Στη μέχρι τώρα ανάπτυξη του ριζοσπαστικού αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού λόγου, στις δεκαετίες του ’90 και του ’00, η φασιστική δράση αλλά συχνά και η ρατσιστική δράση εναντίον των μεταναστών στην ελλάδα χρεώνονται και ερμηνεύονται με βάση δύο κυρίως εξηγήσεις: α) η πρώτη εξήγηση μας λέει ότι, είτε οι φασίστες, ως το βίαιο μακρύ χέρι του καπιταλισμού, χτυπούν τους μετανάστες προλετάριους στο πλαίσιο της ταξικής επίθεσης που η τάξη του κεφαλαίου οργανώνει εναντίον της τάξης της εργασίας (πχ χτυπήματα κατά Πακιστανών μεταναστών στο Αιγάλεω και τη Νίκαια το 2008), είτε, εν απουσία φασιστών, το ίδιο το κεφάλαιο (διά των γαιοκτημόνων του και των αφεντικών) θεωρούταν ότι οργάνωνε σκληρές, δευτερευόντως ρατσιστικές, επιθέσεις για να πειθαρχήσει (και πάλι) το μεταναστευτικό προλεταριάτο (πχ Μανωλάδα, Ν. Μηχανιώνα κτλ), β) η δεύτερη εξήγηση μας λέει ότι οι επιθέσεις και ο ρατσισμός που ξεπηδάει εναντίον των μεταναστών σε γειτονιές, χωριά και πόλεις όπου οι μετανάστες στοιβάζονταν σωρηδόν και αποτελούσαν μεγάλο όγκο του πληθυσμού (πχ Άγιος, Πάτρα, Ηγουμενίτσα), αποδίδονταν είτε στο ότι οι μετανάστες είναι πολλοί και είχαν ευδιάκριτη παρουσία στο ντόπιο πληθυσμό είτε βέβαια πιο αφηρημένα στο ‘αδιέξοδο’ που δημιούργησαν οι ‘πόλεμοι του καπιταλισμού’ κτλ. Επιπλέον αυτές οι επιθέσεις …
Συνέχεια σε PDF