Πέρασαν οι τοπικές εκλογές του Μάη του 2019 και είδαμε για άλλη μια φορά να παρελαύνουν διάφοροι σωτήρες μας. Δύο κόσμοι συγκρούστηκαν, όπως γίνεται συνήθως. Από τη μια, ο κόσμος του ελληνικού κράτους, ο περιβόητος λαός, οι διάφοροι που περιμένουν πώς οι επόμενοι δεν θα είναι σαν τους προηγούμενους ή πράγματι αυτοί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν να κερδίσουν κάτι απ’ όλο αυτό, ως άτομα, ως οικογένειες, ως τάξη. Από την άλλη, όσοι και όσες έχουν πάψει να ελπίζουν σε αυτό το παιχνίδι, τουλάχιστον περισσότερο απ’ ότι στο τζόκερ και προτιμούν να χρησιμοποιήσουν αυτές –όπως και κάθε– εκλογές για να περάσουν κάπου ήρεμα μια- δύο μέρες ανάπαυσης από τη δουλειά. Ποιοι είναι αυτοί που δεν έχουν κάτι να ελπίζουν από το εκλογικό παιχνίδι; Το δίχως άλλο οι μετανάστες. Έπειτα, όλοι οι υπόλοιποι που τους είναι συνειδητό πως είτε με τους μπλε είτε με τους κόκκινους δεν θα είναι καλύτερο το μέλλον τους, το προσωπικό ή και το συλλογικό, τουλάχιστον για όσους καταλαβαίνουν πως η ύπαρξή τους είναι άλλη μια ύπαρξη δίπλα σε άλλες με παρόμοιο παρόν και μέλλον. Το πραγματικά εκπληκτικό στοιχείο των τοπικών εκλογών είναι βέβαια ότι τα θέματα που συζητιούνται στη δημόσια ατζέντα του κράτους είναι τα ζητήματα τα δικά μας με τον πιο άμεσο τρόπο: το που και πως ζούμε στην καθημερινότητα και στις γειτονιές μας.
Η συνέχεια εδώ