχωροχάρτι. Και ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία θεωρούταν μέχρι πρότινος φυσικά αναχρονιστικός από τα πλειοψηφικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας (και των πολιτικοποιημένων στην αριστερά), μιας και όπως έλεγαν, το «γυναικείο ζήτημα» έχει λυθεί εδώ και δεκαετίες. Αντίστοιχα φυσικά λέγεται για τον ρατσισμό με χίλιες δυο δικαιολογίες για τους έλληνες. Και κάτι αντίστοιχο λέγεται για τον αντισημιτισμό, ο οποίος με τη συντριβή των ναζί στο Βερολίνο θεωρείται παρελθόν, μιας και θεωρούταν αποκλειστικά ‘γερμανική λόξα’. Ωστόσο, ο τρόπος που αντιδρούν οι ‘σύντροφοι’ με αυτό τον κύκλο βίας, σωματικής και λεκτικής, απειλών και συκοφαντιών, δεν δείχνει ότι εναντιώνονται σε κάτι που δεν υπάρχει (αντισημιτισμός) και στην τελική θα ήταν αδιάφορο, αλλά δείχνει αντιθέτως ότι πασχίζουν να μην υπάρξει ποτέ αντίλογος στην κυρίαρχη αντισημιτική συνείδηση, κομμάτι της ντόπιας εθνικής συνείδησης.
Αντίστοιχη φημολογία και βία επιφυλασσόταν απέναντι στις πρώτες ομάδες που μίλησαν για το θέμα στον ελλαδικό χώρο, όπως το terminal119. Λεγόταν σε πηγαδάκια αναρχικών ότι διαδήλωσαν στη Θεσσαλονίκη με ισραηλινές σημαίες (!) και έτσι είχε αρχίσει να μπαίνει σε κίνηση η πρακτορολογία και διάφορες θεωρίες συνωμοσίας. Φήμες που αγκαλιάζονταν βέβαια από τις νεοναζί ομάδες οι οποίοι έδιναν τον δικό τους τόνο, είτε με τον Μαύρο Κρίνο τότε που υποστήριζε πως το terminal119 είχε ανοίξει σημαία της Σαουδικής Αραβίας (!) σε μια προσευχή μουσουλμάνων στην Αθήνα, είτε με αφιερώματα της ιστοσελίδας της χρυσής αυγής που προβαίνανε σε απειλές κατά των «λυσσασμένων ανθελλήνων που υποστηρίζουν το ισραήλ»… Αντίστοιχη φημολογία έχει αναπτυχθεί γύρω από την περιβόητη σημαία του ισραήλ που ανοίχτηκε στο θέατρο Κακογιάννη το 2014. Μολονότι οι αριστεροί κινηματίες δεν παρέλειψαν να δημοσιεύσουν στο Indymedia φωτογραφίες με πρόσωπα από όσους πήγαν στο Κακογιάννη με αντι-αντισημιτικό κίνητρο (ενάντια στο μποϊκοτάζ του ισραηλινού θεάτρου), επιμένουν να μας λένε ότι το antifa negative άνοιξε μια ισραηλινή σημαία. Ό,τι δεν μπορούν όμως τα μάτια να βεβαιώσουν, μπορεί η φήμη – και μάλιστα η αντισημιτική φήμη. Δεν μοιάζουν και πολλοί βέβαια να επεξεργάζονται με βάση τη λογική το γιατί ‘τυγχάνει’ νεοναζί και αριστεροί να ασκούν την ίδια κριτική προς ομάδες που κάνουν κριτική του αντισημιτισμού. Κι αυτό βέβαια συμβαίνει γιατί δεν αναγνωρίζουν τον αντισημιτισμό ως κάτι το οποίο αξίζει αντιμετώπισης. Όλα αυτά δεν απασχολούν, σε κείμενά της ή συζητήσεις της, την αριστερή πλειοψηφία πολλές φορές ακόμη κι όταν έχουμε εκδήλωση εξόφθαλμων αντισημιτικών εκδηλώσεων: όταν αριστερές ή νεοναζί οργανώσεις βεβηλώνουν μνημεία του Ολοκαυτώματος με το αστέρι του Δαυίδ, όταν σε αγροτικές κινητοποιήσεις (ή σε εθνικιστικές πορείες ‘για τη μακεδονία’) σηκώνονται πανό για τους Ρότσιλντ, όταν η μέινστριμ πολιτική καθημερινότητα γεμίζει με αντισημιτικές αναφορές γύρω από τον Σόρος, όταν λαμβάνουν χώρα αντισημιτικές δολοφονίες όπως πρόσφατα στο Πίτσμπουργκ, κτλ κτλ. Το ότι ο αντισημιτισμός υποτιμάται ως ακίνδυνος, γραφικός, μειοψηφικός ή ακόμα και ως στρεβλή αντικαπιταλιστική συνείδηση, όμως, συνιστά συνθήκη παρόμοια με αυτή που είχε διαμορφώσει η αριστερά απέναντι στον αντισημιτισμό και πριν το Ολοκαύτωμα, μη ενδιαφερόμενη όχι μόνο να τον αποτρέψει αλλά και να τον εξηγήσει.
Η υποτίμηση του αντισημιτικού κινδύνου, η αποφυγή επεξεργασίας με βάση τη λογική των ταυτίσεων του αριστερού και του εθνικιστικού λόγου, η στοχοποίηση των ομάδων που μάχονται τον αντισημιτισμό, η οχλοποίηση όλα αυτά συνεχίζονται και σήμερα τόσο εις βάρος όσων με την υπογραφή τους μιλάνε ενάντια στον αντισημιτισμό, όσο και κυρίως εις βάρος των ντόπιων εβραϊκών κοινοτήτων. Το δεξιό και αριστερό μένος κατά των εβραίων της ελλάδας, μιας και τους ίδιους δεν τους επιτρέπεται να είναι ορατοί σε επίπεδο δημόσιας σφαίρας, εκφράζεται πλέον μέσω της καταστροφής και της βεβήλωσης των συμβόλων τους και των κοινοτικών κτιρίων τους (συναγωγών, μνημείων, νεκροταφείων κτλ). Με αφορμή την ισραηλινοαραβική διένεξη στη Μέση Ανατολή οι ντόπιοι εβραίοι εκφοβίζονται και απειλούνται σαν πράκτορες του ισραήλ στην ελλάδα. Οι απειλές δίνουν και παίρνουν, ενώ συνθήματα για την παλαιστίνη γράφονται έξω από τα κοινοτικά τους κτίρια. Σε όσους δεν τοποθετούνται ασυζητητί υπέρ των Παλαιστινίων, επιφυλάσσεται τραμπουκισμός. Η παραταξιακή σκέψη, εκφρασμένη με γηπεδικούς ή κομματικούς όρους, κυριαρχεί, ενώ η στάση των ελλήνων φασιστών και του ελληνικού κράτους διαφεύγει.
Το ότι το ελληνικό κράτος μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 δεν είχε αναγνωρίσει το Ισραήλ και διατηρούσε άψογες σχέσεις με την Φατάχ δεν λέει σε κανέναν τίποτα, ενώ το ότι εξίσου εύκολα σήμερα αναπτύσσει σχέσεις σε κάθε επίπεδο με το Ισραήλ ενώ παράλληλα κρατά ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με την Παλαιστινιακή Αρχή αλλά και τη Χαμάς δεν μπορεί να σχολιαστεί από αντικρατική σκοπιά.[3] Μας δείχνουν τον Γεωργιάδη ως φιλο-εβραίο (λολ), ξεχνώντας τη χρυσή αυγή, τον Πλεύρη αλλά και τον ίδιο τον Γεωργιάδη μόλις δέκα χρόνια πριν. Μας δείχνουν τον Καμμένο ενώ ξεχνάνε τον Λαφαζάνη. Αντί να συμπεράνει κανείς πως τα εθνικά κράτη δεν στηρίζουν κανέναν παρά τα ίδια τους τα συμφέροντα, δηλαδή ότι η ελλάδα δεν είναι ούτε φιλοαραβική ούτε φιλοισραηλινή αλλά κυρίως φιλελληνική (!) και άρα όποιος είναι αντι-εθνικιστής δεν έχει παρά να επιτεθεί στους ντόπιους εθνικούς του μύθους και πολιτικές, οι έλληνες αντι-ιμπεριαλιστές πατριώτες προσκομίζουν τη ‘διαβολικότητα’ του Ισραήλ προκειμένου να αποδείξουν γιατί πρέπει κανείς να εναντιώνεται στο (ή να νουθετεί σε άλλες περιπτώσεις το) ελληνικό κράτος για τις… κακές του παρέες. Και αυτό περνάει για ‘αντι-πατριωτισμός’. Και το ακραίο είναι ότι ενώ ενάντια στο antifa negative κινείται η υποψία της υποστήριξης ενός κράτους, του ισραηλινού, υπάρχει μια σειρά ομάδων και ατόμων που διαδίδουν εθνικιστικά συνθήματα, μιλάνε για ομογενοποιημένους ‘λαούς’, υποστηρίζουν ευθαρσώς κρατικές/εθνικιστικές πολιτικές, κάνουν εξωτερική πολιτική με βάση τα ελληνικά συμφέροντα στη μέση ανατολή, σηκώνουν εθνικές σημαίες, διατυπώνουν συμβουλές εξωτερικής πολιτικής προς το ελληνικό κράτος, έχουν καταντήσει την αντιεξουσία (και εσχάτως ένα κομμάτι της αυτονομίας) σε παράρτημα του Λαφαζάνη και της Σακοράφα, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ.
Απέναντι σε αυτή τη γραμμή που λέει πως το ελληνικό κράτος είναι ‘κακό’ από το 2010 και μετά γιατί συνεργάζεται με τους ‘κακούς ισραηλινούς’, εμείς λέμε ότι ποτέ δεν ήταν το θέμα για εμάς να πάρουμε θέση για το τι γίνεται στη Μέση Ανατολή (τι νόημα έχει αυτό εξάλλου) αλλά παίρνουμε θέση για το πώς μιλάνε και τοποθετούνται οι έλληνες για τη Μέση Ανατολή. Γιατί έτσι δείχνουν και τον αντισημιτισμό τους και τον αντι-αραβικό ρατσισμό τους αλλά και τις σάπιες αντιλήψεις τους για το κίνημα τους, την κοινωνία που θέλουνε να φτιάξουνε, τα επαναστατικά τους ιδεώδη…
Η 27η Ιανουαρίου συνιστά την παγκόσμια (και όχι ισραηλινή!) ημέρα μνήμης για την απελευθέρωση του Άουσβιτς, σηματοδοτεί το κλείσιμο των στρατοπέδων εξόντωσης των ναζί αλλά και το τέλος της γενοκτονίας των 6 εκατομμυρίων εβραίων του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου –γεγονός αφετηριακό για κάθε αντιφασισμό. Την προηγούμενη αυτής της μέρας διάλεξε φέτος το antifa community για να διαδηλώσει ενάντια στο ‘άπαρτχαϊντ’, όπως γράφει, εβραϊκό κράτος. Η τακτική αυτή δεν είναι πρωτόγνωρη: να προσπαθεί κανείς να σχετικοποιήσει ένα ναζιστικό έγκλημα ή να υφαρπάξει το νόημα μιας ημερομηνίας αφιερωμένης στη θύμηση του κυνηγιού των εβραίων, για να δώσει το δικό του πολιτικό νόημα, βρίσκοντας την ευκαιρία να κάνει κριτική στο Ισραήλ. Το ΚΚΕ το 2006 είχε βάλει πάνω στο μνημείο του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη φωτογραφίες θυμάτων του ισραηλινού στρατού από τον πόλεμο του Λιβάνου. Καθώς οι εβραίοι δεν είναι πολλοί πια στην Ευρώπη, οι επιθέσεις γίνονται κυρίως κατά των συμβόλων τους. Οι ευρωπαίοι που κάποτε βοήθησαν ή έμειναν απαθείς μπροστά στο έγκλημα κατά των εβραίων, σήμερα κουνάνε το δάχτυλο στους απογόνους τους. Τέτοιες πρωτοβουλίες, φυσικά, όχι μόνο υποτιμούν τον αντισημιτισμό και την ίδια τη Shoah, την εβραϊκή γενοκτονία, αλλά τον αναπαράγουν. Η αριστερή λογική του πατριωτικού αντι-ιμπεριαλισμού και των αντισημιτικών του συνδηλώσεων δεν συναντά ούτε τον πιο λιτό και ουσιαστικό αντιφασισμό του συνθήματος «ποτέ ξανά!» και της προειδοποίησης του επιζώντα Πρίμο Λέβι πως το Ολοκαύτωμα «έχει γίνει, άρα μπορεί να ξαναγίνει». Αγκαζέ με τον δεξιό αναθεωρητισμό και την παρέλαση των εθνικιστών ανά τον κόσμο, αυτή η (στην καλύτερη περίπτωση) αριστερή αστοχία μας παραδίδει αμαχητί σε όσους θέλουν να μας κάνουν κρέας για κανόνια. Είναι βέβαιο ότι υπό αυτές τις ζοφερές προοπτικές είμαστε μπόλικοι αυτοί και αυτές που γνωρίζουμε καλά το παρόν μας και δεν βλέπουμε ευοίωνο το μέλλον μας είτε γιατί κουβαλάμε αυτές τις κοινωνικές ταυτότητες που ο εθνικός κορμός στοχοποιεί, είτε γιατί ανήκουμε στον πάτο, με ελάχιστα περιθώρια ελιγμού, είτε γιατί έχουμε αμετανόητα και πεισματάρικα αντισταθεί στην πατριωτική ύπνωση. Το να πάρουμε τη θέση ενός διακρατικού μπλοκ έναντι ενός άλλου δεν θα μας σώσει και φυσικά δεν πρόκειται να σώσει τους αντίστοιχους με εμάς στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη.
Έχουμε γράψει εδώ κι εκεί όλα αυτά τα χρόνια πως όλα τα κράτη είναι σκατά, το Ισραήλ δεν εξαιρείται, και πως ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Αράβων της Παλαιστίνης έχει όλα τα δίκαια και τα κουσούρια κάθε εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Είμαστε πάντα καχύποπτοί όμως απέναντι σε όσους κάνουν αυτό τον συγκεκριμένο αγώνα πολιτική τους σημαία τόσο επειδή είναι υποκριτικό και μεροληπτικό απέναντι σε κάθε άλλο πληθυσμό του πλανήτη που καταπιέζεται (και πρώτα απ’ όλα αυτούς τους πληθυσμούς που καταπιέζονται από το ελληνικό κράτος, το ‘κράτος μας’), όσο και γιατί το Ολοκαύτωμα μας έχει διδάξει ιστορικά την εξοντωτική και παράλληλα τη δήθεν ανατρεπτική φύση του αντισημιτισμού. Από την πλευρά μας δεν δηλώνουμε κάποιου είδους ειδικότητα στα της Μέσης Ανατολής και σε ό,τιδήποτε συμβαίνει σε κοινωνίες άλλες από την ελληνική. Τα τελευταία χρόνια η συλλογικότητα μας κινήθηκε με διάφορους τρόπους προς μια συστηματοποιημένη κριτική στον ντόπιο (και όχι μόνο) φιλελευθερισμό, την υποκρισία, τα διπλά του σταθμά και κριτήρια, τις πλάτες που κάνει στους φασίστες. Μέσω της δουλειάς που καταθέσαμε το 2017 γύρω από μια κριτική ιστορική ανασκόπηση των γυναικείων κινημάτων στην ελλάδα πιστεύουμε ότι αναδείξαμε τα στενά όρια του εργαλείου της πολιτικής των ταυτοτήτων. Μέσω εκδηλώσεων, κειμένων αλλά και αφισών, όπως της τελευταίας τον Μάιο του 2019 για τη Victory Day των Συμμάχων, δώσαμε έμφαση στο ρόλο του κράτους αλλά και των αδιεξόδων μιας «πολιτικής των δικαιωμάτων» σε έναν κόσμο ζοφερό όπου ο φασισμός οπλίζεται καθημερινά όλο και περισσότερο.
Πιστεύουμε ότι σε έναν τέτοιο κόσμο δεν υπάρχει χώρος για ουδέτερους. Επιβεβαιώσαμε μέσα στη μοναξιά του αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό την ελλειπτικότητα της πολιτικής των ταυτοτήτων και της διαθεματικότητας. Ενώ οι διάφορες μειονοτικές ταυτότητες χρειάζονται την κοινωνική τους ορατότητα, η περιχαράκωση σε αυτές δίχως ένα ευρύ κοινωνικό βλέμμα, δεν τις καθιστά παρά ομάδες μερικών συμφερόντων που αδυνατούν να διαρρήξουν την όποια κλειστότητά τους και τις όποιες νέες νόρμες τους. Όπως δεν μας κάνει ένας ρατσιστικός φεμινισμός, έτσι δεν μας κάνει και ένας αντισημιτικός αντι-ρατσισμός. Η πολιτική συμπόρευση των διάφορων υπό απειλή ταυτοτήτων μπορεί, όμως, να λάβει χώρα μόνο στα πλαίσια προ-αποφασισμένων πολιτικών, με τοποθέτηση πάνω στην πολιτική συγκυρία και όχι απλώς με το άθροισμα των επιμέρους ταυτοτήτων. Ή αλλιώς, αυτό το άθροισμα θα έπρεπε μάλλον να προκύπτει στο πλαίσιο μιας ανάλυσης που διακρίνει τις διαφορές, τις ομοιότητες, τις κοινές στρατηγικές και τις ξεχωριστές ανάγκες κάθε λόγου ενάντια σε κάθε εξουσία με πρωτεύουσα ανάγκη αυτές οι εξουσίες να εντοπιστούν στο πλαίσιο της ζωής μας στο εδώ και τώρα, αλλά και ιστορικά στα μέρη που ζούμε. Το «ο εχθρός είναι η ίδια μας η χώρα», ανεξαρτήτως των συμμαχιών ή των εχθρών της χώρας αυτής, ανεξαρτήτως των νομοθετημάτων ευεργετικών ή μη που ψηφίζονται στη βουλή της, οφείλει να στέκει σαν φωτεινός σηματοδότης σε αυτή την ανάλυση. Στηρίζουμε τους αγώνες κάθε υπό απειλή ομάδας για τα δικαιωματικά συμφέροντά της αλλά γνωρίζουμε καλά πως τα δικαιώματα που φτιάχνονται για να είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμοι οι υπήκοοι έχουν την άλλη όψη του νομίσματος, το στήσιμο κρατικών πολιτικών περιθωριοποίησης, ελέγχου, εξόντωσης. Δεν μας λέει κάτι η φιλανθρωπία για κάποιους μετανάστες μπροστά στις πολιτικές παρανομοποίησής τους και τον ρατσιστικό οχετό που δέχονται καθημερινά. Δεν μας λέει κάτι η ανάδειξη μιας πατριαρχικής δολοφονίας από τα ΜΜΕ που τσαλαβουτάνε καθημερινά μέσα σε κάθε σεξιστική αηδία που υπάρχει σε αυτή την κοινωνία. Δεν μας λέει απολύτως τίποτα η ακαδημαϊκή ενασχόληση με τους νεκρούς εβραίους ενώ συνοδεύεται με πλήρη αδιαφορία για τους ζωντανούς. Ο φιλελευθερισμός, η αντίληψη ότι όλα τα παραπάνω είναι ξεχωριστά κουτάκια καλών ή κακών ιδεών και πρακτικών, άσχετων με τις ζωές μας, τις δουλειές μας, τις πολιτικές μας υπάρξεις μέσα στις χώρες που ζούμε, είναι απλά σκατά.
Είπαμε και πριν ότι η βαθιά επιρροή του Άουσβιτς μέσα μας συνιστά την αφετηρία της δική μας σκέψης και πρακτικής σε σχέση με τη μάχη ενάντια στον αντισημιτισμό. Γράψαμε τα παραπάνω με αφορμή τα 74 χρόνια από το κλείσιμο του Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό για να επαναλάβουμε πως για εμάς η μάχη αυτή δεν τελειώνει εδώ. Αναγκαστικά αυτή η μάχη ήδη περνάει πάνω από τα σώματά μας και μέσα από τα μυαλά μας. Κανένα αντιφασιστικό κίνημα δεν χτίζεται πάνω στον αντισημιτισμό. Κανένας φασισμός δεν χτυπιέται χωρίς να χτυπηθεί ο αντισημιτισμός. Όπως και 80 χρόνια πριν, οι θέσεις μάχης είναι μοιρασμένες αναλόγως. Η κυριαρχία και οι για διάφορους λόγους τσάτσοι τους, τα θύματα και οι ελάχιστοι συμπαραστάτες τους και η ουδέτερη πλειοψηφία. Ο αντισημιτισμός είναι κρίσιμο κομμάτι του φασισμού, είναι η διεθνής γλώσσα του φασισμού. Ο αντι-αντισημιτισμός είναι κρίσιμο κομμάτι του αντιφασισμού, θα έπρεπε να είναι η διεθνής γλώσσα του αντιφασισμού. Καμία βία – και καμία σιωπή των ουδέτερων – δεν θα μας κάνει να εγκαταλείψουμε αυτή τη μάχη. Μένουν πολλά να κάνουμε μαζί με συντρόφους από άλλες ομάδες και μόνες/-οι μας. Μένουν πολλά να πούμε με πιο σαφή και κατανοητό τρόπο σε εμάς και σε άλλους. Μένουν πολλοί και πολλές για να γνωρίσουμε στα πλαίσια μιας κοινής διαδρομής.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ ΔΕΞΙΟ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟ!
Ο ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ!
Antifa Negative, 27.01.2019
[1] Είτε, ακόμη, γιατί – για διάφορους λόγους που έχουμε θίξει και δεν ανήκουν όλοι στη δική μας τροχιά σκέψης και δράσης – το εβραϊκό Ολοκαύτωμα αναδείχθηκε σαν ευκαιριακός τόπος μνήμης.
[2] Μπορείτε να τα βρείτε εδώ https://antifa-ngt.espivblogs.net/?page_id=1345 και εδώ https://antifa-ngt.espivblogs.net/?page_id=1362
[3] Βλέπε Η Ελληνική Διπλωματία και η Αραβο-Ισραηλινή Διένεξη (2012) https://www.eliamep.gr/wp-content/uploads/2012/11/Policy-Paper.pdf?fbclid=IwAR3zlk-zPpdvQIMoPXPXAKabgWuAKOVjFXYd62yj2Bkwt6TmMOuvE4Hhj0k και Middle East Mediterranean An ELIAMEP Report. Improving Economic Cooperation: Greece and the Muslim World (2016) Iran and Greece Boosting Business Cooperation https://www.eliamep.gr/wp-content/uploads/2010/04/MiddleEastMediterraneanELIAMEP012016cccECON-2.pdf?fbclid=IwAR3f1aX8lcioF5u9qkrNrgKWX53k7M9D-JJ9SwZ3WiEKQMsfqMaEQqCz64Q