1. Χαλαρή καλοκαιρινή βραδιά στην πλατεία Εξαρχείων, μια καθημερινή του Ιούνη, όχι όμως τόσο χαλαρή αν είσαι τρανς κορίτσι και ο δρόμος σε φέρει από εκεί… Στην αρχή, λεκτική βία, με τρανσφοβικά σχόλια από μια παρέα ανδρών, ώστε να συνειδητοποιήσουν και οι υπόλοιποι που βρίσκονται στο χώρο, ότι σήμανε συναγερμός: «ένα μη κανονικό σώμα βρίσκεται στην ακτίνα δράσης μας!». Το θύμα της επίθεσης δεν δέχθηκε παθητικά τον εκφοβισμό και τις βρισιές και ανταπάντησε με θάρρος, φωνάζοντας τους πως πρόκειται περί καθαρμάτων. Καθάρματα, τα οποία σημειωτέον, στο παρελθόν της έχουν επιτεθεί ξανά, με περισσότερο βίαια μέσα. Σιγά-σιγά, λοιπόν, όσο τα βρίσκε λίγο σκούρα η συγκεκριμένη κλίκα και ανασυγκροτούταν απειλώντας ότι, σε περίπτωση που δεν σωπάσει η κοπέλα, θα «την κάνουν αυτοί να σωπάσει», άλλα άτομα άρχισαν να συμμετέχουν στο περιστατικό με ποικίλους ρόλους. 3-4 παρευρισκόμενες πήραν το μέρος της γυναίκας που δέχτηκε την επίθεση, υπερασπίζοντας την απέναντι στους τραμπούκους. Από την άλλη, πλήθος θαμώνων που άλλοι απειλούσαν για λιντσάρισμα και προειδοποιούσαν την τρανς κοπέλα και τις σύμμαχες της να φύγουν όσο προλαβαίνουν, και άλλοι απλά κινούνταν επιθετικά προκειμένου να εντείνουν το φόβο. Το σύνθημα για να ξεκινήσει το ξύλο δόθηκε με το χτύπημα που δέχτηκε μια γυναίκα από γυναίκα της παρέας των θυτών. Και ύστερα σπρωξιές, βρισίδια και κάνα ξώφαλτσο χτύπημα… Όλα αυτά εννοείται σε δημόσια θέα, αφού για ένα κούτελο και για ένα πρόσωπο ζει η πλατεία, και αυτό σίγουρα δεν είναι της γυναικούλας (τρανς ή μη) αλλά του άνδρα που τιμά τα παντελόνια του.
Την ώρα που κάποιες/-οι εναποθέτουνε τις ελπίδες για μια εθνική σωτηρία μέσω αριστερής διακυβέρνησης, εμείς συνεχίζουμε να ασφυκτιούμε σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας, πόσο μάλλον στις εναλλακτικές γειτονιές της, όπως αυτή των Εξαρχείων. Όπου πλέον δεν έχουμε το νου μας μόνο για το που θα στηθούνε οι διμοιρίες, καρφάκι δεν μας καίγεται για το πότε θα κάνει και σε αυτήν την περιοχή, την εμφάνιση του ο μπάτσος γειτονιάς του Πανούση, αφού τα καθήκοντα τα έχουν ήδη αναλάβει θαμώνες της περιοχής. Αυτοί λοιπόν, ως άξιοι περιφρουρητές των ελληνικών πατριαρχικών αξιών και των μάτσο συμπεριφορών της πλατείας Εξαρχείων, είτε επιτίθενται ανά πάσα στιγμή σε όποια/-ον τους φανεί ότι παρεκκλίνει από αυτές, είτε επιβάλλονται στον χώρο μέσω της γνωστής απελευθερωτικής λογικής: «ποιος είναι ο πιο μάγκας εδώ, ποιός κάνει κουμάντο» κ.τ.λ., ‘κανονίζοντας’ δηλαδή όποιον δεν τους γεμίζει το μάτι σαν άντρας. Και αν κανείς είναι έτοιμος να μας προβάλλει δικαιολογίες για όλα τα παραπάνω όπως ο κάθε υπουργός αστυνομίας, π.χ. περί ‘μεμονωμένων περιστατικών’, πάμε και παρακάτω…
Αντίστοιχα λοιπόν, bi queer άτομο (ο Α.) που επέμενε να συχνάζει στην πλατεία, δέχτηκε κατ’ εξακολούθηση επιθέσεις από ένα μικρό όχλο (εντός του οποίου και άτομα που πρωταγωνίστησαν στην παραπάνω τρανσφοβική επίθεση). Ο Α. που από την πρώτη στιγμή έκανε ορατές τις queer διαστάσεις του, μέσω ‘ανώμαλων’ επιτελέσεων του φύλου του και του αντισεξιστικού του λόγου, δέχτηκε τον χλευασμό και την περιφρόνηση από θαμώνες της πλατείας, Η ιστορία πάει κάπως έτσι…
Σάββατο βράδυ, ο Α. κάθεται σε ένα πεζούλι με τρεις φίλες/-ους. Απέναντι, κάθεται μια παρέα ανδρών, τακτικών θαμώνων στο ‘πανκ’ κομμάτι της πλατείας Εξαρχείων (ναι, είναι χωρισμένη σε κομμάτια η πλατεία) οι οποίοι δεν αργούν να του απευθυνθούν σεξιστικά και επιθετικά. Ο Α. βρήκε το θάρρος (αυτοκτονικό μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, που ο σεξισμός και ο τραμπουκισμός είναι ο κυρίαρχος λόγος) και ανταπάντησε ότι είναι μάτσο έλληνες και σεξιστές εφόσον έχουν υιοθετήσει όλη τη ματσίλα/παλικαριά και όλα τα ελληνικά πατριαρχικά στερεότυπα για το φύλο, το σώμα, και τη σεξουαλικότητα. Ακολούθησε εξ αποστάσεως λογομαχία. Όμως, δεν άργησαν να έρθουν άντρες θαμώνες δεύτερης ανδρο-παρέας, αρχίζοντας τις απειλές με αποτέλεσμα ο Α. να σηκωθεί για να απομακρυνθεί. Ένας από αυτούς τον βούτηξε με το ένα χέρι από το λαιμό και με το άλλο του έκλεισε την μύτη και το στόμα ενώ τον έβγαζε από την πλατεία.
Λίγες μέρες αργότερα κατά τη διάρκεια πανκ συναυλίας την ώρα που ο Α. φιλιόταν με κορίτσι, φωτογραφίζεται από άνδρα της ίδιας παρέας, ο όποιος τον προσδιόριζε ως ομοφυλόφιλο. Τη φωτογραφία την τράβηξε γιατί «έχει πλάκα ο πούστης να φιλιέται με κοπέλα.» Μια εβδομάδα μετά, ο Α. το έμαθε και προσπάθησε να πει στον ‘φωτογράφο’ του ότι παραβίασε την προσωπική του ζωή και ότι θέλει από αυτόν να ζητήσει συγγνώμη και να μην ασχοληθεί ξανά μαζί του. Η απάντηση που πήρε ήταν «άσε ρε τις μαλακίες, μήπως θες να σου πάρω και καμιά πίπα;»
Δυο μέρες μετά από την ‘εποικοδομητική’ αυτή συζήτηση με τον επίδοξο Τριανταφυλλόπουλο της πλατείας, ο Α. πήγε να συναντήσει τις φίλες του που κάθονταν σε ένα παγκάκι στην πλατεία. Τότε βρήκε μπροστά του όλη την παρέα, η οποία τον έψαχνε. Με κεντρικό επιχείρημα ότι τους λέει ‘φασίστες’, άρχισαν να τον βρίζουν και μετά από λίγο να τ@ν κυνηγάνε μέσα στην πλατεία. Τον πιάνει ο ένας από αυτούς και με τρομερό μένος άρχισε του ρίχνει μπουνιές στο πρόσωπο. Ο Α. ζαλίζεται και πέφτει κάτω όπου αρχίζει να δέχεται κλωτσιές στο κεφάλι και όλο το σώμα. Κατά τη διάρκεια του περιστατικού η μια από τις φίλες του Α. προσπαθούσε να τους αποτρέψει. Τότε ένας από αυτούς την ακινητοποιεί κρατώντας της τα χέρια πίσω από την πλάτη, και της λέει «Εσύ κοίτα, κοίτα!» Όταν ο Α. κατάφερε να σηκωθεί, και ενώ αιμορραγούσε στο πρόσωπο, σαν κερασάκι στην τούρτα έρχεται γυναίκα θαμώνας της πλατείας και του ρίχνει κουτουλιά αποκαλώντας τον… ‘λούμπεν’. Η ίδια γυναίκα ρίχνει κουτουλιά και στη φίλη του Α. που προσπαθούσε να τον υπερασπιστεί. Είχε μαζευτεί πλήθος που απλά παρακολουθούσε. Ένα άτομο που δεν γνώριζε το θύμα της επίθεσης αλλά αποφάσισε να το υπερασπιστεί, ξυλοκοπήθηκε και αυτό. Μια κοπέλα είδε το περιστατικό από μακριά, ήρθε αποφασιστικά και πήρε τον Α. από την πλατεία δίνοντας του τις πρώτες βοήθειες.
Μετά από λίγες μέρες o A. τόλμησε να πάει να πιει σε μαγαζί της πλατείας. Όταν ο A. βγήκε από το μαγαζί και περίμενε την παρέα του για να φύγουνε, η αντροπαρέα ήταν εκεί, τον κυκλώσανε απειλώντας και βρίζοντάς τον. O A. καθόταν ψύχραιμος και επαναλάμβανε ότι δεν χτυπάει, ότι ήδη τον έχουν δείρει και να τον αφήσουν ήσυχο. Το άτομο που τον είχε χτυπήσει, τον έβριζε συνέχεια και τον απείλησε ότι θα του τσακίσει τα κόκκαλα, του είπε «φλώρε τράβα να κόψεις την μοϊκάνα» και άλλα τέτοια ωραία. Μετά από λίγο ένας γυμναστηριακός τεράστιος τύπος, που φαίνεται ότι γνώριζε την παρέα, έρχεται και ζητάει το λόγο για τη φασαρία. Εντελώς αναίτια και ενώ ο Α είχε απομακρυνθεί, έρχεται και του ρίχνει μπουνιά στο κεφάλι. Η παρέα γελούσε.
Μια βδομάδα αργότερα, ο Α. περνούσε από την πλατεία με μια φίλη του. Δεν είχαν σκοπό να κάτσουνε. Στο πέρασμα τους, έρχεται τρέχοντας ένας από τη μια παρέα των τραμπούκων και κατευθείαν αρχίζει να του ρίχνει μπουνιές στο πρόσωπο. Ο Α. άρχισε να τρέχει προς την οδό Βαλτετσίου ζητώντας βοήθεια. Κάποιος που καθότανε εκεί του κλείνει τον δρομο, τον πιάνουνε και συνεχίζονται οι μπουνιές και οι γονατιές στο πρόσωπο. Ο τραμπούκος φώναζε «είναι προσωπικό, δεν είναι πολιτικό» μετά από λίγο και ενώ ο Α. είχε καταφέρει να απομακρυνθεί. Του υποσχέθηκε έπειτα ότι άμα ξαναδεί τον Α. θα του σπάσει τα πόδια και τα χέρια.
Αν κάτι μας ξαφνιάζει είναι το ότι μπορούμε ακόμα να ξαφνιαζόμαστε με τέτοια σκηνικά. Δεν θα έπρεπε πάντως. Η εμπειρία μας σε αυτή την χώρα μας αυτό μας έχει δείξει. Δηλαδή, το τι σκατά συμπεριλαμβάνει το να κοινωνικοποιείσαι ως στρέιτ άντρας σε αυτό τον τόπο από τις νουθεσίες των μεγαλύτερων ανδρών της οικογένειας μέχρι τις παρέες στο σχολείο και μετά στον στρατό. Έπειτα, πόση βία συνεπάγονται όλα αυτά για γυναίκες και για όποιο άτομο αποκλίνει από τα «σωστά» και επιβεβλημένα έμφυλα και σεξουαλικά πρότυπα. Ο σεξισμός και η ομοφοβία για τους έλληνες, τις παρέες, τους χώρους εργασίας τους και τα κόμματα τους δεν αποτελεί απλώς συγκολλητική ύλη και μόνιμη τροφή για τις σιχαμένες συζητήσεις τους αλλά και τρόπο κατανόησης του κόσμου και ακόμα και της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Και αυτό δεν θα μπορούσε να σημαίνει σήμερα τίποτα άλλο παρά επικαιροποίηση του σεξιστικού-ομοφοβικού λόγου στην συγκυρία που διανύουμε και αύξηση – τόσο ποσοτική όσο και σε βιαιότητα – των επιθέσεων σε ομόφυλα ζευγάρια και ακόμα περισσότερο σε τρανς άτομα (βλέπε αναφορές του Δικτύου Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας που καταγράφουν ραγδαία αύξηση κάθε χρόνο από το 2012 μέχρι το 2015).
2. Τα παραπάνω δεν είναι η πρώτη φορά που τα αναδεικνύουμε μέσα από το λόγο μας και τη δράση μας αλλά, φυσικά, δεν είμαστε και οι πρώτες/οι που τα αναδεικνύουμε εν γένει. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, η ελληνική πραγματικότητα τροφοδοτεί συνεχώς και μονότονα την ομοφοβία και το σεξισμό, την τρανσοφοβία και τη γενικότερη ελληνική πατριαρχική κουλτούρα. Εκατοντάδες περιστατικά, σχόλια, και επιθέσεις, τα περισσότερα από τα οποία δεν γίνονται ευρέως γνωστά, δηλητηριάζουν τη δική μας καθημερινότητα και πολλών άλλων, αποτελούν μια βάση επικοινωνίας για τους ηγεμονικούς έλληνες άνδρες και τους συμμάχους τους, και ταυτόχρονα συνιστούν μια ακλόνητη, αδιαπραγμάτευτη και θλιβερή πραγματικότητα την οποία εξαναγκάζεται καμιά/κανείς να υφίσταται στην πλειονότητα των περιστάσεων.
Τα παραπάνω οξύνονται ακόμη περισσότερο την περίοδο που κυβέρνησε η αριστερά του κράτους. Ήδη για πολλές από αυτές τις προαναφερθείσες επιθέσεις μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2015 έγινε λίγος λόγος και ακόμα λιγότερη δράση. Και αναφέρουμε το αριστερό κράτος… γιατί πιστεύουμε πως οι αριστερές διαμεσολαβήσεις έχουν ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτό. Η δε αριστερά κάθε άλλο παρά αμέτοχη είναι σε αυτό το κρεσέντο ομο/τρανσφοβίας: από το Σύμφωνο Συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια του οποίου η δημοσίευση πήγε για άλλη μια φορά πίσω μέχρι τους ομοφοβικούς ράπερ στο περσινό Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ και από τις δηλώσεις ευυπόληπτων καραγκιόζηδων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μέχρι τη σιωπή των «δικαιωματικών» της αριστεράς για τις ομοφοβικές επιθέσεις. Ενώ την ίδια στιγμή, οι του αντι-εξουσιαστικού χώρου, που υποτίθεται μαχόμενοι όλες τις εξουσίες, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά όλα αυτά που συμβαίνουν στην πρωτεύουσά τους, τα Εξάρχεια αλλά και αλλού, απλώς σιωπούν, ωθώντας στην αναπαραγωγή των επιθέσεων, αφήνοντας τους δράστες ανενόχλητους να δρέπουν τους καρπούς της καταξίωσής τους, αφήνοντας τα άβολα αυτά θέματα εκτός των συνελεύσεών τους, κ.τ.λ., κ.τ.λ.
Από τη μια, όπως πριν τις μέρες της ‘ελπίδας’, που οι αριστερές διαμεσολαβήσεις βρίσκονταν στη θέση της αντιπολίτευσης, και δεν είχε έρθει η ώρα ακόμα για αυτά, τα δευτερεύοντα ζητήματα και τις αντιθέσεις, και προείχε πάντα κάτι άλλο, έτσι και τώρα με την αριστερά στο τιμόνι του κράτους, τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών δεν κλείσανε, η ιθαγένεια δόθηκε αλλά αποκλείοντας 100.000 άτομα και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, το σύμφωνο συμβίωσης δεν έγινε νόμος, όπως και μια σειρά ακόμα υποσχέσεων που επηρεάζουν άμεσα τις ζωές μας. Αντίθετα, δόθηκε προτεραιότητα σε ένα λόγο εθνικής ενότητας απέναντι στους «κακούς ξένους δανειστές» και, για ακόμα μια φορά, παραγκωνίστηκαν όλα τα άλλα, «όλα τα άλλα» που περισσεύουν, που δεν χωρούν στον εθνικό κορμό της ενότητας, στον οποίο παρεπιμπτόντως ανήκουν οι κάθε λογής ακροδεξιοί και νεοναζί, δηλαδή αυτοί των οποίων η ύπαρξη αποκλείει τη δικιά μας. Δεν είναι μόνο το πανό για τους βιασμούς στην Ξάνθη που επιχειρήθηκε να κατέβει από το κτίριο όπου είχε αναρτηθεί στις αρχές Ιουλίου∙ είναι και το αναβληθέν αντι-ρατσιστικό φεστιβάλ, είναι και δεκάδες άλλα. Δεν είναι ότι πιστέψαμε, βέβαια, στον πολυ-πολιτισμό της αριστεράς∙ όλα αυτά είναι απλές ενδείξεις για αυτό που ήδη γνωρίζαμε.
Από την άλλη, η ελληνική αριστερά έπαιξε και συνεχίζει να παίζει τον αγαπημένο της ρόλο. Αναζητά υποκείμενα που πολιτικά έχουν μάθει να αναθέτουν τα δικά τους ζητήματα στο κράτος, στο κόμμα, στο θεσμικό αντιπρόσωπο. Οι υποσχέσεις για αυτονόητα δικαιώματα, ακόμα κι αν οι θεσμικοί εκπρόσωποι της αριστεράς ντρέπονται να τα θέσουνε και πολύ ανοιχτά, φάνηκε ότι όλο το προηγούμενο διάστημα πιάσανε τόπο. Είμαστε οι τελευταίες και οι τελευταίοι που θα κατηγορήσουμε κανέναν για την επιδίωξη μιας ‘ρεφορμιστικής ανακούφισης’ – ίσα-ίσα, πιστεύουμε ότι το πρόβλημα είναι των θυτών, οι ομάδες των θυτών στελεχώνονται από τους κάθε είδους πλειοψηφικούς, αλλά όταν αυτό το αριστερό κράτος γυρεύει συμμαχίες με τους νεοναζί στην κεντρική πολιτική σκηνή, γιατί τάχα το εξαιρούμε από την ομάδα των θυτών;
Είναι μεγάλης σημασίας η απόφαση να καταλάβουμε πως έφτασε η εποχή του τέλους των διαμεσολαβήσεων. Είναι μεγάλη και δύσκολη η απόφαση ότι, αν θέλουμε δικαιώματα, χώρους να κινούμαστε, καθαρούς από φασίστες και ομοφοβικούς, πρέπει να στηριχτούμε στις δικές μας πλάτες, χέρια, μυαλά και απόψεις. Μα είναι και θελκτική παράλληλα. Οι δικές μας πολιτικές ‘απαντήσεις’, οι εκδηλώσεις υπερηφάνιας, η δημιουργία χώρων συμπαράστασης απέναντι στη γενικευμένη ομοφοβία και πατριαρχία αποτελούν σταγόνες στον ωκεανό της βίας εναντίον μας∙ σταγόνες, ωστόσο, χρήσιμες, απαραίτητες, ενδυναμωτικές, όποτε και όταν υπάρχουν.
Το έχουμε δει στο παρελθόν αλλού αλλά και στην ελλάδα. Η υπόθεση του αγώνα ενάντια στην ομοφοβία είναι αποτελεσματική όταν καταφέρνει να αντιστρέψει τους όρους που ένα κράτος βλέπει αυτά τα ζητήματα, δηλαδή αντιστρέφοντας τους εθνικούς όρους. Ένα σημαντικό πεδίο δραστηριότητας, ίσως το πλέον σημαντικό, που φοβάται ένα κράτος είναι όταν αυτές οι διάφορες κοινότητες και ταυτότητες που βάλλονται, ανοίγονται, ξεπερνούνε περιχαρακώσεις και κινούνται, σε ένα πλαίσιο ετερότητας, προς άλλες κοινότητες και ταυτότητες που βιώνουνε αποκλεισμούς. Και η σημερινή πολιτική συγκυρία, όπου αναδύεται μια άνευ προηγουμένου εθνικιστική σκλήρυνση σε συνδυασμό με την κατάρρευση των διαμεσολαβήσεων και τη χειροτέρευση των υλικών όρων επιβίωσης όσων περισσεύουν, φαίνεται να αποτελεί όχι πια τη θεωρητική αλλά την πραγματική συνθήκη συνάρθρωσης αυτών των ταυτοτήτων, αυτών των κοινοτήτων που βάλλονται.
Οι σεξιστικές, ομοφοβικές, τρανσοφοβικές επιθέσεις, ρατσιστικές, αντισημιτικές και άλλες, όπως όλα δείχνουν, μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα, όχι απλώς θα συνεχίσουν να υποβαθμίζονται πολιτικά αλλά θα συνεχίσουν και να αυξάνονται. Είναι σίγουρα δύσκολο να σταματήσουμε αυτή τη χιονοστιβάδα και μάλιστα ακατόρθωτο αν δει κανείς/καμιά σήμερα την οργανωτική μας κατάσταση. Όσο επιβιώνουν, δε, οι αντιλήψεις πως κάποιοι ‘δικαιωματικοί αντιπρόσωποι του λαού’ θα ‘προωθήσουν’ τα δικά μας συμφέροντα, τόσο περισσότερο φαίνεται ότι εμείς θα μετράμε επιθέσεις και θύματα. Οι δράστες της πλατείας εξαρχείων είναι ένας μικρός κρίκος σε αυτή την αλυσίδα της υποτίμησης και της βίας. Στην ίδια αλυσίδα βρίσκονται όσοι ανέχονται, όσοι σιωπούν, όσοι προπαγανδίζουν και όσοι θεωρούν όλα αυτά δευτερεύοντα και βρίσκονται εντός ή εκτός υπουργείων, πλατειών, λαϊκών συνάξεων κτλ. Απέναντι σε όλους αυτούς, μόνη λύση είναι να χτίσουμε τις δικές μας δομές και κοινότητες άμυνας.
Antifa Negative, Ιούλιος 2015, (για επικοινωνία: acdc@espiv.net)
[το κείμενο αυτό μοιράστηκε σε μερικές εκατοντάδες αντίτυπα σε στέκια και καταλήψεις]