Δώδεκα χρόνια πριν ένας βιασμός μιας μαθήτριας από τη Βουλγαρία – ένας από τους χιλιάδες βιασμούς που συμβαίνουν κάθε χρόνο στην ελλάδα – στο χωριό Αμάρυνθος Εύβοιας. Έπειτα, τα συνήθη όταν υπάρχει βιασμός στην ελλάδα. Διαπόμπευση του θύματος. Εκδίωξή του από το χωριό μαζί με τη μητέρα του και δικαστική αθώωση για τους τέσσερις δράστες, γιους μπάτσων και δασκάλων. Ένα μήνα μετά το βιασμό μια διαδήλωση συμπαράστασης στη μαθήτρια, μια διαδήλωση καταδίκης του βιασμού. Μια στημένη ενέδρα από την αστυνομία και τον ντόπιο όχλο. Οι βιαστές, οι συγγενείς τους, μπάτσοι και φασίστες επιτίθενται στη διαδήλωση. «Κουμάντο στα αρχίδια μας θα κάνετε ρε;» / «ναι ρε τη βιάσαμε!», φωνάζανε.
Δώδεκα χρόνια μετά, η αποπολιτικοποίηση των γεγονότων με τη συμμετοχή επιστημόνων και καλλιτεχνών για λογαριασμό του Φεστιβάλ Αθηνών. Για να σβήσουν τα ελληνικά εγκλήματα και από τη μνήμη, για να διαστρεβλώσουν όπως μόνο αυτοί/ές ξέρουνε με τις ψύχραιμες αναλύσεις, τις ίσες αποστάσεις, τις αμερόληπτες έρευνες. Λες και οι βιασμοί δεν αφορούν όλες τις γυναίκες αυτής της κοινωνίας. Λες και ο ρατσισμός ήταν ποτέ ανύπαρκτος σε αυτό το βόθρο.
Καμία έκπληξη! Ένας λόγος ακαδημαϊκός και καλλιτεχνικός δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλάβει τη γνώση που αποκτήσαμε πηγαίνοντας στην Αμάρυνθο 12 χρόνια πριν. Τη γνωριμία δηλαδή με τον «έλληνα πογκρομάκια ρατσιστή». Αυτόν που εξεγείρεται επειδή ξαφνικά αντιλαμβάνεται πως μια «ξένη» μπορεί να έχει και δυνατότητα λόγου. Τη γνώση της συσπείρωσης σχεδόν όλου του χωριού ενάντια στους όποιους διαφορετικούς (τα άτομα της διαδήλωσής μας που ήταν εμφανισιακά ‘αλλόκοτα’ για την ντόπια κοινότητα χτυπήθηκαν με μένος από τις τσάπες, τα φτυάρια και τα μάρμαρα – σπασμένες λεκάνες και συντριπτικά κατάγματα στα χέρια ήταν κάποια από τα ενθύμια της γνωριμίας με τη μικρή τους κοινωνία που βρωμούσε ρατσισμό και πατριαρχία…) Ακόμη, ένας λόγος τέτοιος δεν θα ενδιαφερόταν για τη γνώση της δυναμικής της ντόπιας κοινωνίας: τα χαμόγελα κάποιων γυναικών στη διαδήλωση μας, από τα… «καλά τα λέτε» μέχρι τους σπαραγμούς που μας επιφύλαξαν οι ντόπιες γυναίκες.
Καμία έκπληξη! Ο καλλιτεχνικός και επιστημονικός λόγος στα χειρότερά του (γιατί φυσικά έχουν υπάρξει σαν εξαιρέσεις καλλιτεχνικά έργα που ξεπέρασαν σε σημασία κάθε πολιτικό λόγο) μέσα σε ένα πλαίσιο ιδεολογικού φιλελευθερισμού κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά: αποπολιτικοποιεί, εξατομικεύει τα κοινωνικά βιώματα, λειαίνει τα αιχμηρά σημεία της πραγματικότητας. Δακρύβρεχτες ατομικές ιστορίες, πλήρης απουσία κριτικής σκέψης, ιδιαίτερα απέναντι στον κρατικό παράγοντα. Πώς έδρασε το ελληνικό κράτος στην Αμάρυνθο; Για το καλό της ντόπιας κοινότητας αθώωσε τους βιαστές βέβαια. Για το καλό της ντόπιας κοινότητας επίσης, έστησε το σκηνικό μιας άγριας επίθεσης σε αναρχικούς επί δύο ώρες στην εθνική οδό Χαλκίδας-Αμαρύνθου, επίθεσης που συνέβη υπό την διοικητική ευθύνη του τότε αστυνομικού διευθυντή Ευβοίας Γ. Ραχωβίτσα. Για το καλό του θύματος φυσικά – και μόνο επειδή η υπόθεση έλαβε βέβαια δημοσιότητα – το κράτος διαμέσου φιλανθρωπίας της πρόσφερε μια έξοδο με καλύτερους όρους από αυτό τον ειδυλλιακό βόθρο που την κεντρική του πλατεία κοσμεί μνημείο πεσόντων «υπό των σλαβοκομμουνιστών»… Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα βέβαια. Όπως μας λέει και η δημιουργός του έργου «Αμάρυνθος», γενικεύσεις γίνανε εκατέρωθεν, τόσο από την ντόπια κοινωνία, όσο και αυτούς που τη χαρακτήρισαν «ρατσιστική και πατριαρχική».
Καμία έκπληξη! Η ηθική στάση και η πολιτική συγκρότηση κάποιων δεκάδων γυναικών και ανδρών που έκαναν συζητήσεις και το μακρύ ταξίδι στην Αμάρυνθο το Νοέμβριο του 2006 αποτελούν απλά κομμάτι μιας γενίκευσης μέσα από τα μάτια των φιλελέδων καλλιτεχνών που έμαθαν πια πως είναι sic και μπορεί να βγάλουν και κάνα φράγκο αν μιλάνε για εθνική καταγωγή, φύλο και κοινωνική προέλευση. Καμία έκπληξη! Σε διπλανή αίθουσα προβάλλεται εξάλλου κάτι αντίστοιχο και εξίσου σιχαμένο: μια απολιτίκ αναπαράσταση της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου από έναν μπάτσο φασίστα που πυροδότησε την εξέγερση του 2008. Η συκοφάντησή μας, η συκοφάντηση των συλλογικών μας απαντήσεων σε όλους αυτούς που μας κάνουν να νιώθουμε ασφυξία σε αυτή την κοινωνία, το μίσος μας για τους φασίστες και τους μπάτσους και τους ντόπιους ρατσιστές και βιαστές είναι αυτό που λοιδορείται μέσα από τέτοια «έργα τέχνης».
Τα αισθήματα είναι αμοιβαία, αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν, τόσο τούτοι εδώ οι «άνθρωποι της τέχνης» όσο και οι «επιστημονικά υπεύθυνοι». Η επανεγγραφή, όμως, της ιστορίας των δικών μας αγώνων μέσα από τα απολιτίκ φίλτρα τους, το ξέπλυμα των βιαστών και των ρατσιστών δεν θα γίνει με τη δική μας συγκατάθεση. Θα γνωρίζουν εφεξής ότι αυτοί για τους οποίους μιλάνε με εισιτήριο στα θέατρα τους και στα αμφιθέατρα, υποτιμώντας μας ως ‘θύματα’ ή ακόμα και ‘φασίστες’ που κάνουμε γενικεύσεις, έχουμε δική μας φωνή.
Καμία έκπληξη! Έχει κι η ελλάς τους πνευματικούς της ανθρώπους από τον Πλεύρη (αντισημιτισμός), τον Αμβρόσιο (ομοφοβία), τη Σώτη (ισλαμοφοβία) μέχρι και τα πιο ελεγκάντ αστέρια του Φεστιβάλ Αθηνών. Σάρκα από τη σάρκα και αίμα από το αίμα του λαού τους. Κι ο λαός στην κρίση έχει ανάγκη από άρτο και θεάματα. Οι gay, οι εβραίοι, οι μουσουλμάνοι, η δεύτερη γενιά μεταναστών θα βρίσκονται πάντα εδώ για την υλική και πνευματική εκτόνωση των ελλήνων. Εκτός κι αν θέλουμε να ασχοληθούμε σοβαρά με τον όχλο τους… Όχι να τον αναλύσουμε. Αλλά να τον διαλύσουμε!
Antifa Negative, 04.07.2018
